Fleur van Groningen

Op 1 februari start het nieuwe seizoen van ‘Temptation Island’. Inmiddels zijn zowel de koppels als de vrijgezellen aan het publiek voorgesteld. Verleider Karim (20) beweert dat trouw niet in zijn woordenboek staat. Weinig verrassend gezien het woordenboek van de gemiddelde ‘Temptation Island’-deelnemer nog geen halve pagina bevat. Een van de meest beruchte vrijgezellen is misschien wel Pommeline (22): zij verslindt mannen als zoete broodjes en trakteerde zichzelf voor haar 1 9de verjaardag op siliconenborsten. Kwestie dat niemand nog haar naam zou vergeten dankzij een stel stevige appels. Wat vinden hun ouders er eigenlijk van? Gaan die thuis voor de tv supporteren als hun kroost lazarus de eennachtsliefde bedrijft? Ciro, papa van Karim, hoopt alvast dat zijn zoon zal tonen wat hij in huis heeft. Misschien om daar zelf mee uit te pakken aan de toog: “Ja ja, dat is genetisch.” Moeder Chantal is dan weer even extravagant als ‘ons Pommelientje’ en had graag zelf meegedaan “mocht

Is je lichaamshaar weelderig laten tieren de heetste trend? Harige vrouwen getuigen. tekst: Fleur van Groningen - eerder verschenen in DM Magazine Natuurlijk voeren mijn vriendin en ik steeds diepzinnige gesprekken – kuch – maar op een dag valt toch de vraag: “Mag ik mijn oksels nog scheren?” Bekende sterren doen het niet meer. In 1999 werd Julia Roberts bekritiseerd omdat zij de rode loper met harige oksels betrad. Maar inmiddels poseerden Madonna en Miley Cyrus fier met hun wapperende okselpluis. Lady Gaga verfde het hare zelfs Pruisisch blauw en danste er uitdagend mee over het podium, inclusief bijpassende blauwe pluk op het kruis – weliswaar op haar minuscule broekje genaaid maar kom, de toon was gezet. Intussen bestaan er zelfs speciale Instagram-accounts met enkel foto’s van vrouwen met okselhaar: @pitangels en @ladypithairy zijn zulke profielen, al werpt de hashtag #kittenpits ook zijn vruchten af. Toch komt niet iedereen daarmee weg op het internet. Recent publ

Ze wilde nooit weten wat er in mij omging en duwde haar eigen minder prettige gevoelens ook  steeds weg. Wellicht vanwege de traumatische ervaringen die ze tijdens Wereldoorlog II opdeed. Schrikbeelden die ik me niet kan voorstellen. Begrijpelijk dat ze sindsdien naar een plezierig, luchtig leven verlangt en alle schaduwen tracht te ontkennen. Ze bleef altijd naïef, weigerde koppig volwassen te worden. Als kind vond ik dat gezellig: ik speelde onder haar vleugelpiano, zij moedigde me glimlachend aan terwijl ze op de canapé extravagante kleren voor zichzelf naaide. Dat ze terloops een opzichtige baljurk voor mijn Playmobil-vrouwtje maakte, vond ik storend – ik had een voorliefde voor autootjes en treintjes. Maar ik spaarde haar door het opgedirkte vrouwtje een schoonheidsslaapje te laten doen in afwachting van het grote feest, en liet intussen mijn taxi door een landschap vol plastic beesten scheuren. Als tiener raakte ik in de knoop met mezelf en hoopte ik op haar wijze woorden, op

Eerlijk: ik heb het niet zo met politiek. Vroeger geloofde ik dat mensen met idealen daarin stapten, om van de wereld een betere plek te maken. Die overtuiging is echter afgebrokkeld sinds ik iemand heb gekend die in de politiek werkzaam is en me een blik achter de schermen gunde. Daar trof ik sporadisch idealen aan en veeleer manipulatie, cynisme, leugens, chantage, berekendheid en machtsspelletjes. Normaal gesproken zap ik dus weg als er politiek op tv is. Ik geloof het nie t meer, het bezorgt me een gevoel van machteloosheid. Maar sinds kort kijk ik weer. Dat dankzij ex-minister Jacqueline Galant van MR. Zij schreef een boek waarin ze onder andere de seksuele intriges in de Wetstraat blootgeeft. Kijk, dat vind ik interessant! Ik dacht dat niemand vrijwillig in bed kroop met een hypocriet sujet. Maar blijkbaar doen die politici het toch gezellig met elkaar! Ik las zelfs dat op de fractiedagen van een Vlaamse partij twee vrouwelijke parlementsleden samen een douche namen onder het go

Een tijdje geleden schafte ik me voor mijn werk een iPad aan. Voor ik het wist dook het apparaat ook in mijn privéleven op. Al gauw lag ik in bad een digitale krant te lezen terwijl mijn e-mails binnenstroomden. Volgde ik een show op televisie terwijl ik op mijn iPad de Twittercommentaren las én het nieuwe aanbod van een webshop doornam. Of ik keek in bed naar Netflix, terwijl mijn Facebookberichten bovenaan het scherm verschenen. Na twee weken was ik verstrooid, vermoeid en een beetje lusteloos. Het was alsof er zo veel afleiding was geweest, dat ik mijn innerlijke stem nog slechts in de verte kon horen. En hoe meer ik geëntertaind werd, hoe onverstaanbaarder hij klonk. Op de duur was ik zo verdoofd dat ik niet meer wist wat er in me omging. Zonder het te beseffen werd ik bang om met mezelf alleen te zijn. Tijdens alle verstrooiing had ik een berg van emoties en indrukken opgebouwd die ik niet in één keer onder ogen wilde komen, laat staan verteren. Als de iPad niet in de buurt lag,