Fleur van Groningen

 Interview door Diederik Van den Abeele, foto's door Carmen De Vos.  Klik op de afbeeldingen voor een vergroting.

Libelle 'kroonde' mij tot de 10 die in 2017 het verschil maakten. Een hele eer! Bedankt, Libelle! Interview: Lisa Gabriëls Foto's: Ann De Wulf

Vakman Diederik Van den Abeele interviewde me voor Humo, vakvrouw Carmen De Vos fotografeerde me. Het resultaat: 6 (!) pagina's over mijn pieken en dalen in 2017. Of, zoals Humo het zelf aankondigt: een interview zonder filter. Een bewogen jaar, in alle opzichten. Dat was 2017 voor  Fleur van Groningen  (35). De voorbije twaalf maanden zat de populaire cartooniste, columniste en schrijfster op een emotionele roetsjbaan. 2017 bracht succes, erkenning en grote vreugde – haar boek  ‘Leven zonder filter’  was in Vlaanderen dé bestseller van het najaar – maar Van Groningen heeft ook heel diep gezeten: ze verloor haar vader, haar grootmoeder en had twee miskramen. ‘Hopelijk wordt 2018 weer wat kabbelender, zoals voorheen.’ Het volledige interview lees je hier .

De Morgen schotelde me een reeks messcherpe, onthullende vragen voor. Ontwijkend antwoorden? Onmogelijk! Interview: Ann Jooris en Fernand Van Damme. Foto's: Stefaan Temmerman. 1. Hoe oud voelt u zich?   “Ik denk mijn leeftijd, niet jonger. Ik heb veel meegemaakt, maar tegelijk ben ik nog een kind. Gemiddeld komt dat uit op ongeveer 35. ( lacht ) SHARE     'Terwijl andere meisjes vriendjes hadden, ontmaagd werden en naar de Pixies luisterden, had ik een depressie' FLEUR VAN GRONINGEN “Door de dood van mijn vader begin dit jaar heb ik wel even het gevoel gehad nu volwassen te zijn. Dat overkomt je als iemand die achter je stond, plots wegvalt. Maar die gedachte is wat potsierlijk, want hij heeft nooit achter mij gestaan. Het was eerder het bekende gevoel van: jij bent nu de volgende in de rij. "Soms verlang ik ernaar om te spelen als een kind, net als vroeger, met autootjes in de zandbak. Ook in mijn humor ben ik soms een echte fla

  Journaliste en cartooniste Fleur van Groningen is hoogsensitief. Ook in de liefde. En dat loopt niet altijd van een leien dakje. tekst: Fleur van Groningen – Foto’s: Tim Coppens Dit artikel verscheen op 9-9-2017 in De Morgen Magazine en op de website van De Morgen, met als titel ‘Voelen tot je niet meer kunt’. De eerste keer dat ik mijn vriend zag, een dikke twee jaar geleden, zat ik op hem te wachten in een bruin café aan een groot plein. Hij kwam aangelopen, zigzaggend tussen de geparkeerde auto’s. Ik zag zijn verwilderde haardos, zijn lange benen, de wollen sjaal die hij nonchalant om zijn hals had geslagen, en was op slag verliefd. Hij zwaaide de deur open, glimlachte verlegen, nam plaats aan ons tafeltje, bestelde koffie. Onze afspraak diende geen romantisch doel. Toch besloot ik, volledig overweldigd, dat ik hem moest verleiden. Want deze man had er vast aan elke vinger tien: als ik hem wilde, diende ik er werk van maken. Maar hoe doe je dat, een man het hof maken? Dat

Zo’n 15 à 20 procent van de bevolking is hoogsensitief. Zelfs James Cooke ontdekte in ‘Gert late night’ dat ook hij tot die categorie behoort. Maar wat houdt het precies in? En hoe ga je ermee om? Onze columniste Fleur van Groningen is hoogsensitief en schreef een boek over haar ervaringen. “Nog nooit gaf ik mij zo bloot.” tekst: Fleur van Groningen - foto: Seppe van Groeningen Sommige mensen krijgen de kriebels als je beweert dat je hoogsensitief bent. Volgens hen hoort die term in hetzelfde zweverige vakje als ‘indigokinderen’ en ‘lichtwerkers’. Ze geloven dat je je achter een verzinsel verschuilt. Toch wijst wetenschappelijk onderzoek uit dat één op vijf mensen hoogsensitief is. De hersenen van een hoogsensitief mens zouden verschillen van die van een niet-hoogsensitief mens. Het betreft dus niet zo maar een modegril. Noch is het een flauw excuus. Hoogsensitiviteit is een eigenschap die regelmatig voorkomt en die je niet kunt wegtoveren. Het vraagt juist om begrip en gepaste

En hop, de cover van 'Leven zonder filter' is af. Wat vinden jullie ervan? In september komt het boek uit. Meer info vind je op de facebookpagina . 

Mijn vriend ligt in bad en kijkt toe terwijl ik op het staafje plas. Ik ben een week over tijd. En ja hoor: het is een blauwe plus. Uit verbazing laat ik de stop van de test in de wc-pot vallen. Ik was bang dat mijn lijf het niet kon, al wilde ik het zo graag. “We… we zijn zwanger!”, stamel ik stralend. “Laat zien!”, grinnikt mijn vriend en nieuwsgierig steekt hij zijn hand uit. Als een pin guïn schuifel ik naar hem toe en reik hem de zwangerschapstest aan. “Proficiat!”, lacht hij en ik kus zijn natte gezicht en feliciteer hem, hevig ontroerd met mijn broek op mijn knieën. In de weken die volgen openbaart het leven als zwangere vrouw zich aan me. Ik krijg borsten met blinklichtjes, ben kotsmisselijk, hondsmoe. Naar de supermarkt gaan is een opgave, zowat elk luchtje doet me kokhalzen. Maar het kan me niet schelen, het dient een magisch doel. Voortaan ben ik met twee. Ik leg een dagboekje aan over mijn zwangerschap , waarin ik mijn ervaringen neerschrijf en de gedroogde veldbloemen kl

Het is druk op de parking van de supermarkt. Ik heb een eerste rondje gereden, als ik een auto zie vertrekken. Terwijl ik wacht en pink, komt er een andere wagen aan. De chauffeur ziet me maar pikt vlug de parkeerplaats in. Verbaasd kijk ik hem na terwijl hij naar het hok met de winkelkarretjes loopt. Hij heeft geen kin en een wijkend voorhoofd, zijn hele gezicht hangt op aan een grote, puntige neus. Alsof zijn reukorgaan hem door het leven trekt. Plots word ik overvallen door een buitenproportionele woede. Ik rijd naar hem toe, parkeer mijn auto zo dat hij het hok niet uitkan en open mijn raampje. “Meneer!”, zeg ik, terwijl ik normaal zelden boos word en nauwelijks voor mezelf kan opkomen. “U heeft mij daarnet gezien en toch hebt u mijn parkeerplaats gepikt!” Hij kijkt me betrapt aan, rolt vervolgens met zijn ogen en slaakt een ongeïnteresseerde zucht. “Ik vind dat onbeleefd”, voeg ik eraan toe en besef hoe machteloos ik sta. Wat kan ik doen? Die vent in het karretjeshok gijzelen? Du

Als een aangespoelde drenkeling slaapt mijn grootmoeder in het ziekenhuisbed. Op een spierwit strand met golven van katoen, de handen rond een onzichtbaar stuk wrakhout geklemd. Haar grijze haren waaieren los over het kussen, haar mond is een zwart gat. Niet de zon maar een tl-buis beschijnt haar perkamenten huid. En het zijn geen torenhoge meeuwen die in de verte krijten, het is haar adem die zo piept. Mijn moeder zet wat eten in de ijskast, ik de bloemen in het water. We nemen plaats achter het nachtkastje vol boeketten en praten zacht, tot een magere arm achter de gele tulpen verrijst, tastend naar het driehoekige handvat boven het bed. "Ze is wakker!", zeg ik en tegelijk staan we op zodat mijn grootmoeder ons kan zien. Moeizaam plooien haar lippen zich tot een glimlach. Praten lukt nauwelijks. Ze heeft pijn, ze is buiten adem. Toch sloft ze voorzichtig aan de arm van mijn moeder naar een neplederen fauteuil opdat haar haren daar opgestoken kunnen worden. Geroutineerd be

“Onze liefde, dat was échte romantiek” Hun liefdesverhaal leest als een sprookje maar eindigt als een nachtmerrie. Toen zijn vrouw de strijd met longkanker verloor, stopte Vlaanderens succesvolste misdaadauteur onmiddellijk met schrijven. Toch heeft Pieter Aspe de pen weer opgenomen. Zijn nieuwste worp ligt nu in de boekhandel. En om de pijn te verzachten werkt hij al aan zijn volgende krimi. “Je kunt de rouwende weduwnaar niet blíjven uithangen.” Tekst: Fleur van Groningen, eerder verschenen in De Morgen Magazine In 1995 schonk Pieter Aspe (64), Vlaanderens meest gelezen en geprezen misdaadauteur, het leven aan hoofdinspecteur Pieter Van In en substituut Hannelore Martens. Sindsdien beleefden deze personages velerlei avonturen in zijn geboortestad Brugge, alsook in Antwerpen en zijn huidige woonplaats Blankenberge. De razend populaire misdaadreeks  telt ondertussen maar liefst negenendertig delen en inspireerde VTM tot een televisiereeks . Aspe won de ene prijs na de ande

Flor sprak niet enkel in de overtreffende trap, hij was een vleesgeworden superlatief. Niets was hij een beetje. Hij was alles héél. Heel getalenteerd, heel grappig, heel gesloten, heel kritisch, en ga zo maar door. Zo iemand kennen, is nooit vrijblijvend. Dat weten jullie allemaal. Zoals sommigen van jullie ook weten, waren er periodes waarin mijn vader en ik elkaar vaak zagen en waarin we geen contact hadden. Ongeacht die hindernissen hield ik van hem. Een kind blijft een kind. Een vader blijft een vader. Dat wil helaas niet zeggen dat het altijd even soepel verloopt. Onze grootste gemeenschappelijke deler was ongetwijfeld onze grootste liefde: de schoonheid. In mijn ogen, en wellicht ook in die van jullie, was mijn vader een toegewijde dienaar van al wat mooi is, van al wat ontroert. Hij was zo geraffineerd en intens gevoelig, hij had zulk een ontwikkeld oog voor kwaliteit, kleur, compositie en detail. Dat uitte zich in zijn werken en vioolspel, in zijn kennis van alle vormen v