Fleur van Groningen

Uit nieuwe cijfers van het Riziv blijkt dat nog nooit zo veel jongeren, kinderen, kleuters en peuters antidepressiva slikten als vandaag. De voorzitter van de Belgische Federatie van Psychologen noemt dat zorgwekkend: “Deze cijfers tonen aan dat onze maatschappij lijdt, maar het antwoord dat wij bieden is heel medisch.” Bovendien beïnvloeden deze pillen de karakters en groeiende hersenen van kinderen. Wellicht zou in veel gevallen therapie een meer verantwoorde oplossing zijn , maar in tegenstelling tot pillen wordt psychotherapie niet terugbetaald. Van mijn 16de tot mijn 23ste kampte ik met een depressie. Omdat ik pillen symptoombestrijding vond, wilde ik de situatie bij de kern aanpakken via therapie. Een persoonlijke keuze, waarmee ik andermans beslissing niet wil veroordelen. Ik kwam bij een psychologe terecht die EMDR-therapie aanbood: een ­wetenschappelijk ondersteunde benadering waarbij je - kort samengevat - eerdere trauma’s herbeleeft en je interpretatie van die feiten her

In de dorpsapotheek werken drie mensen. De apotheker zelf. Een jonge vrouw. En een oudere man die, als hij naar zijn clientèle luistert, het hoofd een beetje schuin houdt en de handen keurig in elkaar vouwt. Als een engel zonder vleugels. Misschien komt het door die houding dat zijn klanten uitweiden over hun lichamelijke ongemakken. Bij de apotheker en de vrouw leveren ze slechts hun voorschriften in en knikken ze beschaamd als hen een doos wordt aangereikt met de woorden: “ Ah, dat is tegen aambeien, dat moet ge er driemaal per dag opsmeren.” Maar als de engelachtige man hen bedient, kunnen ze niet stoppen met praten. En natuurlijk sta ik dan achter hen in de rij en luister ik ongewild mee naar plastische beschrijvingen, onverwerkte emoties, diep gekreun en gezucht. Sommige mensen zijn zeer bedreven in het zonder ademhalen uitspreken van: “Ze-hebben- dat-buizeke-in-mijne-man-zijn-poep-gestoken-en-dan-zagen-we-alles-voorbij-komen-tot-in-het-zakske.” De oudere man antwoordt nooit. Zwi

De rivier aan het einde van onze tuin was de afgelopen dagen bevroren. Gisteren keek ik vanuit het dakraam toe hoe mijn kat haar eerste voorzichtige stapjes op het ijs zette. Warme roze teentjes op het koude, glanzende grijs. Ik was wat bezorgd, want zo dik was het niet. Maar al gauw trippelde ze zichtbaar uitgelaten en nieuwsgierig naar de overkant. Ik glimlachte om haar poezenavontuur. Aan de andere oever ligt een stukje ontoegankelijk natuurgebied, waar reeën en ijsvogels huizen, en de distels en  braamstruiken schouderhoog tussen de loofbomen woekeren. Mijn kat zocht haar weg tussen de kale takken. Ik volgde het witte vlekje op haar rug tot ze uit het oog verdwenen was. Pas toen besefte ik dat indien ze niet zou terugkeren voor de dooi, ze niet meer thuis zou geraken. Nergens ligt er een lange tak over de rivier die als brug kan dienen. Luid riep ik haar naam. Er vloog een duif op - verder bleef het stil. Het was te laat… Mijn kat had het onbekende geroken. Nadat  ik haar vann

Het Nieuwsblad   - 14 Dec. 2016 In mijn vroegere dorp woonden mensen die zich in december en januari volledig lieten gaan. Dan prijkten er in hun tuin lichtgevende blauwe ijsberen en roze pinguïns, heupwiegende kerstmannen, kerstbomen die rond hun as draaiden en flikkerende getallen die het nakende jaartal aankondigden. Ondertussen schalden de belletjes van een onzichtbare arrenslee uit een verstopte geluidsbox en ­bengelden aan het dak talloze koorden met kerstmannen - geen suïcidale exemplaren, ook al leek dat wel zo. Ik mocht er niet aan denken om elke dag in dat huis te ontwaken, de gordijnen te openen en de verongelijkte blik van zo’n opgeknoopte kerstman te ontmoeten. Of daar ‘s avonds aan tafel uit te kijken op die hectische, flitsende show, die de hele nacht doorging en vast ook de slaapkamer hel verlichtte. Maar ik nam aan dat het voor die mensen de heerlijkste tijd van het jaar was en glimlachte daarom welwillend telkens als ik hun huis passeerde. Gisteren schoof ik aan

Het Nieuwsblad   - 12 Dec. 2016 Pagina 2 In 'Het Nieuwsblad' ontdekte ik dat het taboe rond de dood is doorbroken en er tegenwoordig opener over wordt gesproken. Handig, aangezien we allemaal onderweg zijn naar onze laatste snik. Nu kunnen we daar gewoon eerlijk over zijn. Hoeven we niet langer een kulverhaal uit onze duim te zuigen indien er op feestjes terloops naar onze sterfelijkheid wordt gepolst. Mogen we met een gerust hart het d-woord hanteren in het bijzijn van de bomma en moeten we rouwbrieven niet meer verstoppen in de sokkenla. Ik vind dat een vooruitgang. Blijkbaar heeft dit doorbroken taboe ook tot gevolg dat steeds meer mensen een opleiding tot begrafenisondernemer willen volgen. Die cursussen zouden uitpuilen en zelfs wachtlijsten hebben. Helaas hebben veel cursisten volgens de uitvaartsector de verkeerde instelling: ze willen vlug geld verdienen met de grootste zekerheid die er is. Maar zo zit de job niet in elkaar en daarom geven ze er al snel de brui a

Betrappen & verklikken  2/12/2016, Het Nieuwsblad, p.2 In ons land wordt dagelijks gestolen in winkels, maar de winkeleigenaars hebben vaak niet genoeg tijd om hun camerabeelden na te kijken en de dieven te vatten. Daarom werken twee Belgische ondernemers aan een website waarop de beelden kunnen worden bekeken door gewone mensen: ‘amateur-detectives’ die per dief een bedragje verdienen dat lager ligt dan het loon van professionele speurders. Zelf heb ik één keer iets gestolen: in een warenhuis griste ik als peuter een oranje plastic slabestek in mijn buggy. Mijn moeder ontdekte het toen we thuis waren. Dat vertelde ze me pas jaren later: “En het was niet eens een mooi slabestek.” Ik voelde me vreselijk schuldig. Diefstal is niks voor mij. Maar voortdurend andere mensen betrappen en verklikken? Daarvan word ik minstens even ongelukkig - allicht zelfs verbitterd. Wat voor mensen zouden dit werk wél graag doen? Misschien het omaatje dat in mijn vroegere dorp woont, de wereld va

Het begon in de kleuterklas. En het stopte pas toen ik de schoolpoort voor het laatst uit wandelde. Ze vonden me raar, deden gemeen. Als ik me in mezelf terugtrok, noemden ze me verwaand. Op een dag – ik was zestien- riep iemand me op straat na: “Gij, met uw arrogante smoel, gij denkt zeker dat ge ‘t zijt?!” Ik besloot om voortaan duidelijk te laten merken dat ik het goed meen, want blijkbaar straalde mijn uiterlijk het tegendeel uit. Zo ontstond de rol die ik mezelf op sociale aangelegenheden aanmat. Ik verplichtte mezelf om extrovert te zijn. Om hardop de grappen, opmerkingen en complimenten te maken die ik anders in stilte bedacht. Opdat mijn gezelschap me onbedreigend en misschien zelfs aardig zou vinden, en zich door mijn gevatte reacties op een veilig afstandje zou laten houden. Het was een onbewuste tactiek uit zelfbescherming. Vermoeiend, want ik moest voortdurend alert zijn. Pas toen ik in de twintig was, legde ik uit eenzaamheid mijn clownsmasker af. Voortaan zou ik toch m

Maandag 28 november 2016 Een klein mensje Vlaanderen is in de ban is van het avondrood, schreef deze krant. Dat ondervind ik zelf ook:  Twitter, Instagram en Facebook bulken van de indrukwekkende zonsondergangen. Gisteren likete ik dezelfde zonsondergang vanuit wel zevenentwintig verschillende standpunten. Want voor één keer lijken mijn virtuele vrienden het met elkaar eens. De discussies over Donald Trump en Zwarte Piet zijn verstild. Eensgezind posten ze dagelijks vijftig tinten roze en dopen die ‘De mooiste zonsondergangen van het jaar.’ Maar dat klopt niet volgens weerman Frank Deboosere. Het kleurenpalet is onveranderd. Het enige verschil is dat de zon nu al om vijf uur ondergaat, telkens we op weg naar huis vastzitten in de avondspits en verveeld om ons heen  beginnen te kijken. In de zomer zinkt de zon pas rond de negenen achter de horizon, als we al binnen voor de tv zitten geparkeerd. Dan staren we massaal naar het roze van de wangen van Jan Mulder en Wim De V