17 oktober 2015

DANSEN MET WOLKEN

In de ogen van de mannen aan de lange tafel tegenover me, ben ik een beloftevolle vrouw. Ik zit alleen te eten, de stoel tegenover me blijft leeg. Soms zoeken ze om beurten oogcontact, soms tegelijk. Misschien vragen ze zich af hoe het zal uitdraaien als zij bij me aanschuiven, met een pittige kwinkslag en een goed glas wijn. Gelukkig weerhoudt hun vergadering hen van drieste acties.
In de ogen van de dames aan het tafeltje links, ben ik een verdachte vrouw. Vanachter hun Chardonnay lijken ze te willen ontdekken waarom ik in mijn eentje lunch in een hotel. Misschien kom ik een kerel oppikken. Misschien ben ik de eenzaamheid in persoon. Misschien geniet ik met volle teugen van mijn eigen gezelschap. In dat laatste geval ben ik allicht het minst sympathiek.
ça va, madame?’, vraagt de ober. Ik knik maar hij is al verdwenen.
Mijn slaatje smaakt naar karton. Ik eet omdat ik honger heb en wil gauw vertrekken. Op een uur rijden van het hotel, eerst door de stad, dan langs dorpjes en kronkelige veldweggetjes, ligt de filmset. Daar is mijn vriend aan het werk als geluidsman. Inmiddels heeft hij bijna honderd films op zijn palmares. Toen we elkaar leerden kennen had hij een pauze ingelast om aan zijn volgende roman te schrijven. Nu staat hij weer op een buitenlandse set. Het is voor het eerst dat ik hem daar bezoek.

De filmploeg heeft zich op een verlaten camping opgesteld. Mijn vriend legt uit waar ik kan parkeren zonder door het beeld te rijden. Daarna mag ik plaatsnemen bij zijn geluidswagen, krijg een koptelefoon en kan op het schermpje volgen wat de cameraman vastlegt. Tussen het filmen door komt de crew zich voorstellen. De Spaanse hoofdrolspeelster verheugt zich in het Engels over mijn laarzen, haar accent prikkelt mijn fantasie. Net als de rest van de  ploeg: verschillende mensen die gefocust op een gemeenschappelijk doel en in een strikte hiërarchie maandenlang samenwerken, terwijl het kan klikken, botsen of té goed klikken.

Aan het koffietafeltje spreekt de hoofdrolspeler me aan. Een Vlaamse acteur die van opleiding danser is maar die ik ken van zijn neerslachtige personages. Ook deze keer speelt hij een depressieve man. In het echte leven is hij juist een geboren optimist, zegt hij. ‘Misschien kan je het daarom aan om dat te spelen?’, vraag ik. Hij knikt. Want zo’n rol kruipt onder je huid. Hij vertelt dat zijn vader stuntpiloot was, een luchtcowboy die zijn vrienden één voor één zag neerstorten en zijn kinderen meegaf om nù te leven, in het moment. Nadat hij zijn vader zelf had zien neerstorten, benadrukte dat voor hem die levenslens en bleef hij positief. Ook hij leerde vliegen en hoog in de lucht het leven relativeren. ‘Een kennis schepte op dat hij voor duizenden euro’s aan brokaatkarpers in zijn vijver had. De volgende dag vloog ik boven zijn tuin: die vijver was zo groot als een speldenkopje.’ We grinniken. Dan beschrijft hij hoe hij vaak dwars door indrukwekkende wolkenpartijen vliegt die iets later al weer verdwenen zijn. Woorden die hij illustreert met vloeiende armbewegingen, alsof hij met de wolken danst. Ontroerd voel ik weer hoe onbelangrijk het is: wat mensen over ons denken, wat we denken dat ze over ons denken.

(Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine 17/10/2015)

16 oktober 2015

HOE ZIT HET MET ONZE VRIJE TIJD?

Mannen hebben zes uur meer vrije tijd dan vrouwen.

Uit het Tijdsbestedingsonderzoek van de VUB leren we dat mannen wekelijks tien uur minder aan huishoudelijke karweien besteden dan vrouwen. Mannen werken zes uur meer maar hebben ook zes uur meer vrije tijd. De traditionele rollenpatronen blijven overeind. Nog steeds gaat meneer uit werken en is hij daarna vrij. Mevrouw heeft ook een job maar na de werkuren wast en strijkt zij er ijverig op los, zet met de ene hand de aardappels op, stoft met de andere af en leest ondertussen nog verhaaltjes voor aan het kroost. Iets wat heel wat feministes doet steigeren en wat vrouwenorganisatie Femma aanzette tot het zoeken van manieren om die hardnekkige genderrollen voor eens en altijd te destabiliseren. Op een nieuwssite werd opgeroepen om creatieve ideeën om mannen –kritisch ‘pasja’s’ genoemd- aan te zetten tot meer hulp in het huishouden. Stofzuigen moeten ze! Dweilen! Schrobben! Opdat wij exact even lang in de luie zetel kunnen liggen met onze voeten omhoog. Gelukkig kwam Goedele Liekens met de juiste tips. Op dat mens kan je tenminste rekenen. Met haar nieuwste column bracht ze wederom inspiratie over orale vaardigheden:  ditmaal betrof het dirty talk. Daarover gaf ze advies zoals ‘kies het juiste moment’. Dat herkent u wel: als het echt vuil in huis wordt, natuurlijk. Vervolgens moeten we onze partner hees fluisterend tot in detail uitleggen wat we allemaal met hem willen doen. Samen de ruiten zemen bijvoorbeeld, met behulp van een schuimend citroenfris sopje en van die handige microvezeldoekjes. Eventueel zelfs stukken ajuin in ’t water, dat zou strepen voorkomen. Tenslotte doet Goedele ons nog enkele doeltreffende kreten aan de hand: ‘Niet stoppen, ‘Jij bent de beste’ en ‘Dit is zo f*cking goed’. Uitspraken die manlief ongetwijfeld zullen aanvuren tijdens het inwrijven der parketten en het opblinken der toiletten.

Penissen plooien
Maar wat voert de Vlaamse man eigenlijk uit tijdens die zes vrije uren? In tegenstelling tot wat ik al jaren vermoedde zit hij zijn lid niet om te vouwen tot hamburger, kraanvogel of Eiffeltoren. Dat verbazingwekkende nieuws vernam ik dankzij deze krant en werd mij tijdens een korte rondvraag in verschillende cafés andermaal bevestigd. Mannen plooien overigens hun penis ook niet graag om tot:
- Een poedel (zoals u clowns ziet doen met piepende ballonnen)
- Het Atomium (te pijnlijk)
- De Ornithorhynchus anatinus, beter bekend als het vogelbekdier
- Een zwaan (‘doet me te veel denken aan de servetten op mijn huwelijk’)
- Pumps van Christian Louboutin
- Meubels van Ikea (nadien moeilijk uit elkaar te krijgen)
Slechts twee Belgische mannen wagen zich wél aan die praktijken. Zij deden auditie bij Puppetry of The Penis, een Australisch gezelschap bestaande uit mannen die hun kroonjuwelen tot allerlei figuren knopen voor een enthousiast publiek. Ene Jeroen (23), een chef-kok uit Grimbergen, deed onlangs auditie. Hij had zich voorbereid door vanachter zijn dampende potten enkele YouTube-filmpjes van de penispoppenkast te bekijken -die dag was de truffelsoep gek genoeg beter dan anders. Tijdens de auditie toverde Jeroen op commando een hamburger, het monster van Loch Ness en de Eiffeltoren uit zijn onderbroek. Binnenkort praat hij met de Australiërs over zijn toekomst. Mocht het toch niks worden dan kan hij zijn vriendin nog altijd helpen met het huishouden: zo’n piemel plooi je makkelijk om tot afwasborstel.

LEVE De Phallus Indusiatus
Wat alle andere mannen doen tijdens hun vrije tijd? Tv kijken.  Dat verklaart eindelijk de indrukwekkende kijkcijfers van Thuis op het uur waarop vrouwen steevast de vaatwasser inruimen of  aarbeientandpasta op de borsteltjes van hun nageslacht smeren. Wat als we die kerels niet zo ver krijgen om te helpen in het huishouden? Dan is er gelukkig toch een uitweg. In Hawaï werd een bijzondere paddenstoel ontdekt die vrouwen instant een orgasme bezorgt. Even snuiven aan de Phallus Indusiatus -een zwam uit de stinkhornfamilie die, zoals zijn naam al doet vermoeden, zeer eenvoudig is na te bootsen met de penis, hetzij zonder hetzelfde resultaat- en klaar is Klara. Dat betekent: geen opwarming van gemiddeld twintig minuten. Twintig minuten die voortaan anders besteed kunnen worden! Manlief moet het maar begrijpen: wie niet helpt, wordt vervangen door een zwam. Het leven is te kort om alleen maar te stofzuigen.


PRIKBORD
Wat poezen willen
Telenet schenkt een startkapitaal van 25.000 euro aan de twee Gentenaars die de app Telekitty bedachten. Een app die met behulp van een kattenfoto en heel wat parameters, duidelijk maakt wat er in het beest omgaat. Zaken als: ‘Laat me binnen!’ en ‘Ik heb honger!’Gebruikers zullen echter nooit twee maal dezelfde opmerking krijgen. Blijkbaar vallen poezenbeesten nimmer in herhaling. Ik wil wel een soortgelijke app lanceren die mannen met behulp van een foto uitlegt wat een vrouw wil. Gegarandeerd nooit twee keer hetzelfde. Hopelijk wil Telenet me een startkapitaal schenken.

Wat schoonouders willen
Ook wetenschappers beseffen dat de relatie tussen schoonouders en -kinderen niet altijd van een leien dakje loopt. Zij onderzochten hoe je schoonouders charmeert. Bloemen en cadeautjes helpen niet. Vragen stellen als ‘Waarom aanvaardt je me niet?’, ook niet. Laten zien dat je geschikt bent voor hun kind, is de juiste aanpak. En opvallend: schoonmoeders win je makkelijker voor je dan schoonvaders.

Citaat van de week
‘Ouders ervaren steeds meer druk om succesvolle kinderen op te voeden. Daardoor stappen ze sneller naar een specialist. Ouders zien snel een stoornis die weggewerkt moet worden ’, zei  Karine Verschueren, hoogleraar aan de KU Leuven, nadat bekend werd dat ouders hun kroost 65 procent vaker naar de logopedist sturen dan vijftien jaar geleden. Me dunkt worden zo kinderen gecreëerd met faalangst, burn-outs en andere psychische klachten.  Waar is de tijd dat we nog middelmatig mochten zijn?

Bittere waarheid
Nieuw onderzoek wijst uit dat er een verband bestaat tussen een voorkeur voor bittere smaken en een niet zo gezellige persoonlijkheid. Wetenschappers stelden vast dat proefpersonen die van bitter hielden, vaak sadistischer waren en meer psychopatische trekjes hadden. Drinkt uw date koffie en kauwt hij onderwijl op een radijsje, dan is het dus oppassen geblazen. Beter gaat u voor de zoetebek: die zijn beduidend milder.


(‘Fleur vraagt zich af’, verschenen in Het Nieuwsblad op 16/10/2015)

12 oktober 2015

PRUIMEN

    Ik stond in de veldwinkel van mijn stiefvader boodschappen te doen, toen ik een vrouw tegen hem hoorde zeggen: 'Meneer, pruimen, daar kunt ge toch heel goed van naar 't toilet gaan, hé?' Ze zwaaide met de donkere vrucht voor zijn neus, alsof ze het resultaat van dat toiletbezoek al in haar hand hield.
    Daar stond hij dan, in zijn vuile werkkleren, met zijn modderige handen en zijn vriendelijke blauwe ogen, en een zanderige klak tegen de kou, naar het juiste antwoord te zoeken.
    Ah... de poëzie van het platteland.

11 oktober 2015

SEKSUEEL BEVRIJD

‘Vroeger was ik een beest’,  grijnst hij vanachter zijn bloederige steak. ‘Was het vrijdagavond, dan moest  er geneukt worden. Ik sms’te alle vrouwen die ik wel zag zitten of ze iets wilden gaan drinken.’ 
Hij neemt een hap,  kauwt, spoelt het vlees door met een slok dure, fluwelige wijn. Zijn ogen, van hetzelfde petroleumblauw als zijn trui, zoeken ondeugend mijn blik.
‘Meestal reageerden er meteen een stuk of vijf. Zat mijn favoriet ertussen?  Geen probleem. Maar anders twijfelde ik: kiezen is verliezen.”
Ik grijns terug. Het losbandige leven waartoe ik niet in staat blijk, heeft me altijd geboeid. Zelf ben ik zo trouw als een hond: ik verdiep me graag grondig in één man en vind seks zo veel intenser als er liefde in het spel is. Al wil dat niet zeggen dat ik niet kan genieten van andermans sappig avontuur.  


‘Wie koos je dan?’ vraag ik en nip van mijn glas.
Even zwijgt hij. Dan klinkt het zacht, haast schuldbewust:’ Meestal probeerde ik met een drietal vrouwen af te spreken: om de beurt, zonder dat ze het van elkaar wisten.’
Ik schater. ‘Jij bent me er eentje!’
‘Niet meer!’, lacht hij terug. ‘Och, het was zo vermoeiend…  Soms denk ik met heimwee terug  aan die vrijheid: zo veel mooie vrouwen en geen enkele belemmering. Maar dan herinner ik me weer hoe oppervlakkig het was. Hoe jachtig. Eigenlijk was ik totaal onvrij: ik was de slaaf van mijn libido.’

Ik neem een hap pasta en knik begripvol, stiekem een tikkeltje opgelucht. Hoe fascinerend ik andermans onstuimige verhalen ook kan vinden, keer op keer vrees ik dat er aan de oorzaak wel eens problemen liggen die niet zo sexy zijn. Voorbeelden genoeg. Mannen die de slechte band met hun moeder op zo veel mogelijk vrouwen willen wreken. Vrouwen die de erkenning van hun vader zoeken tussen de lakens van al dan niet zo nobele onbekenden. Mensen die bij anderen de bevestiging zoeken die ze zichzelf niet geven. Of op de vlucht zijn voor dieper contact, voor pijn of confrontatie, en daardoor ook de ontroering moeten missen.  Schijnbaar seksueel bevrijd wurmen ze zich in de gekste standjes, eigenlijk liggen ze vooral met zichzelf in de knoop.

Maar daarover zwijg ik, voor het geval mijn tafelheer misschien in één van die categorieën valt. Ik ken hem van vroeger, uit het mediawereldje, waar we elkaar soms op feestjes tegen het lijf liepen. Intussen is hij getrouwd, heeft hij thuis een peuter rondlopen, staat hij aan het hoofd van een bedrijf. En macht erotiseert: de vrouwen bieden zich nog steeds massaal aan hem aan. ‘Ze zeggen dat de mens niet gemaakt is om monogaam te zijn’, poneer ik, zogenaamd ruimdenkend. Het is het favoriete excuus van veel mannen, waarop ik normaal gesproken – en tot hun grote ergernis-  antwoord dat een mens meer is dan biologie alleen en ook nog een zelfstandige geest heeft. ‘Misschien’, mompelt hij en schenkt onze glazen bij. ‘Maar mijn vrouw is écht mijn grote liefde. Ik zou het plezier van een veilige haven aan iedereen willen aanraden. Je maakt keuzes die je grenzen opleggen maar daarin schuilt uiteindelijk een grotere vrijheid. Je hoeft niet meer op jacht. Je hoeft je niet meer te bewijzen. Je kunt je vrouw steeds beter leren kennen en omgekeerd.’

Dat doet mij denken aan wat mijn ex me ooit zei: monogamie is geen opoffering voor een ander, het is een cadeau aan jezelf.
‘Exact’, zegt mijn tafelgenoot. ‘Maar dat zou ik ook tegen jou gezegd hebben, toen ik nog een beest was en alles zei wat mooie vrouwen graag  willen horen.’ Met het gesteven servet dept hij de jus van zijn kin.
Zijn ogen fonkelen.


(Column verschenen in de Vlaamse editie van Psychologies Magazine, september 2015)

10 oktober 2015

DE RING

Misschien is het logisch dat je, als je als klein kind in een onveilige situatie opgroeit, daarna alsnog een veilige omgeving voor jezelf tracht te scheppen. Met vertrouwde spullen die je meesleept opdat  je omgeving niet volledig kan veranderen. Met waarden en regels om op terug te vallen, wat er ook gebeurt. Misschien klamp je je zelfs vast aan het gedachtegoed van je familie om toch het gevoel te krijgen dat je ergens bij hoort.
Ik deed het allemaal.
Ik wilde overleven.
Mijn grootste angst was om nooit de rust van een veilig nest te kennen.
Naast factoren die tot zo’n nest konden bijdragen, zocht ik naar mensen die me geborgenheid zouden bieden. Maar die felbegeerde rust bleef uit. Toen een lange relatie me begin dit jaar op het punt bracht dat ik moest kiezen tussen ongelukkig of onveilig zijn, keek ik mijn angst dan toch in de ogen. Ik koos onveiligheid.

Diezelfde nacht droomde ik dat ik de keuken van mijn appartement binnenliep en alle glazen waren gesneuveld. De elegante wijnglazen. De kristallen cognacglazen die al generaties in de familie waren. Zelfs de meest robuuste theeglazen.  Telkens als ik een kastdeur opentrok, regende het scherven. Pas toen ik begreep dat er geen enkel gaaf glas meer over was, schoot ik wakker. Volgens mijn moeder had ik over mijn gesneuvelde illusies gedroomd. Die betroffen niet enkel de liefde, wist ik. Het was alsof ik mijn zelfgeconstrueerde veilige wereldje zag instorten. Na die droom moest ik van heel wat afscheid nemen. Geliefde voorwerpen gingen stuk. Een laptop vol foto’s, teksten en tekeningen, crashte. Mensen verdwenen uit mijn leven. Toekomstverwachtingen verdampten. Ook mijn waardeoordeel moest eraan geloven: wat ik eerder als goed en slecht had bestempeld bleek niet zo zwart-wit. Op een nacht werd ik wakker zonder me te kunnen bewegen. In mijn paniek dacht ik oprecht dat ik dood ging en uiteindelijk verzoende ik me daarmee. De volgende morgen ontwaakte ik in een functionerend lichaam maar iets was veranderd. Die nacht had ik de gedachte opgegeven dat er mij niks mocht overkomen. Eindelijk ervoer ik rust.

Toen ik enkele maanden na die droom mijn huidige vriend leerde kennen, plukte hij me uit mijn vertrouwde omgeving en nam me mee naar een ander land, andere huizen, andere gewoontes.
Ik weet niet of het daardoor kwam, door hem, mezelf of de combinatie, maar ik begon steeds vaker diepe acceptatie te ervaren. Was mijn ziel een luchtballon, dan waren mijn vastgeroeste overtuigingen de zandzakken:  terwijl ik die één voor één loslaat, wordt het perspectief alsmaar weidser.
Vandaag keek ik naar de zegelring met het wapen van mijn familie, die ik sinds mijn achttiende draag. Een ring die me het gevoel gaf ergens bij te horen, bij bloedverwanten met hetzelfde gedachtegoed. Maar ik ben veranderd. Bedachtzaam schuif ik de ring van mijn vinger. Niet veel later komt mijn moeder op bezoek en neemt de ring terug over. In ruil biedt ze me een schitterend barok exemplaar aan dat ze ooit cadeau kreeg maar nooit droeg. Die ring zou geen identiteit symboliseren, spreekt ze. Enkel de liefde tussen ons, die altijd overeind blijft, hoezeer het leven ons ook verandert.

(Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine 10/10/2015)


09 oktober 2015

PRATEN ALLE MANNEN ZO?

‘Staat ze daar met haar poep omhoog, dat heeft ze goed uitgespeeld.’

‘Hoe ziet jouw seksleven eruit?’ - ‘Awel, ik ben geen preutse, ik…’ - ‘… sta voor alles open?’ (buldergelach) Of: ‘Is jouw huisdier een eekhoorntje? Dan gaan we ruzie maken want die heeft nog nooit zo’n grote eikel gezien.’  Met dat soort opmerkingen werd de toon gezet in de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van Singl3s, het datingprogramma op VIJF waar deze keer de rollen worden omgedraaid. Mochten voordien drie vrolijke vrijgezellinnen hun uitverkorene uit een vijver vol kwijlende kandidaten vissen, nu is het de beurt aan drie single mannen. Benieuwd met welke grimas de dames van de feministische denkgroep Het Vrouwen Overleg Komitee  die avond voor de tv zaten. Mannen en vrouwen van rol laten wisselen? Ha! Maar drie kerels een vleeskeuring laten leiden in tijden van #wijoverdrijvenniet? Gewaagd. Zeker als de Don Juans zich hardop verheugen over tanga-billen en knappe gezichtjes.  En verlustigd naar een hooggehakte yogajuffer op haar matje staren om nadien smakkend te beweren: ‘Staat ze daar met haar poep omhoog, dat heeft ze goed uitgespeeld. Dat presentatrice Annelien Coorevits opperde om  zich niet enkel op het uiterlijk te baseren, haalde weinig uit. Ook haar verrassende anti-zweet-tips -‘Steek maandverband in je T-shirt, trim je okselhaar en wissel van deodorant’ - werden in de wind geslagen. Jan, Roel en Stephane zijn op dreef, niks houdt hen nog tegen. Behalve schaamhaar. ‘Op een goeie racebaan groeit geen gras’, zweert Roel. Al zei Jan, gezegend met het kapsel van een ajuin met grootheidswaanzin, dat hij een knappe vrouw niet zou laten vallen als ze zich niet scheert. Omdat daar wat aan gedaan kan worden. ‘Geen Gillette, geen minette’, klonk het even smeuïg als dreigend. Hij haalde nog net zijn messenkit niet boven.

Synoniemen voor vagina
Vreemd dat oppervlakkig gezwets over het andere geslacht een tikkeltje minder aanstootgevend klinkt uit de frêle keeltjes van drie giechelgrietjes, dan uit de mondholtes van berige manspersonen. Maar gezwets blijft het. U zou zich kunnen afvragen voor wie dit programma het nadeligst is. De vrouwen die mee op date moeten?  De vrouwen die kijken en beïnvloed door ‘Je wil toch geen seks met een vrouw die net naar het toilet is geweest’ voortaan geconstipeerd door het leven gaan? Of de man in het algemeen? Van hem wordt toch een behoorlijk clichématig beeld opgehangen. Zelfs de verplichte emo-momentjes die ons moeten doen smelten voor Jan, Roel en Stephane,  hebben de diepgang van een weerpraatje.
Gelukkig was er nog Rudi Vranckx. Het Vrouwen Overleg Komitee fronste allicht afkeurend toen hij in Van Gils & Gasten verlegen opbiechtte dat hij jarenlang het woord ‘vagina’ niet durfde uitspreken. Maar zijn bekentenis leek te insinueren dat dat niet meer het geval is én van zo’n man weet u tenminste dat hij tijdens het voorgerecht niet over de impact van uw darmflora op zijn libido begint. Zijn schuldbelijdenis kwam er nadat zangeres Sandrine Vanhandenhove, actrice Nele Goossens en rapster Slongs Dievanongs  bij hem aan tafel schoven om in mondelinge dialoog te gaan over hun voorstelling ‘De Vaginamonologen 2.0’. Wat resulteerde in mogelijk het mooiste televisiemoment van de week: Slongs die met haar Antwerpse tongval synoniemen voor vagina opsomt terwijl de lach op Rudi’s gezicht bevriest, hij slikt en naar zijn glas wijn grijpt, zichtbaar hopend dat ‘Kut-trut-grot-spleet’ niet het refrein van haar volgende megahit is. Maar de brave man bleef wél zitten en luisteren. Stelde zelfs geïnteresseerd vragen: ‘Dat klinkt nogal Antwerps?’ alsook: ‘Zijn de mannen in pornofilms ook kaalgeschoren?’ (Waarmee we meteen weten dat Rudi Vranckx geen pornomens is.) Toen de dames het podium beklommen om een lied uit De Vaginamonologen 2.0 te brengen, zag je Rudi wel denken: ‘Hopelijk rapt die Slongs niet met haar eh… dinges.’ Maar tegen Lieven Van Gils zei hij glimlachend en met meer kleur op zijn wangen dat het al beter ging, zo over vagina’s praten: ‘Het went, het went!’ Hij keek zelfs gefascineerd toe toen Slongs hartstochtelijk naar haar collega uitriep: ‘Een scheermesje? Meende gij da na? Ik kan mij da nie voorstellen dat ge met een mes in de buurt van uw…. Amai, ik vin da griezelig! We zouden Slongs toch op date moeten sturen met Singl3s Jan of Roel. Dat wordt gegarandeerd een sappige monoloog.


PRIKBORD
Vaatrust
Onderzoekers schrijven in het magazine Mindfulness dat we na het drukke dag best gaan afwassen. Let wel: dat moeten we mindful doen. Door te letten op de geur van het afwasmiddel, het gevoel van porselein en warm water tegen onze huid. Onderzoek wijst uit dat je nadien minder stress hebt en meer inspiratie. En ik die dacht dat ik stress kwijtraakte als mijn partner de afwas doet.

Citaat van de week

‘Ik heb er helemaal geen zin in’, riep de Nederlandse cabaretier en schrijver Kees vanKooten uit toen hij aanschoof aan de tafel van Van Gils & Gasten. Nadat Marie Bumatese over haar vlucht uit Rwanda had verteld en de tranen nog in haar ogen blonken, moest hij over zijn nieuwe cartoon-boek praten. Met de woorden ‘Het is zo moeilijk, die vergaarbak van ellende en daartegenover dat amusement, allemaal in één programma, heel vreemd’ maakte hij alsnog een meesterlijke overgang tussen zwaarte en lichtvoetigheid.


Tinder voor terriërs
De nieuwste hype: uw trouwe viervoeter digitaal laten daten. Via de app DoggyDating kunnen honden een kameraadje uit de buurt ontmoeten. Een idee van ene Nicole Kinsbergen nadat zij met haar poedel door een park paradeerde en geen vriendjes voor haar wolk op pootjes vond. Inmiddels staan er op DoggyDating zo’n 25.500 profielen geregistreerd. In twintig procent van de gevallen gaat het om Belgische woefkes. De app is onschuldig: het is niet de bedoeling dat de baasjes het ook op z’n hondjes gaan doen.

Kabaal over kunst
Niet tegen vrouwenbesnijdenis of de opwarming van de aarde maar tegen Auguste Renoir werd er geprotesteerd aan het Museum of Fine Arts in Boston. U weet wel, de Franse impressionistische schilder uit de 19de eeuw.  Er waren borden met ‘God haatRenoir’ en kreten als ‘Het werk van Renoir is shit, geef ons maar Gauguin’. Allemaal het gevolg van Max Geller en zijn haatzaaiende Instagram pagina Renoir Sucks at painting. Geller wil dat het museum alle Renoirs vervangt door ander werk.


(‘Fleur vraagt zich af’ verschijnt elke vrijdag in Het Nieuwsblad. Deze aflevering werd op 09/10/2015 gepubliceerd)



03 oktober 2015

SLOW


Op een occasionele uilenkreet na, is het ’s nachts muisstil waar ik woon. Als je dan door het raam naar buiten kijkt, als door een inktblauwe filter, langs het slapende boerenpaard en het verdrogende maïsveld, zie je het bos. Donker, schijnbaar levenloos, haast dreigend. Zet je het raam op een kier, dan hoor je het verre geruis van de wind in de takken. Een geluid dat je een gevoel van eeuwigheid kan bezorgen, alsof je ver boven alles wordt uitgetild en niets er nog toe doet. Maar waardoor je net zo goed door eenzaamheid kunt overmand worden. Misschien loopt één van mijn katten door dat bos, bedenk ik dan. Met witte pootjes op het donkergroene mos, fluweel op fluweel, zonder de stilte te breken.

Vannacht is de stilte verjaagd. In het dichtstbijzijnde dorp werd een gestreepte feesttent neer geplant. Voor de Jungle-fuif riepen de posters en wie voor 22 u komt opdagen betaalt slechts één euro entree. Inmiddels is het middernacht en vloeien de pompende beats uit over het donkere landschap. Een Amerikaanse hit houdt de haan van de buren wakker, slaapdronken kraait hij mee. Ik vraag me af of dat het effect is waarmee de producers rekening hielden, toen zij in een muziekstudio in L.A., gekleed in glanzende maatpakken en met diamanten in hun oren, de laatste hand aan deze plaat legden. Dat er Vlaamse hanen naar zouden kraaien. En dat de bewoners van een klein Vlaams dorpje erop in een tent uit de bol zouden gaan, morsend met de overvolle pinten in hun knuisten. Ja, zou het er in die tenten nog aan toe gaan zoals vroeger, toen ik als puber de plaatselijke boerenfuiven opzocht? Met het collectieve zweet dat op het tentzeil condenseerde en als dikke druppels weer naar beneden viel, pardoes op de dansende menigte? Zo kon zomaar het lichaamsvocht van je uitverkorene op je weloverdachte kapsel belanden, maar net zo goed dat van die enge jongen van op de trein. Toen al bleek de willekeur van het leven meedogenloos.

Ik herinner me hoe ik als zestienjarige op zo’n fuif voor de eerste en enige keer slowde. Mijn jongste stiefzus –één jaar ouder dan ik- en ik hadden ons op onze fietsen over de schemerige veldwegen gerept om nét voor tienen de tent binnen te wandelen en zo de kosten te drukken. Mijn haar had ik hoog opgestoken, mijn ogen te zwaar geverfd, mijn meisjeslijf in een strakke broek en dito paillettentop gewurmd. Zo stond ik tegen een tentpaal naar de dansers te gluren toen plots een melig lied weerklonk en een lange, niet bijster slim ogende knul me ten dans vroeg. Ik was zo verbaasd dat ik vergat te reageren. Blij trok hij me mee, perste zijn keurige hemd tegen mijn prille borstjes en riep in mijn oor over zijn voetbalploeg. Ik gruwelde. Over zijn schouder zag ik mijn stiefzus stikken van het lachen. Hij en ik schuifelden wat, zijn hand ging naar mijn achterste, er viel een druppel zweet in mijn oog en ik – die nooit door jongens benaderd werd- vroeg me af of dit het nu was. Of zo relaties ontstonden. En dit mijn enige kans was. Maar toen hij aanbood om me de volgende dag aan zijn ouders voor te stellen, fluisterde ik toch nee. Vrezend dat ik dan eeuwig alleen zou blijven. Daarna fietste ik bedrukt tussen de velden naar huis. De nacht was stil, op een occasionele uilenkreet na.

(Verschenen in Het Nieuwsblad 03/10/2015)