De opzet is dat we moeten proberen om positiever in het leven te
staan. Voor sommigen zal dat wellicht moeilijker worden zodra die 30 dagen
overlappen met ‘Tournée Minerale’ en men de ergernissen des levens niet langer
kan wegspoelen met een flinke neut. Maar goed, het kan ons maar bewust maken
van onze klagende natuur. Of zoals Tine Reymer zegt: “Klagen is te goed
ingeburgerd.”
Het is een algemeen aanvaarde communicatievorm. Het voordeel van
klagen is dat je er een instant gevoel van eensgezindheid mee oproept, want het
samen oneens zijn of zich gezamenlijk inferieur opstellen, schept een band.
Klagen lijkt veilig, omdat je het over iets of iemand anders hebt en schijnbaar
niets over jezelf prijsgeeft, of omdat je eigen minpunten opsomt en men je
daarom aardig zal vinden. Een mens stelt zich kwetsbaarder op door toe te geven
wat hem ontroert of waar hij zelfvertrouwen uit put. Maar wie psychologisch
inzicht heeft, maakt uit andermans klaagzang op hoe die persoon in elkaar zit.
Al klagend verklap je dat je je tekort voelt gedaan vergeleken met pakweg
Annemie Struyf, dat je ook wilt losgehen met belastinggeld, dat je wilt horen
dat je wallen niet opvallen en je mooie ogen hebt.
Al is klagen soms ook een manier om stoom af te laten over dieper
gelegen problemen. En daar maak ik me nu zorgen over. Dat iedereen dra de
positivo uithangt en zijn gevoelens nog meer onderdrukt. Terwijl het interessanter
kan zijn om een klager (bijvoorbeeld jezelf) te vragen: wat zorgt er wérkelijk
voor dat jij je malcontent voelt en wat kunnen we daaraan doen?
(deze krantencolumn verscheen in Het Nieuwsblad / De Gentenaar)
(deze krantencolumn verscheen in Het Nieuwsblad / De Gentenaar)
