CHEMIE (krantencolumn)

Tegenwoordig krijg ik vaak bagger over me heen op de sociale media. Mijn inbox op Facebook open ik nog zelden, omdat daar veeleer rotopmerkingen op me wachten, of ­berichten van mensen die iets nodig hebben. Toch, gisteren trok één bericht mijn aandacht, en wel omdat het áárdig was. Een man gaf me een warm compliment en betuigde me zijn steun. Ik was oprecht blij dat te lezen. Want op den duur ga je nog geloven dat de meeste mensen niet zo aardig zijn. In een opwelling bedankte ik hem en wenste ik hem een prachtig 2018. Pas toen viel zijn foto me op. Hij leek op mijn vroegere leraar chemie. Ik klikte door naar zijn profiel en ontdekte dat hij het inderdaad was. Ik had dus een alleraardigst bericht gekregen van de man die me het leven zuur maakte toen ik 16 was.

Bij onze eerste les nam hij me apart, zei hij dat ik niet moest denken dat ik een voorkeursbehandeling kreeg omdat mijn vader lesgaf op dezelfde school en ver­nederde me vanaf dat moment geregeld in het bijzijn van mijn klasgenoten. Uit wraak declameerde ik op mijn beurt zelfverzonnen gedichten over hem in de klas, met een zogenaamde Russische tongval, waar iedereen hard om moest lachen. Dus gooide hij me zowat elke les buiten. Toen de examenperiode naderde, blokte ik zijn cursus van buiten, legde een goede test af en kreeg toch een nul. Ik moest mijn jaar dubbelen, met alle negatieve gevolgen van dien. Deze man had dus best een grote impact op mijn leven.

En nu, zoveel jaren later, stuurde hij me een poeslief bericht? Was dat oprecht? Of uit schrik voor slecht karma? Voelde hij zich schuldig? Wist hij wel dat ik het was? Gaf hij toe dat hij zich in mij had vergist? Er was nooit chemie tussen ons ­geweest, maar na al die jaren zette mijn leraar me dan toch aan tot nadenken. Even overwoog ik om hem een aardig gedicht over hemzelf terug te sturen, maar ik hield me toch in, om misverstanden te voorkomen. Als er één periode geschikt is om de strijdbijl te begraven, dan is het de eindejaarsperiode wel.