Goed nieuws voor fabrikanten van waterproof mascara. Vlaanderen barst van de Simonnekes.
WAT KUNNEN WE LEREN VAN 'THUIS'?
Misschien hebt u zich al eens afgevraagd of u een ander mens zou zijn als u een andere partner had. Terecht, want volgens relatie-experte Danielle Dowling wordt onze persoonlijkheid wel degelijk beïnvloed door onze wederhelft: ‘Hoe langer we bij elkaar blijven, hoe meer we el...kaars gewoontes overnemen. Maar ook onze persoonlijke karaktertrekken komen stilaan minder tot uiting.’ Zo lang u het gevoel hebt dat u nog uzelf bent, hoeft u zich geen zorgen te maken. ‘Maar’, zo waarschuwt Dowling, ‘wie zichzelf niet meer herkent, dient zichzelf misschien wel opnieuw te leren kennen.’ En hoe schizofreen die ontmoeting ook moge klinken, dat is exact wat mij nu te doen staat.
ZELDZAME FRANK
Tot voor kort dacht ik dat ik mezelf redelijk goed kende. De Stoa, een Oudgriekse filosofische stroming, predikte al: ‘Ken U zelf, dan zult ge zien, dat ge niet op uzelf staat, maar een onderdeel zijt van de Kosmos.’ Een wijze raad die ik niet in de wind sloeg. Dankzij Facebook-testen ontdekte ik welke koffiekoek ik ben (zo één met chocolade en pudding) alsook welke sprookjesprinses (die op de erwt). Intussen durfde ik mij dus al eens voor te stellen als Fleur, onderdeel van de Kosmos, aangenaam. Maar nu blijkt dat ik mezelf totaal niet ken. Want kennelijk ben ik Frank Bomans. U weet wel, de kalende, bierminnende loodgieter/ taxichauffeur/ klusser uit de populaire soap Thuis. Volgens de online test ‘Welk Thuis personage ben jij?’ draag ik gegarandeerd een zware lederen vest, ben ik een bon vivant, mag ik dan al eens vergeten hoeveel kinderen ik bij welke partner heb, maar weet ik één ding zeker: dat het leven te kort is om grijs te zijn.’ ‘Ach, gezien mijn haaruitval, zal ik niet lang grijs blijven’, dacht ik bij het lezen van deze uitslag en overtrof daarmee in één klap alle wijsheid van de Stoa. Wat mij schokte. Ik had me immers nooit eerder met Frank Bomans vereenzelvigd. Bovendien bleek uit de bijhorende grafiek dat Vlaanderen niet zo veel Franken maar vooral héél veel Simonnekes telt. U weet wel, Simonne, de huilerige vrouw van Frank. Er zat dus niet anders op dan mijn lief die avond dezelfde test voorschotelen. In de hoop dat hij één van die Simonnekes zou zijn, zich zou verheugen dat hij zo’n zeldzame Frank aan de haak had geslagen en we voortaan op familiefeesten het waterdichte bewijs konden bovenhalen dat wij relationeel compatibel zijn. Helaas, mijn lief bleek óók Frank Bomans. Wat ons toch een ongemakkelijk gevoel bezorgde, zo samen op de zetel. Twee Frankjes onder één roze dekentje. ‘Misschien moeten we samen een pint drinken’, zei ik. Iets wat ik vroeger nooit gezegd zou hebben. Hier speelde onmiskenbaar de invloed van mijn lief. Hij heeft mij langzaam in een Frank Bomans veranderd. De komende tijd zal ik dus mijn nieuwe persoonlijkheid moeten leren kennen. En geen betere manier om dat te doen, dan mij te verdiepen in Thuis.
JANA'S TANDEN
Nu kan het bekijken van Thuis tot bevreemdende inzichten leiden. Afgelopen maandag werd de eerste aflevering van het nieuwe seizoen uitgezonden en zagen maar liefst 1.350.315 mensen én ikzelf hoe Peggy de baby van Femke wilde verdrinken in een meer maar hem toch aan haar teruggaf op café; dat Rosa in een kunstmatige coma lag; hoe Marianne zich haast de dood in vocht met een lesbienne en dat Judith zich opwond over de ontvoering van haar tienerdochter. ‘Thuis gaat over alledaagse dingen, dingen die iedereen meemaakt’, zei een uitzinnige fan daarover in Het Journaal. Terwijl ik nog nooit iemands boreling heb terugbezorgd bij pakweg een portie pinda’s en een Tripel Karmeliet. Laat staan dat de overige avonturen uit Thuis mij bekend in de oren klinken. Ik heb zelfs niet eens zo veel afstand tussen mijn tanden als Jana. Het leven gaat klaarblijkelijk volledig aan mij voorbij. Maar al gaat Thuis over alledaagse dingen die iedereen meemaakt behalve ik, toch wordt het massaal bekeken. Men vindt het dus niet voldoende om het zelf mee te maken. Men wil de eigen miserie graag ook nog eens door een ander zien beleefd worden. Sta mij toe dit enigszins verontrustend te vinden. Maar het verklaart wel het succes van de Ice Bucket Challenge en waarom Bart De Wever op een ‘slanke regering' aanstuurt.
(eerder verschenen in Het Nieuwsblad, 05/092014)
WAT KUNNEN WE LEREN VAN 'THUIS'?
Misschien hebt u zich al eens afgevraagd of u een ander mens zou zijn als u een andere partner had. Terecht, want volgens relatie-experte Danielle Dowling wordt onze persoonlijkheid wel degelijk beïnvloed door onze wederhelft: ‘Hoe langer we bij elkaar blijven, hoe meer we el...kaars gewoontes overnemen. Maar ook onze persoonlijke karaktertrekken komen stilaan minder tot uiting.’ Zo lang u het gevoel hebt dat u nog uzelf bent, hoeft u zich geen zorgen te maken. ‘Maar’, zo waarschuwt Dowling, ‘wie zichzelf niet meer herkent, dient zichzelf misschien wel opnieuw te leren kennen.’ En hoe schizofreen die ontmoeting ook moge klinken, dat is exact wat mij nu te doen staat.
ZELDZAME FRANK
Tot voor kort dacht ik dat ik mezelf redelijk goed kende. De Stoa, een Oudgriekse filosofische stroming, predikte al: ‘Ken U zelf, dan zult ge zien, dat ge niet op uzelf staat, maar een onderdeel zijt van de Kosmos.’ Een wijze raad die ik niet in de wind sloeg. Dankzij Facebook-testen ontdekte ik welke koffiekoek ik ben (zo één met chocolade en pudding) alsook welke sprookjesprinses (die op de erwt). Intussen durfde ik mij dus al eens voor te stellen als Fleur, onderdeel van de Kosmos, aangenaam. Maar nu blijkt dat ik mezelf totaal niet ken. Want kennelijk ben ik Frank Bomans. U weet wel, de kalende, bierminnende loodgieter/ taxichauffeur/ klusser uit de populaire soap Thuis. Volgens de online test ‘Welk Thuis personage ben jij?’ draag ik gegarandeerd een zware lederen vest, ben ik een bon vivant, mag ik dan al eens vergeten hoeveel kinderen ik bij welke partner heb, maar weet ik één ding zeker: dat het leven te kort is om grijs te zijn.’ ‘Ach, gezien mijn haaruitval, zal ik niet lang grijs blijven’, dacht ik bij het lezen van deze uitslag en overtrof daarmee in één klap alle wijsheid van de Stoa. Wat mij schokte. Ik had me immers nooit eerder met Frank Bomans vereenzelvigd. Bovendien bleek uit de bijhorende grafiek dat Vlaanderen niet zo veel Franken maar vooral héél veel Simonnekes telt. U weet wel, Simonne, de huilerige vrouw van Frank. Er zat dus niet anders op dan mijn lief die avond dezelfde test voorschotelen. In de hoop dat hij één van die Simonnekes zou zijn, zich zou verheugen dat hij zo’n zeldzame Frank aan de haak had geslagen en we voortaan op familiefeesten het waterdichte bewijs konden bovenhalen dat wij relationeel compatibel zijn. Helaas, mijn lief bleek óók Frank Bomans. Wat ons toch een ongemakkelijk gevoel bezorgde, zo samen op de zetel. Twee Frankjes onder één roze dekentje. ‘Misschien moeten we samen een pint drinken’, zei ik. Iets wat ik vroeger nooit gezegd zou hebben. Hier speelde onmiskenbaar de invloed van mijn lief. Hij heeft mij langzaam in een Frank Bomans veranderd. De komende tijd zal ik dus mijn nieuwe persoonlijkheid moeten leren kennen. En geen betere manier om dat te doen, dan mij te verdiepen in Thuis.
JANA'S TANDEN
Nu kan het bekijken van Thuis tot bevreemdende inzichten leiden. Afgelopen maandag werd de eerste aflevering van het nieuwe seizoen uitgezonden en zagen maar liefst 1.350.315 mensen én ikzelf hoe Peggy de baby van Femke wilde verdrinken in een meer maar hem toch aan haar teruggaf op café; dat Rosa in een kunstmatige coma lag; hoe Marianne zich haast de dood in vocht met een lesbienne en dat Judith zich opwond over de ontvoering van haar tienerdochter. ‘Thuis gaat over alledaagse dingen, dingen die iedereen meemaakt’, zei een uitzinnige fan daarover in Het Journaal. Terwijl ik nog nooit iemands boreling heb terugbezorgd bij pakweg een portie pinda’s en een Tripel Karmeliet. Laat staan dat de overige avonturen uit Thuis mij bekend in de oren klinken. Ik heb zelfs niet eens zo veel afstand tussen mijn tanden als Jana. Het leven gaat klaarblijkelijk volledig aan mij voorbij. Maar al gaat Thuis over alledaagse dingen die iedereen meemaakt behalve ik, toch wordt het massaal bekeken. Men vindt het dus niet voldoende om het zelf mee te maken. Men wil de eigen miserie graag ook nog eens door een ander zien beleefd worden. Sta mij toe dit enigszins verontrustend te vinden. Maar het verklaart wel het succes van de Ice Bucket Challenge en waarom Bart De Wever op een ‘slanke regering' aanstuurt.
(eerder verschenen in Het Nieuwsblad, 05/092014)
