05 maart 2016

HARD

Een jaar geleden ontmoetten we elkaar voor het eerst. We dronken koffie in een café, bestelden wijn en een maaltijd, spraken af om samen op schrijfretraite te gaan en kletsten tot laat in de nacht. Dat het zo natuurlijk aanvoelde, deed me geloven dat onze liefde in de sterren geschreven stond. De weken nadien verbleef hij bij zijn dochter in Zuid-Frankrijk. We hielden dagelijks contact. Mijn verlangen naar hem werd alsmaar heviger. De avond voor ons weerzien mailde hij me voor het eerst dat hij me graag zag. Ik lag al in bed, glimlachte verrukt naar het plafond en antwoordde dat ik hem ook graag zag. Zo eenvoudig, alsof het nooit anders was geweest.

Hij kwam bij me eten en we zouden naar het theater gaan. Ik had heerlijk gekookt en mijn mooiste jurk aangetrokken. De deurbel ging, mijn hart klopte in mijn keel. Daar stond hij, met een bloem en een fles wijn, knapper dan ik me meende te herinneren. Stotterend nodigde ik hem uit om binnen te komen en liep onvast naar de keuken om de bloem in het water te zetten en de lange steel in te korten. Pas na minutenlang tevergeefs knippen, besefte ik dat het om een stoffen exemplaar met een ijzeren steel ging. Beschaamd keek ik op: “Ik ben zo zenuwachtig!” “Ik ook!”, glimlachte hij. Samen schaterden we het uit.

In de theaterfoyer sprak een jonge vrouw ons aan. Zij was de vriendin van een bekende tekenaar. “Ik lees al je columns, ze zijn zo oprecht en mooi!’, zei ze enthousiast. Ik knikte dankbaar en vroeg haar naam. “Ik heb over je pijnlijke relatiebreuk gelezen en voel zo met je mee”, ging mijn trouwe lezeres onverstoorbaar verder. “Ik hoop dat het snel beter gaat.” Ik bedankte haar, verklaarde dat dat al het geval was en dat mijn columns steeds een tijdje na datum verschijnen. Zeggen dat ik tegen alle verwachtingen in plots stapelverliefd was geworden, durfde ik niet. Toen de bel aankondigde dat we naar de zaal moesten, goot ik mijn volle glas champagne in één teug naar binnen. De drank steeg onmiddellijk naar mijn hoofd.

Halverwege de voorstelling merkte ik dat hij in zijn hand zat te knijpen. Ik fluisterde in zijn oor of hij misschien pijn had en rook zijn haren en hals. Hij knikte, ik nam zijn hand in de mijne en begon die zacht te masseren. Zijn zoete geur, zijn warme huid en de champagne, maakten me gek. Toen ik me niet meer kon beheersen draaide ik mijn gezicht naar hem toe. Onze blikken haakten in elkaar, zijn ogen schitterden in het donker. Mijn lippen zochten de zijne, onze vingertoppen vonden bloot vel. Uit de rij achter ons stegen verontwaardigde geluiden op. Maar we konden elkaar niet meer loslaten. Ik stond in brand. Toen de lichten aangingen, hingen we vol lipstick. Pal naast ons bleek mijn trouwe lezeres te zitten. Ik schaamde me dood. Maar in de trappenzaal zoenden we alweer verder, terwijl het voornamelijk bejaarde publiek als een kudde schapen langs ons heen stroomde. ‘Blijf je slapen?’, vroeg ik. Zijn antwoord duwde hard tegen me aan.

P.S. De volgende dag verkreeg ik via via de contactgegevens van die trouwe lezeres. Ik mailde haar mijn excuses en legde uit dat het onze eerste kus was. Geen probleem, antwoordde ze: “Mocht jullie tweede kus niet lukken zonder mij, dan kom ik er met plezier weer naast zitten.”


(Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine - thema 'het vrouwelijke orgasme' - 05/03/2016)

03 maart 2016

Een egoïstische daad

In mijn onderbroek lig ik op de behandeltafel, zijn handen vinden de pijn nog voor ik die aangewezen heb. Alsof ze praten met mijn lijf. Weldadig. Hij past Fascia-therapie toe, een therapie die een beroep doet op het zelfhelend vermogen van het lichaam. Het doet me denken aan de cursus Cranio-Sacraal therapie die ik als prille twintiger volgde, waar ik het ritme van de hersen- en ruggenmergvloeistof van patiënten leerde aanvoelen. Een heel bijzondere ervaring: opeens word je andermans pulserende energie gewaar in je handpalmen. Dat klinkt overigens sexier dan het is. Het heeft vooral iets ontroerends, alsof je voor het eerst de hartenklop van een foetus hoort. De essentie van een ander levend wezen. ‘Heb je die ritmische energie ook bij jezelf gevoeld?’, vraagt de Fascia-therapeut. Ik schud van nee: ‘In die tijd was ik vooral gericht op anderen verzorgen.’ Hij legt uit dat hij gedurende zijn opleiding heeft geleerd om tijdens een sessie voor tachtig procent zichzelf te behandelen en de patiënt maar voor twintig procent. ‘Omdat je niet in dialoog kunt gaan met andere lichamen als je niet goed naar je eigen lichaam luistert.’

Het doet me denken aan een man die ik gekend heb. Een man die ervan overtuigd is dat jezelf wegcijferen zowat de nobelste der nobele zaken is. Spirituele lieden op zoek naar hun ware Zelf? Hij noemt ze narcisten die hun eigen staart achterna zitten. Het symbolische verhaal van de stewardess die uitlegt dat je bij een noodgeval eerst  je eigen zuurstofmasker moet opzetten en dan pas dat van je kind – je kan niemand helpen als je flauwvalt-  doet hij af als onversneden egoïsme. Enkel gehoor geven aan andermans noden, dàt is pas edelmoedig! Daartoe stimuleerde hij mij dan ook: geloven dat liefde nu eenmaal pijn doet en onbewust bestaansrecht kopen met zogenaamd nobel gedrag. Hij leek wel mijn vleesgeworden sorry-dat-ik-besta-complex. Het was een confronterende spiegel, inderdaad, maar dat besefte ik pas veel later. Tot die tijd voelde ik me schuldig, zette mezelf opzij en verloor mezelf. Het begon met vermoeidheid. Waarschuwende dokters die stapels supplementen voorschreven. Mijn creativiteit die slonk. Ik werd huilerig en angstig, kon steeds minder incasseren. Chagrijnig werd ik ook. En gefrustreerd, omdat ik niet aan mezelf toekwam en niet meer voelde waarin ik zin had. Toen kwamen de momenten waarop ik in een straat stond en niet wist wat ik daar deed, noch hoe ik er geraakt was. Dat ik ongeduldig duwend op mijn sleutelhanger zocht waar in dit stadsdeel ik ook weer mijn auto had geparkeerd, hopend dat ergens een paar pinkers zouden oplichten. Dat ik stiekem steekbriefjes bijhield omdat ik geen namen meer kon onthouden. Uiteindelijk werd ik zo lusteloos dat ik het leven niet meer zag zitten. Ik was als de vuile sokken die achter de wasmand zijn gesukkeld: een hoopje ellende. Ik kon niemand nog iets geven. Ik had niks meer, behalve dan een kostbaar levensinzicht op zak.

Dat inzicht pas ik intussen toe. Mijn vriend is een grote steun. Hij leert me om lief zijn voor mezelf. Laatst hadden we het er nog over: dat we zo blij zijn dat wij niet alleen goed voor mekaar zorgen, maar elkaar ook stimuleren om onszelf te soigneren. Omdat we gelukkig worden van mekaars geluk én omdat we weten dat we anders op de duur niets meer voor elkaar kunnen betekenen. Jezelf wegcijferen is soms nodig maar op lange termijn kan het juist een bijzonder egoïstische daad zijn.

De Fascia-therapeut onderbreekt mijn gemijmer door zacht te drukken, exact daar waar het het meeste zeer doet: ‘Hier zit de spanning, hé?’ Ik voel de pijn al minderen en knik, dankbaar dat hij niet vergeet naar zijn eigen lijf te luisteren, waardoor hij zo goed naar het mijne kan luisteren.

(Verschenen in Psychologies Magazine - Vlaamse editie, februari 2016)

02 maart 2016

INTERVIEW MET PHILIPPE GEUBELS EN RUTH BEECKMANS



Philippe Geubels (34) en Ruth Beeckmans (33)



“Met jou zou ik direct gaan samenwonen!”






Allebei spontaan, allebei grappig. Niet voor niks zetelen ze in de komische jury van De Slimste Mens ter wereld: zet Philippe Geubels en Ruth Beeckmans aan één tafel en de oneliners schieten in het rond. Ook in hun beleving van het ouderschap vinden ze elkaar. Dat een kind krijgen je kwetsbaarder maakt. Je een mooiere wereld wil achterlaten. En een goede relatie er alleen maar beter van wordt. ‘Wij zijn verliefder sinds de komst van onze dochter: haar vinden we allebei het allerbelangrijkst.’

tekst: Fleur van Groningen  foto’s: Marco Mertens

Terwijl Ruth wordt opgemaakt voor de foto’s, komt Philippe de schilderwerken controleren. Ze vertelt hem over de voorstelling waarvoor ze momenteel repeteert en
biecht aarzelend op dat ze nogal lui kan zijn. ‘Ik ook!’, reageert een enthousiast knikkende Philippe, vlak voordat hij zelf van een laagje fond de teint wordt voorzien. Als ze daarna samen stralend plaatsnemen aan hun tafeltje, regent het ontboezemingen.
Ruth:
‘Ik denk dat ik ADHD heb. Ik ben verstrooid en altijd met vanalles tegelijk bezig. Dat helpt me focussen.’
Philippe: ‘Ik denk dat jij gewoon een onrustige geest hebt.’

Misschien is het een vorm van vluchtgedrag?

Ruth: ‘Kan het nog iets zijn?’

Hondsdolheid.

(hilariteit)

Philippe, jouw vrouw vindt dat comedians meestal angstige mensen zijn. Ben jij angstig?
Philippe:
‘Toch wel. Mijn pleinvrees blijft een zwakke plek. Ik schiet in paniek bij grote ruimtes en hoge gebouwen.’
Ruth: ‘Dat heeft iederéén tegenwoordig met al die aanslagen overal.’
Philippe: ‘Ik was mijn tijd ver vooruit.Vroeger kon ik niet naar de stad. Op de duur kom je nergens meer. Maar ik ben in therapie geweest en relativeer de paniek met het weetje dat jaarlijks 32 mensen stikken in een tandenstoker.’
Ruth:
‘Ik ben ook een bange. Ik word onrustig van verandering.’
Philippe: ‘Als jij ’s avonds je bed ligt, pieker je dan?’
Ruth: ‘Ik val in slaap op de zetel.’
Philippe: ‘Ik vat heel moeilijk de slaap. Meestal lig ik te tobben. Over verleden, toekomst, of mijn dochter in leven zal blijven… De beste avonden zijn die waarop ik indut voor de tv. Dan loop ik sloom de trap op en slaap in bed verder.’

Welke programma’s bekijk je om in slaap te vallen?
Philippe:
(grijnst)Safety First, Wat als…?’ 

En Ruth’s seksscène in Loft, zeker.

Philippe: ‘Da’s juist, daar zit jij in! Heb jij al veel seksscènes gespeeld?’
Ruth:
'Nee. Wat er nog het dichtste bij in de buurt kwam was een scène in Code 37. Veerle Baetens  was undercover in een vrouwengevangenis en moest daar mijn behabandje een beetje laten afzakken.’
Philippe: ‘Schitterend!’

Vermoedelijk zaten er geen pikante scènes in de film K3 Dierenhotel, Philippe?

Philippe: ‘Mag ik daar off the record op antwoorden?’ (

Binnenkort komt ‘Safety First’, de film , in de zalen. Wat mogen we verwachten, Ruth?
Ruth:
‘Een heerlijk familieverhaal met een warme boodschap!’
Philippe: ‘Ik wacht op de DVD. Ik ga niet graag naar de cinema. Het is er te koud, er zitten overal mensen, niemand heeft de zapper.’
Ruth: ‘Met mijn vriend naar de cinema gaan is een beetje gênant: hij eet heel luid popcorn en wil steeds de onderste hebben als het muisstil in de zaal is. Grabbel, grabbel, net een bingo-avond!’ (hilariteit)

Philippe, jij hebt opnames achter de rug voor de volgende film van de Crimi Clowns?
Philippe:
‘Superplezant.’
Ruth: ‘Zou jij acteur willen zijn?’
Philippe: ‘Zo graag. Maar ik word nooit gevraagd. Alleen om mezelf te spelen. Ik ben wel eens gevraagd als serieverkrachtende pedofiel voor Code 37. Maar dat ging niet door omdat de producer vreesde dat het publiek enkel ‘Philippe Geubels die iemand verkracht’ zou zien.’

Ruth, jij kunt perfect De Kleine Zeemeermin en My Little Pony imiteren. Kan jij Philippe nadoen?
Ruth:
(zet nasale stem op) ‘Een beetje zo?’’
Philippe: ‘Niet zo makkelijk, hé?’ (lacht)
Ruth: ‘Onlangs zag ik Nathalie Meskens jou imiteren, zo goed! Wat vind jij daarvan?’
Philippe: ‘Ik vond het wel tof om te zien hoe ik eruit zie als ik vijftien kilo dikker ben.’

Ruth, jij hangt binnenkort de nieuwe Nathalie Meskens uit in het VTM-programma ‘Zijn er nog kroketten’?
Ruth:
‘De nieuwe Nathalie durf ik mezelf niet te noemen, en sowieso zou ik dan eerst nog vijftien kilo moeten afvallen. Dit jaar zijn Gugà Baùl en ik teamcaptains. De presentatie wordt elke keer door iemand anders gedaan.’
Philippe: ‘Jij wordt wel veel gevraagd voor shows, hé?’
Ruth: ‘En dat is wikken en wegen: zoals jij vreest dat het publiek alleen nog ‘Philippe Geubels’ ziet, moet ik als actrice oppassen dat ik niet te vaak als mezelf op tv kom.’

Kan jij makkelijk nee zeggen op al die aanbiedingen?

Ruth: (lacht) ‘Ik ben een ja-zegger. Ik vind zo veel dingen plezant!’
Philippe: ‘Ik ook. Ik kom uit de Colruyt, ik ben heel blij met alle kansen.’
Ruth: ‘En je ontdekt dingen waarvan je niet wist dat je ze leuk vindt. Als ze mij op de toneelschool hadden gezegd dat ik in tv-programma’s zou komen, ik had dat weggelachen. Nu merk ik hoe fijn ik het vind. Maar soms ben ik wel eens ongerust dat.....’
Philippe: ‘… een paar acteurs in De Duifkes (Antwerps café, nvdr.) je scheef zullen bekijken.’
Ruth: ‘Iedereen kijkt scheef in De Duifkes. Soms vrees ik om in een vakje te worden gestoken. Ik wil nog boeiende rollen spelen.’
Philippe: ‘In de jury van De Slimste Mens zitten is minder arbeidsintensief dan theater maken. Je rijdt ernaar toe, maakt wat grappen, gaat naar huis.’
Ruth: ‘Veel voorbereiding vraagt het inderdaad niet. Wij improviseren sowieso liever dan het scenario al te strak te volgen.’
Philippe: ‘In het begin met De Slimste Mens leerde ik het scenario van buiten. Nu kijk ik er niet meer naar. Niet alleen uit luiheid maar omdat het spontaner is. Ik heb nooit de behoefte gehad om te choqueren. Ik wil mensen een goed gevoel bezorgen en heb liever niet dat humor ten koste van iemand gaat.’

Jullie zijn allebei erg succesvol. Hoe gaan jullie om met jullie bekendheid?
Philippe:
‘Bekend zijn is echt niet mijn doel. Mocht ik kunnen optreden voor volle zalen als een typetje dat ik nadien afschmink ….’
Ruth: ‘Jij speelt toch een typetje? In De Slimste Mens ben jij ook niet helemaal jezelf.’
Philippe: ‘Ik kan toch moeilijk telkens zeggen: ‘Erik, ik ben keigelukkig met mijn vrouw.’ (lacht)
Ruth:  ‘Ik heb eens gezegd dat mijn lief en ik een freepass hebben om met onze favoriete onenightstand in bed te duiken. Een verzinsel maar op zijn werk deden zijn collega’s er heel opgewonden over.’
Philippe: ‘Wat krijg jij het vaakst te horen? Tegen mij zeggen ze: ‘Amai, jij praat echt zo’ en ‘Amai, in ’t echt ben jij klein.’
Ruth:
‘Bij mij is het: ‘Amai, jij ziet er véél jonger uit.’ Soms ook slanker – dat heeft met de tijd van het jaar te maken want ik ben de mother of all jojo’s. Ik vind het niet erg om aangesproken te worden, tenzij ik slecht in mijn vel zit. Een keer had ik ruzie met mijn lief toen iemand met mij een selfie wilde. Ik zei: ‘Even niet, ik ben ambras aan ‘t maken.’ Waarop mijn lief: ‘Allez, doe dat toch.’ De ruzie was gelijk over.’
Philippe: ‘Ik heb eens in een voorstelling gezegd dat ik als kind gepest werd. Verzinsels. De volgende dag stond het in de boekskes, alsof ik een intiem interview had gegeven. Ik heb juist veel vriendjes gehad. Ik vind vriendschap heel belangrijk.’
Ruth: ‘Ik ook. Ook voor mijn dochter. Zij is bijna drie, gaat sinds kort naar school. Laatst was ik op het eerste oudercontact. Er waren drie werkpuntjes. Dat ze nog kaka in haar pamper wil doen. Dat ze het moeilijk heeft als ik weg ga. En het ergste: dat ze onverdraagzaam is ten opzichte van andere kleuters…’ (kijkt beschaamd)

Wat moeten we daaronder verstaan? Is jouw dochter racistisch?
Philippe:
Straks komt dat zo in de gazet!’
Ruth: (Schatert) ‘Nee, natuurlijk niet! Het betekent dat ze niet kalm haar grenzen aangeeft maar andere kindjes ruw wegduwt. Dan denk ik: je moet wel tof doen want je moet vrienden hebben! Het lijkt mij vreselijk als je kind gepest wordt. Gelukkig is ze heel populair.’

Hoe bevalt het ouderschap jullie? Slapeloze nachten, oververmoeid?
Philippe:
‘Totaal niet.’
Ruth: ‘Hij is duidelijk de papa. (Lacht) Ik ben ’s avonds doodop. Een kind houdt er geen rekening mee dat je veel moet werken. Onze dochter was lang een moeilijke slaper, heel vermoeiend. Maar dat is geen reden tot klagen: het ouderschap is wonderlijk!’
Philippe: ‘Ik vind het ook een verrijking maar je word wel véél kwetsbaarder. Ik maak me zorgen over de wereld waarin mijn kind opgroeit. Trek me meer aan van het klimaat. Vroeger was ik daar niet mee bezig. (lacht) Mijn motto was: je bent hier om zo hard mogelijk te genieten.’
Ruth: ‘Maar nu wil je een mooie wereld achterlaten. Ja, dat herken ik.’
Philippe: ‘Wat ik tegenwoordig heb: gezondheidskrampen. Dat ik gezonder wil leven zodat ik mijn dochter zal zien opgroeien.’
Ruth: ‘Moeder worden heeft mij harder gemaakt: ik geef vlugger grenzen aan, heb meer verantwoordelijkheidsgevoel. Oei, ik krijg een sms van mijn lief: ‘PYJAMABROEK??!’ (schatert) Hij kan het broekje van onze dochter niet vinden. Normaal leg ik alles klaar.’

Je zei eens dat hij jou een moeilijk mens vindt om mee samen te leven.
Philippe:
‘Dat kan ik mij niet voorstellen. Moest ik alleen zijn en jij zou voorstellen om te gaan samenwonen? Direct! En niet per se met poepen en al. Allez, graag, hé.’
Ruth:
(lacht) ‘Gary houdt van structuur en ik kan veel bieden maar dàt niet.’
Philippe: ‘Dan nemen we een kuisvrouw. Ik val niet op vrouwen die te netjes zijn.’
Ruth: ‘Maar eigenlijk trekt dat mijn lief ook aan: dat ik geen zaag ben. Voor mijn humor valt hij ook, samen lachen is zalig. Wij zijn verliefder sinds de komst van onze dochter: haar vinden we allebei het allerbelangrijkst.’
Philippe: ‘Als je een kind krijgt, kan het twee kanten op. Als alles goed zit, wordt het beter. Als het niet goed gaat, wordt het slechter. Als lapmiddel zou ik het niet aanraden.’ (lacht)

Kan jij ook lachen met je vrouw, Philippe?
Philippe:
‘Zeker!’

Vindt zij dat oké?
Philippe:
(schatert)Ruth:  ‘Samen lachen, hé, niet uitlachen!’
Philippe: ‘Mijn vrouw is niet de grootste grapjas maar wij amuseren ons goed.’

Jij zei dat als we voor dit magazine een artikel over grappige vrouwen wilden maken, we er met een blanco pagina vanaf kwamen.
Ruth:
(verbaasd) ‘Maar allez?!’
Philippe: ‘Dat was bedoeld op vrouwelijke stand up comedians. Die zijn er nauwelijks. Het is uitzonderlijk dat vrouwen in panelshows écht grappig zijn. Er is een reden waarom Ruth in élke show zit.’
Ruth: ‘Omdat ik altijd ja zeg!’
Philippe: ‘Grappig zijn is weinig vrouwen gegeven. Misschien omdat vrouwen minder de drang voelen om te scoren. Waarom doe jij het, Ruth?’
Ruth: ‘Omdat lachen leuk is!’
Philippe: ‘Bij mij is dat het enige wat ik goed kan: ad rem zijn. Was ik geen comedian geworden, ik was ik in de immobiliën gegaan.’

Voelen jullie ook de druk om altijd grappig te moéten zijn?
Philippe:
‘Ik wel. Op werkgerelateerde aangelegenheden moet ik altijd geestig uit de hoek komen. Maar mijn vrienden weten dat ik heel serieus kan zijn. Op familiefeestjes verwachten ze ook niet dat ik entertain. In tegendeel, ik word zelfs niet meer uitgenodigd.’ (lacht)
Ruth: ‘Hoe ik ben in panelshows, zo ben ik bij mijn vrienden. Humor is voor mij een sociale omgangsvorm. De plezante uithangen. Willen we niet allemaal tof gevonden worden?’
Philippe: ‘Tenzij je ongelukkig bent en wil dat iedereen ongelukkig is.’ (grinnikt)

Bekijken jullie jezelf op tv?
Ruth:
‘Dat is vreselijk. Ik kijk niet naar alles.’
Philippe: ‘Ik heb het moeilijk met reality. Als ik een rolletje speel, weet ik wat ik kan verwachten. Maar als ik mezelf ben, zoals in De Idioten of Dr. Livingstone, vind ik het verschrikkelijk. Mijn ticjes vallen me op: dat ik steeds op mijn wang of nagels bijt.’

Jij eet jezelf langzaam op. Op een dag ben je gerecycleerd.

Ruth: ‘De mysterieuze verdwijning van Philippe!’ (hilariteit)
Philippe: ‘Ik denk ook vaak: wat een lelijke aap.’
Ruth: ‘Dat denk ik ook. Over mezelf hé, niet over jou!’ (hilariteit)
‘Ik moet toch wat op mijn gewicht letten. Té dik is niet meer mooi. Soms denk ik: als ik het bolletje op mijn voorhoofd laat weghalen en veel afval, krijg ik vast andere rollen aangeboden….’
Philippe: ‘Voor graatmagere vrouwen met een gigantisch litteken op hun voorhoofd.’ (hilariteit)

Zitten jullie binnenkort weer samen in de jury van De Slimste Mens?
Ruth:
‘Ja en dat gaat vonken geven! Na dit gesprek weten we àlles van elkaar.’
Philippe: ‘Zie maar dat je bezwangerd bent tegen dan. Anders doe ik het.’ (hilariteit)



***

Kadertjes

Wie is Ruth Beeckmans?

- De Vlaamse actrice werd geboren op 6 mei 1982 te Merksem.
- Ze studeerde Dramatische kunsten aan het Rits te Brussel en richtte een eigen toneelgezelschap, Compagnie Barbarie, op met zes studiegenotes.
- Ze acteerde o.a. in theaterproducties van Het Paleis, de Kopergieterij en de Koninklijke Vlaamse Schouwburg (KVS), Studio Orka en Het Toneelhuis.
- Ze speelde een klein rolletje in Loft en in verschillende series waaronder Code 37.
- Ruth werd  bekend dankzij haar rol in het sketchporgramma Wat als...?, waarmee ze een Emmy Award won. Haar grote doorbraak kwam er als Ingrid in het populaire VTM-programma Safety first, waarvan half december de verfilming in de zalen komt.
- In 2013 nam ze deel aan De Slimste Mens ter Wereld, na vijf afleveringen plaatste ze zich voor de finaleweek. Sinds vorig jaar zetelt ze regelmatig in de jury van DSMTW.
- Ruth is een veelgevraagde gaste voor panelshows, zo dook ze regelmatig op in ‘Scheire en de Schepping’ (VIER) en wordt ze teamcaptain in ‘Zijn er nog kroketten?’ (VTM).
- Ze vormt een koppel met de brandweerman Gary.
- In 2013 beviel Ruth van hun dochter Charlie-Sue (2)
- Ruth beschouwt haar succes als een toevalstreffer.

Wie is Philippe Geubels?

-
The Geubmaster werd op 15 april 1981 geboren te Dendermonde.
- Terwijl hij aan de hotelschool studeerde, werkte hij als verkoper.
- Toen hij in de Colruyt werkte, ontdekte hij dankzij een dvd van Hans Teeuwen zijn liefde voor comedy.
- Hij brak door als standup comedian nadat hij in in 2007 deelnam aan de finale van Comedy Casino (Canvas).
- In 2009 presenteerde hij samen met Jan Van Looveren het succesvolle 2B-programma M!LF (Man! Liberation Front)
- Hij stond met drie zaalshow op de planken: Droog (2009), En hoe moet het nu verder? (2011) en Made in Belgium (2013).
- Sinds 2011 is Philippe één van de gezichten van VIER. Hij maakte met Martin Heylen het reisprogramma Dr. Livingstone. In 2013 kreeg hij zijn eigen show: Geubels en de Belgen. Dit jaar presenteerde hij Geubels en de Idioten.
- Hij deed één aflevering mee aan De Slimste Mens ter Wereld, sinds het achtste seizoen zetelt hij vaak in de jury.
- In 2014 speelde hij in de film K3 Dierenhotel, in 2016 komt de tweede Crimi Clown-film Uitschot in de zalen, waarin hij een rol vertolkt.
- Hij is getrouwd met kattenhoteluitbaatster Leen Corluy, samen hebben ze een dochter: Hanna (1).
- Philippe kookt graag, houdt van lekker eten en drinken. Misschien komt er ooit een Geubels en de wijnen op VIER.


(Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine, december 2015)

INTERVIEW FELIX VAN GROENINGEN EN CHARLOTTE VANDERMEERSCH

Felix van Groeningen (38) en Charlotte Vandermeersch (32)
“Dat wij zo verschillend zijn, houdt ons samen”
Zijn vijfde speelfilm Belgica, waarin zij een hoofdrol speelt, komt dra in de zalen. Hij regisseert haar, zij inspireert hem. Maar in de eerste plaats zijn Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch geliefden. Die van elkaar leren, elkaar steunen, elkaar stimuleren. En die erover waken om elkaar niet uit het oog te verliezen als ze zich in hun artistieke activiteiten verliezen.“Om beurten trekken we aan de alarmbel: hé, ik heb u nodig!”

Tekst: Fleur van Gro(e)ningen, Foto's: Kris Desmedt, Styling: Erik Vernieuwe, Haar & make-up: SabinePeeters



Nooit maakte een Belgische film zo veel indruk als Felix’ dramatische The Broken Circle Breakdown. De film werd genomineerd voor een Oscar, sleepte meer dan vijftig internationale prijzen in de wacht, waaronder de Franse César voor Beste Buitenlandse film. In eigen land gingen maar liefst 425.000 mensen kijken. De verwachtingen voor zijn nieuwe prent zijn dan ook hoog maar Belgica lost ze moeiteloos in. De film, die het verhaal vertelt van Jo en Frank, twee broers die een café uitbaten dat zo snel succesvol wordt dat het alleen nog maar kan mislopen, ging in wereldpremière op het gerenommeerde Amerikaanse Sundance Film Festival. Daar werd de film goed ontvangen en kreeg Felix de Prijs voor de Beste Regie. Op 2 maart komt Belgica in de Belgische bioscoopzalen. Dat belooft een hallucinante trip te worden: Soulwax verzorgde de soundtrack en stelde negen bands samen met diverse topmuzikanten. Maar naast pure rock ’n roll, ademt Belgica ook menselijkheid: het is een verhaal over broederliefde, winnen en verliezen, het engeltje en duiveltje in ons allemaal.

Is Belgica een reactie op je vorige film? Even stevig feesten om de dramatiek weg te spoelen?
Felix:
Ik liep al langer rond met het idee om een film te maken over het café van mijn vader en wat er gebeurde toen het door twee broers werd overgenomen. Mijn vader had een café sinds ik zes was. Op mijn twaalfde werd dat de Charlatan (bekend Gents muziek- en danscafé, nvdr). Daar ging ik op mijn zestiende achter de toog werken, rond mijn 23ste werd het verkocht. Met die ervaringen wilde ik aan de slag. Ik sprak af met mijn broer Seppe en met Arne Sierens (theatermaker die mee het scenario schreef, nvdr.) om herinneringen op te halen en het idee uit te werken. Ik zette er pas echt mijn tanden in toen The Broken Circle nét af was. We waren ongelooflijk fier maar wisten niet of hij gesmaakt zou worden, heel wat internationale festivals hadden hem geweigerd. Ik was onzeker. In een soort van razernij besloot ik: fuck it, nu ga ik mijn goesting doen. Niet dat ik dat bij The Broken Circle niet had gedaan – ik had me volledig gegeven en die film om persoonlijke redenen gemaakt. Maar ik was bang dat ik het te klassiek had aangepakt.

Over welke persoonlijke redenen heb je het?
Felix:
De film gaat over een koppel dat zijn kindje verliest. Het was een manier om de dood van mijn vader te verwerken. Charlotte zei: “Jij bent zo’n rare, grote confrontaties ga jij vaak niet aan maar je maakt er wel films over.” Ze heeft gelijk. (lacht)
Charlotte: Speciale therapie, toch?

Verwerkte je in Belgica voor het eerst je eigen ervaringen?
Felix:
Die zitten in al mijn films, goed verhuld. Belgica gaat ook niet over mijn vader of mijn broer en ik. Er zijn wel parallellen met ons en de broers die het café overnamen. Die verhalen hebben we overgoten met een stevige scheut fictie. Wat er van mezelf inzit? Hoe het voor een gezin is om je café tot de hipste plek van de stad te zien uitgroeien. Het spannende, het mooie, maar ook de escalatie en het verval. Hoe de droom kapot ging aan drugs, geweld en onderhuidse spanningen.

Zouden de drugs- en seksscènes in Belgica het grote publiek kunnen afschrikken?
Felix:
Als je rekening houdt met een publiek, maak je niks meer. Destijds was ik bang dat men The Broken Circle te raar zou vinden. Bleek dat de gewoonste mensen zich herkennen in het verhaal van een cowboy en zijn vrouw vol tattoo’s!
Na The Broken Circle liggen de verwachtingen hoog en ik vermoed dat we die niet zullen inlossen. De eerste reacties zijn veelbelovend maar Belgica zal geen Oscarnominatie in de wacht slepen. Dat hoeft ook niet.
Charlotte: Belgica is een woeste film, benieuwd wat mijn grootmoeder en haar zusters ervan zullen vinden. Zij gaan samen kijken. (geschater) De uitgaanswereld  staat ver van hen af. Maar de film gaat vooral over verandering, onmacht, liefde en euforie. Dat is herkenbaar.

Jij schreef mee aan het scenario?
Charlotte:
Felix vroeg me om mee te denken over de relaties van de broers met hun vrouwen.
Voor Marieke, het liefje van Jo, stond een felle, exuberante kennis model. Isabelle, de vrouw van Frank, wilden we anders. Voor haar uiterlijk baseerden we ons op een vriendin van  mijn schoonmoeder. Voor haar innerlijk putte ik onder andere inspiratie uit mijn eigen moeder. Isabelle wil haar gezin bijeen houden, ziet haar man doodgraag, laat over zich heen lopen, heeft begrip voor het wilde wezen dat hij is en cijfert zich weg. Maar ze draagt ook alles. Mijn moeder werkt hard, zorgt goed voor haar kinderen, is een rots in de branding. Mijn vader was geen makkelijk mens om mee samen te leven, zij heeft dat achttien jaar alleen gedragen: mijn broers en ik merkten lange tijd weinig van zijn buien. Er zijn veel gelijkenissen tussen mijn vader en de oudste broer, Frank.

Heeft dat personage van Isabelle uitschrijven je meer begrip voor je moeder gebracht?
Charlotte:
Absoluut. Ik heb een lang gesprek met haar gevoerd, ze sprak heel open. Vroeger, als puber, vond ik haar te onderdanig. Nu begrijp ik hoe sterk ze zich heeft gehouden. Ik heb veel respect voor haar. Dat wilde ik in dit personage verwerken.
Felix: (gniffelend) Voor jou was deze film ook therapeutisch, hé?
Charlotte: (lacht) Zeker!
Felix: Charlotte voelde vanaf het begin veel liefde voor het personage Frank.
Charlotte: Omdat ik mijn overleden vader én een stuk van mezelf in hem herken. Dat hij zich zogenaamd amuseert terwijl hij zich héél klein voelt. Dat hij verscheurd wordt tussen het nachtleven en zijn gezin. Dat had mijn vader ook. Frank en Jo symboliseren twee tegenpolen die veel mensen –ook ik- in hun binnenste voelen worstelen.

Heb jij dat ook?
Felix:
Als ik weet waarvoor ik wil gaan, sluit ik veel uit. Ik kan me laten gaan maar ken mijn grenzen. Tijdens de opnames van Belgica werd er hard gefeest en bleef ik gefocust werken.
Charlotte: Al verliep een deel van de voorbereiding zeer ongeremd, hé liefje.
Felix: Maar dat had een doel!
Charlotte: Dat heet dan legaal losgaan! (schatert)

Jij gaf Isabelle niet alleen vorm, je mocht haar ook gestalte geven. Voor The Broken Circle Breakdown deed je al auditie maar de hoofdrol ging naar Veerle Baetens. Heeft die beslissing op jullie relatie gewogen?
Charlotte:
Nadien besloten we dat ik geen audities meer doe voor Felix. Als hij een rol voor me heeft, zal hij het zeggen. Destijds wilde hij zien hoe de wisselwerking tussen Johan (Heldenberg, de hoofdacteur, nvdr.) en mij was. We waren niet de beste match. Ik begreep zijn keuze voor Veerle. Maar het deed zeer om als koppel in de regisseur-actrice hiërarchie te belanden.
Felix: Het is pijnlijk om professioneel afgewezen te worden door iemand waarmee je een persoonlijke band hebt. Ik wist dat Charlotte het kon en wilde, maar ik moest nuchter blijven. Johan en Veerle klopten als duo. Charlotte is daar heel emotioneel intelligent mee omgegaan.
Charlotte: Dat weet ik niet, hoor.
Felix: Eerst heeft ze hard “Kakker!” geroepen. (schateren allebei)  Nadien hebben we een nieuwe versie van The Broken Circle geschreven. Wij kunnen supergoed samenwerken.
Charlotte: Mijn zelfvertrouwen is enorm gegroeid dankzij Felix. Daardoor durf ik ook bij andere projecten vaker mijn mening te zeggen.
Voor die rol in Belgica vroeg hij me vlak voor de tournage begon. Ik was zo blij!


In je films speelt muziek een belangrijke rol. Hoe zit het met de soundtrack van jullie leven? Doen jullie de afwas op Adèle?
Felix:
(lacht) Ik ben een freak:  voor The Broken Circle beluisterde ik met mijn koptelefoon twee jaar dezelfde 15 liedjes. Voor Belgica had ik ook een playlist maar de soundtrack veranderde dankzij Soulwax.
Charlotte: Thuis staat zelden muziek op, ik kan niet tegen ruis.
Felix: In de slaapkamer mag ik ook geen muziek opzetten! (lacht)
Charlotte: Dat leidt af!

Oorspronkelijk zou Matthias Schoenaerts Frank spelen. Uiteindelijk zei hij af en ging de rol naar Tom Vermeir, een theateracteur zonder filmervaring. Hoe kwam je bij hem terecht?
Felix:
Ik had al langer het gevoel dat Matthias zou afzeggen. Ik zag Tom in twee voorstellingen schitterend acteren en hij bleef door mijn hoofd spoken. Toen Matthias effectief afzei, vroeg ik Tom onmiddellijk. Hij is een droom van een gast, een ongelooflijk goede acteur en ik ben superfier dat hij in mijn film zijn eerste grote rol heeft gespeeld.

Charlotte, hoe is het om door je lief geregisseerd te worden?
Charlotte:
Zalig, net als in de slaapkamer! (lacht) Nee, best moeilijk. Felix wilde dat ik speelde op een manier waarop ik nog nooit gespeeld had. Ik was verward en onzeker. Maar het is hem gelukt om iets totaal anders met mij te doen.

Je bent zeker wel trots als je hem aan het werk ziet?
Charlotte:
Ja, gij! Ook omdat hij niet autoritair is. Hij is zacht en bescheiden en zal op het juiste moment opzwepen. Héél schoon om zien.

Ben jij niet verliefd op hem geworden toen je in zijn ‘Dagen zonder lief’ acteerde?
Charlotte:
Pas daarna. Tijdens de tournage vond ik hem een gekke, eigenzinnige jongen. En onbegrijpelijk. Nog steeds, trouwens. Dat wij zo verschillend zijn, houdt ons samen. Hij vindt mij ook een rare. Dat houdt het mysterieus! (lacht)
Felix: Nu ik eraan denk: toen heb jij ook auditie gedaan.
Charlotte: Ik kreeg telefoon: wil jij afspreken met een regisseur, voor een filmrol? Ik was net afgestudeerd, had nul ervaring,  kreeg niks om me voor te bereiden. Ik moest gewoon wachten in een café. Ik weet nog wat ik aanhad, waar ik zat. Er kwam een jongen binnen met een opvallende eendenpas. Hij had een scenario dat ik hardop moest lezen.”’t Is vree wijs”, zei hij, “maar het mag kwader”. Toen moest hij erg lachen omdat ik me luid kwaad maakte in dat café.
Felix: Zij had geen gêne! Ik was instant verliefd. Maar toen was een relatie nog onmogelijk.
Charlotte: Een jaar later is het er toch van gekomen maar dat verhaal is een interview op zich. (lacht)

Felix, hoe is het om je vriendin te regisseren?
Felix:
Dat voelt heel naturel. Of ik haar thuis nog regisseer? Ik heb het geprobeerd, maar dat pakt niet. (lacht) De beste manier van regisseren is als je het gevoel hebt dat je samen iets aan het maken bent. En haar seksscènes? Die wennen.

Moeten jullie met jullie drukke agenda’s quality-time inplannen?

Felix:  We zijn allebei erg met ons eigen ding bezig en moeten er op letten dat we regelmatig weer bij elkaar komen. Om beurten trekken we even aan de alarmbel: hé, ik heb u nodig.

Hoe inspireren jullie elkaar in het dagelijkse leven?
Felix:
Ik wijk niet graag af van mijn plannen. Charlotte goes with the flow. Dat kan botsen maar ook leerzaam zijn.
Charlotte: Felix gelooft enorm in wat hij doet. Talent hebben is één ding, je moet ook durven en hard werken. Dat leer ik van hem. En als ik twijfel, vraag ik hem om advies. Felix is een onmisbaar klankbord om mij te oriënteren in de wereld. Sinds wij samen zijn, heb ik mij nog nooit aan hem geërgerd. Hij is altijd fijn gezelschap: jolig én fijngevoelig.

Felix, jij gaat voor het productiehuis van Brad Pitt de Amerikaanse film Beautiful Boy regisseren.
Felix:
Als alles goed gaat, ja. Ik werk nog aan het scenario. In de weken voor en na de Oscarnominatie heb ik in Hollywood veel mensen ontmoet. Dan ga je als regisseur op auditie zonder te weten waarvoor. Jezelf moeten verkopen: vreselijk. Maar het hoort erbij. Niet dat ik droomde van een doorbraak in Hollywood. Ik kreeg er verschillende aanbiedingen die me niets zeiden. Maar mijn huidige Amerikaanse producent overtuigde me van het boek waarop Beautiful Boy gebaseerd is. Nu ik er al zo lang mee bezig ben, zou ik het jammer vinden als het niet doorging. Met Hollywood weet je echter nooit…

Jij hangt dus niet wekelijks aan de lijn met Brad Pitt.
Felix:
(Gespeeld geërgerd) Daarjuist heeft hij wéér gebeld maar ik ben het beu. De zagevent!
Charlotte: (diepe zucht) Angelina heeft haar regels.

Van Hollywood-glamour gesproken: jij gaat binnenkort een hoofdrol spelen in De Premier, de volgende film van Erik Van Looy.
Charlotte:
Het wordt een politieke thriller. Koen De Bouw zal mijn tegenspeler zijn, wij hebben nog nooit intensief samengewerkt. Ik kijk er erg uit. Dit project wordt een grote uitdaging. Dat mijn lief ondertussen een film zal maken aan de andere kant van de oceaan, wordt ook een serieuze uitdaging.
Felix: Skype 3D komt eraan, toch?
Charlotte: Mag ik je dan in 3D uitprinten?


***



Kadertjes

Ze eten…
Felix: Ik ben zot van Thais en trek graag naar Ploy Phochana. Een café-restaurant. Het zit er vol mannen en staat er voetbal op. Heel stemmig.
Charlotte: Doe mij maar de pure, lichte keuken van Pascale Naessens.
Thais restaurant Ploy Phochana, Van Wesenbekestraat 69, 2060 Antwerpen

Ze geuren…
Felix: Arabian Wood van Tom Ford is heel lekker maar onlangs heeft Charlotte mijn flesje per ongeluk omgestoten. We hadden het in Abu Dhabi gekocht,  hier heb ik het nog niet gevonden. Gelukkig ruikt Minotaure van Paloma Picasso ook heerlijk.
Charlotte: Ik draag liever geurige bodylotions. Shea Butter en White Musk van Kiehl's zijn favoriet.

Ze shoppen…
Felix: Ik loop meestal binnen bij Lee en koop ik meteen vier dezelfde broeken in verschillende kleuren.
Charlotte: Het Deense kledingmerk Edith & Ella is betaalbaar en origineel. Zoot in Gent is mijn favoriete winkel.
Kledingwinkel Zoot, Hoogpoort 46/A, 9000 Gent


Ze ontspannen…

Felix: Vroeger ging ik veel sporten. Tegenwoordig ontspan ik door thee te drinken en wat te mijmeren. (lacht)
Charlotte: Ik ga graag in bad. Eventueel met Felix die thee drinkt.

Ze kijken naar…

Felix: The Lobster vond ik sterk. En die documentaire over Amy Winehouse.
Charlotte: Mon Roi van Maïwenn vond ik heel bijzonder. Ik lees ook graag: momenteel Jij zegt het van Connie Palmen.


---
Wie is Felix van Groeningen?
- Hij werd geboren in Gent op 31 mei 1977.
- Felix heeft één oudere broer, Seppe (44).
- Sinds acht jaar heeft hij een relatie met actrice Charlotte Vandermeersch, ze wonen samen in Antwerpen.
- Hij volgde audiovisuele kunsten aan het KASK te Gent en studeerde af met de kortfilm 50 CC.
- Felix brak door met zijn debuut Steve + Sky, waarin zijn ex-vriendin en voormalig model Delfine Bafort een hoofdrol vertolkte.  Daarna volgden Dagen zonder lief (2007), De Helaasheid der Dingen (2009) en The Broken Circle Breakdown (2012). In maart 2016 komt Belgica uit.
- Zijn films wonnen veel internationale prijzen, met The Broken Circle Breakdown sleepte hij een Oscarnominatie in de wacht.
- Het Amerikaanse productiebedrijf New Regency en Plan B, de productiehuis van Brad Pitt, vroegen hem om de speelfilm Beautiful Boy te regisseren.

Wie is Charlotte Vandermeersch?
-  Charlotte werd geboren in Oudenaarde op 11 november 1983.
-  Ze heeft drie jongere broers: Karel (30), Edward (28) en Antoon (25)
-  Sinds acht jaar is ze samen met regisseur Felix van Groeningen, ze wonen samen in Antwerpen.
-  Charlotte studeerde Dramatische Kunst aan het Herman Teirlinck Instituut te Antwerpen.
-  Ze stond op de planken met theatergezelschappen als SKaGeN, de Roovers, Abattoir Fermé en Wunderbaum. Sinds 2012 maakt ze deel uit van het theatergezelschap LAZARUS.
- Ze speelde hoofdrollen in de tv-series Dag en Nacht, Red Sonja, Deadline 14/10 en Deadline 25/5 en de humoristische 2B-serie Wat als…
-
Ze sprak stemmen in voor de animatiefilms Ice Age 4, De kleine prins, Rio 2, ...
- Charlotte was te zien in de langspeelfilms Dagen Zonder Lief (2007) en Loft (2008). Ze speelde de hoofdrol in Turquaze (2009). Binnenkort is ze te zien in Belgica.
- Dit jaar wordt de film De Premier van Erik Van Looy ingeblikt, daarin vertolkt ze samen met Tine Reymer en Koen De Bouw een hoofdrol.



(Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine, 27/03/2016)

Live op Klara

Zaterdag 27 februari was ik te gast bij 'Klara zkt Academie', aan het conservatorium te Mechelen.

Het interview en mijn live muzikale bijdrage (piano & zang) zijn hier te beluisteren, vanaf 1u17''.
Mijn liedje kan je hieronder beluisteren.