Fleur van Groningen

Geluk op bestelling. Omgaan met tegenslag. Huishoudelijk advies. … aan welke tips hebben we écht wat? ‘In België zijn de belastingen zo hoog dat iedereen er gelukkig is.  Ze betalen meer maar weten: als ik gezondheidzorg nodig heb, krijg ik dat. Als ik vakantie nodig heb op het werk, krijg ik dat. Ze rijden er rond op fietsen. Iedereen lijkt tevreden.’ Het is de visie van Harry Styles, één der ingrediënten van de knullensoep One Direction , die ons volkje besprak in het VTM Nieuws.  De reporter kon tegenwerpen dat de nationale Gezondheidsenquête van het Wetenschappelijk Instituut Volksgezondheid recent bewees dat 1 op 3 Belgen met mentale problemen kampt. Maar dan antwoordt zo’n melkmuil vast: ‘Onmogelijk! Ze fietsen dus ze zijn happy.’   Waarop de reporter hem beelden kon tonen van de nationale betoging in Brussel.  Maar dan zou Styles vast opperen: ‘Laat hen gewoon nóg meer betalen, krijgen ze meer vakantie en gezondheidszorg, worden ze nóg gelukkiger.’ Het zou de kerel ongetw

Laatst had ik ongelooflijk goed nieuws gekregen en fietste door de stad met een grote glimlach. Ik ging zelfs zo op in blije gedachten dat ik niet oplette en een beetje verdwaalde.  Op een kruispunt moest ik plots remmen  en toen ik opkeek, stond ik voor een bar- restaurant waar ik zo’n vijf jaar geleden was geweest. Ik stond zelfs op exact dezelfde plaats als toen: nu in de milde herfstzon, destijds om klokslag middernacht. Ik herinnerde me nog goed hoe ik er Nieuwjaar had gevierd, met een paar vrienden en hun vriendengroep, die ik nauwelijks kende en waarbij ik me niet op mijn gemak voelde. Ik zat aan het hoofd van een lange tafel vol uitbundige mensen, keek toe hoe zij plezier maakten, was beschaamd omdat dat mij niet lukte. Ik had een gebroken hart, de verplichte smalltalk draaide niet op boeiendere onderwerpen uit en ik was de enige die niet dronk omdat ik nog moest rijden. Er werd met andermans brillen, hoeden, kettingen en corsages geposeerd en ik deed mee, lachte naar de ver

Deinende bipsen. Speciale slipjes. Design speeltjes. … kunnen we nog een taboe doorbreken? Soms vrees ik dat mannen niks van vrouwen begrijpen. Maar steeds vaker krijg ik het gevoel dat ik er zelf ook niet veel van weet. Bijvoorbeeld tijdens een reclame die momenteel op de vrouwenzenders wordt vertoond. Een montage van vrouwen die gezellig samen dansen. Jong en oud, en dik en dun, schudt de heupen los op iets wat als een dwingend ‘ shake your booty ’ klinkt. En terwijl de kijker braaf op hun deinende bipsen focust, en misschien toegeeflijk begint mee te wiebelen in de zetel, stelt de voice-over een onverwachte vraag. ‘Urineverlies?’   Het klinkt vriendelijk. Als de behulpzame onbekende die u in het station aansprak nadat hij uw sleutelbos voor u opgeraapte. Toch is mijn reactie telkens een boos ‘Nee?!’ naar het scherm te roepen. Maar of ik nu beledigd ben of niet, vervolgens komt er een gelaagd broekje in beeld, drie laagjes om precies te zijn, dat vrouwen discreet onder hun kle

Mijn gezelschap lijkt me ietwat spottend aan te kijken. Ik voel me belachelijk. Ik heb hen net leren kennen. Daar kwam wat smalltalk aan te pas en op de één of andere manier ging het opeens over uilen. Dat die naar ‘t schijnt geruisloos vliegen, zei iemand. Waarop ik, niet zo onderlegd in smalltalk, geestdriftig knikkend veel te uitgebreid over een wonderlijke ontmoeting met een uil begon te vertellen.  Ik beschreef hoe ik als tiener na het uitgaan langs een afgelegen veldweggetje naar huis was gefietst. Het was een stille, koude nacht. In het schijnsel van de volle maan schitterde de rijp op de velden en mijn adem vormde wolkjes. Plots zag ik op een weidepaal een spierwitte kerkuil zitten, met zo’n hartvormig gezicht. Ik vertraagde, in de hoop dat hij niet meteen zou wegvliegen en ik hem goed kon bekijken.  Tot mijn verbazing vloog de uil pas op toen ik heel traag langs hem fietste en ging hij enkele meters verderop  weer op een paaltje zitten, schijnbaar wachtend. En jawel, toen i

Enorme patatten. Regelrechte beledigingen. Een gebroken hart. … hoe kunnen we met emoties omgaan? ‘Wij hebben gevoelens, maar meer nog hebben de gevoelens ons’ , sprak de Vlaamse filosoof Antoon Vloemans. En inderdaad: ze grijpen ons bij de keel, laten ons de vreemdste dingen doen, houden ons uit onze slaap, verstoren onze concentratie. Nee, met emoties omgaan is niet altijd makkelijk. Gelukkig reikt de wetenschap ons een helpende hand toe. Psychologen aan de KU Leuven hebben ontdekt hoelang emoties duren. Hoe groter de impact van een gebeurtenis, hoe meer we die herkauwen, hoe langer we de emotie voelen. Verdriet duurt het langst: 5 dagen. Boosheid kan enkele seconden tot meerdere uren in beslag nemen.  Ontroering voelen we tot  tweeënhalf uur na de feiten. Medelijden zijn we na een uur al kwijt. Schaamte, walging en angst nemen minder dan een uur in beslag. Verveling,  irritatie of een kleine schok zijn na een half uur al weggeëbd. En kleine ergernissen verdwijnen snel, net als

Mijn mailbox zit propvol. Het regent reacties nadat ik onlangs op Radio 1 in De Bende van Annemie over mijn ervaring met gepest worden en depressie sprak, en De Standaard daar een quote uit overnam. Mensen schrijven me dat het dapper is om taboes te doorbreken. En al besef ik dat daar meer voor nodig is dan één radiopraatje, het is fijn om van moed verdacht te worden. Want ja, het was eng om aan een onbekend publiek live toe te vertrouwen dat ik er ooit niet meer wilde zijn. Met het gevaar te veel bloot te geven, over mijn woorden te struikelen en die gevoelens ter plekke te herbeleven. En natuurlijk had ik schrik voor de reacties: ik herinner me nog hoe mijn vrienden me lieten vallen toen mijn depressie voorkwam dat ik nog kon gaan fuiven. ‘Met Fleur erbij, gebeurt er altijd wel iets spannends’, was voordien de consensus. Maar toen gebeurde er iets met Fleur: haar clownsmasker viel af, de onderliggende pijn werd zichtbaar. Dat vonden ze geen spannend entertainment. Terwijl een gep