21 februari 2014

Waar moeten wij onze levenswijsheid halen?


Fleur van Groningen vraagt zich af...
Bij zestigplussers en stervenden? Bij het Wetenschappelijk Instituut Volksgezondheid (WIV)? Bij Pieter Loridon, die beweert de waarheid in zijn hart te hebben?

… waar moeten wij onze levenswijsheid halen?
 
'Ik wou dat ik zelf oudere vrouwen in mijn leven had toen ik 30 was. Zo had ik wellicht veel sneller een evenwichtige kijk op het leven gekweekt’, gelooft Margaret Manning, de vrouw achter Sixty and Me, een website voor 60-plussers. Daarom besloot ze om samen met alle leden van die community, hun opgedane levenswijsheden te bundelen voor onwetende, jongere medezusters.  ‘Gouden raad die u moét lezen’, kopten diverse nieuwssites. Daar kon ik als 31-jarige niet aan weerstaan. Niet alleen omdat ik mijn eerste rimpels tracht te aanvaarden maar ook omdat ik wél een oudere vrouw in mijn leven heb maar zij mijn kijk niet evenwichtiger maakt. Mijn grootmoeder leert me immers dat het grootste geluk in een bord frietjes of een stapel pannenkoeken schuilt. Maar misschien doen de dames van Sixty and Me het beter. 

Een paar van hun levenslessen paste ik deze week toe. Zoals ‘Zeg je partner, vrienden en familie elke dag hoe graag je ze ziet’. Het bleek niet alleen prijzig maar ook tijdrovend om dagelijks al mijn vrienden en familie op te bellen. Bovendien riepen zij na dag 3 al halverwege mijn liefdesbetuiging ‘jaja nu weet ik het wel, dahaag’ en hingen op. Voorlopig zet ik door, maar verklaar de liefde noodgedwongen aan hun antwoordapparaten. Mijn partner reageert nog wel: telkens ik hem –een roos tussen de kiezen geklemd- mijn tederste gevoelens opbiecht, zet hij Terzake wat luider en vraagt een glas wijn. Geen droomscenario maar gelukkig hebben de zestigers voor dat soort momenten ook een gouden tip: ‘Ga nooit kwaad slapen (met jezelf of je partner)’. Daarom slaap ik voortaan als ik boos ben met de buurman. Niet bevorderlijk voor de echtelijke ruzies maar hopelijk loont het in de toekomst wél. Die senioren weten immers toch waarover ze het hebben?

Dat dacht
een Amerikaanse verpleegster ook. Zij ontfutselde spijtbetuigingen aan mensen op hun sterfbed. Dus terwijl die oudjes lijkbleek lagen te reutelen, haalde zij enthousiast het notitieblok boven: ‘Om welke beslissingen haat je jezelf het meest?’  De vijf vaakst voorkomende antwoorden waren ‘Ik heb te veel voor anderen geleefd’, ‘Ik heb te veel gewerkt’, ‘Ik heb mijn emoties te weinig getoond’, ‘Ik heb mijn vrienden verwaarloosd’ en ‘Ik was niet vaak genoeg blij’. Waarop die zuster allicht vroeg: ‘En ben je nu wél blij? Nee? Je zal het ook nooit leren, hé!’ En de mens in kwestie zijn laatste adem gepijnigd uitblies.

Natuurlijk zet dat aan tot nadenken. Is spijt iets is dat we per se moeten voorkomen? Niet alleen vlak voor we naar de eeuwige jachtvelden vertrekken maar tijdens ons hele leven? De dreiging daarvan, samen met al die goede raad, kan stresserend zijn. Blijkbaar mogen we geen fouten maken. Moeten we ons voortdurend afvragen of we iets doen dat wroeging zal opleveren zodra we niet meer zelfstandig naar het toilet kunnen. Terwijl dat moeilijk in te schatten is. Want meestal komen we pas achter de waarde van iets, als we het tekort eraan zélf hebben ervaren. Zoals een gebrek aan voedsel. Of liefde. Of niezen in uw elleboog. Iets wat niemand deed maar wat volgens het WIV het enige verweer tegen de griepepidemie is. Ik heb het getest met mijn rechterarm. Moeilijk om dan niet uw linkerbuurman knock-out te slaan in het openbaar vervoer.

Gelukkig wijst recent onderzoek uit dat de wijste raadgever nog steeds in onszelf schuilt. Op voorwaarde dat we doodop zijn. ‘Vermoeidheid leidt ertoe dat mensen betere keuzes maken’, klinkt het. Wie met uitputting kampt, neemt  uit zelfbescherming intuïtief sneller gezonde beslissingen.  Dat werd geïllustreerd door een experiment waarbij uitgeputte proefpersonen moesten kiezen tussen verschillende dagcrèmes en naar de beste pot grepen. Een lichtpuntje dus voor Kathy Pauwels, die met een burn-out kampt. Als ze niet volop de les van haar leven aan het leren is, heeft ze ongetwijfeld eindelijk de juiste dagcrème beet.


PRIKBORD
* Making-of
Na de heisa rond de kopstoot die hij Zoë Van Gastel zou gegeven hebben, nam Pieter Loridon een videoboodschap op. ‘Ik ga niet reageren’, zei hij in zijn reactie. Kwatongen beweren nu dat Loridon werd gadegeslagen terwijl hij zichzelf in zijn auto filmde. Er zouden veel takes aan te pas zijn gekomen. Zo zou hij al eens zijn tekst zijn vergeten, alsook om op de record-knop te drukken;  te lang gefilosofeerd hebben; afgeleid zijn door een vogel en in zijn neus hebben gepeuterd omdat hij vergat dat hij in beeld kwam. Voorbijgangers die hun assistentie aanboden, werden woedend bedreigd met een kopstoot.


* Kameraadjes
Alicia Williams, werkzaam bij Duluth Animal Hospital in de VS, redde Penny de kip uit een laboratorium waar men haar wilde laten inslapen en Roo de tweebenige chihuahua uit een sloot langs de weg, daar vermoedelijk vanwege zijn misvorming achtergelaten door een broodfokker. Inmiddels zijn de beestjes onafscheidelijk, getuige de facebookpagina van het ziekenhuis.























 
* Bekken trekken
Als alternatief voor klassieke porno, kan u op de Nederlandse website ‘Beautiful Agony’ zowel foto’s van uw orgasmegezicht delen als ook die van anderen bekijken. Dat lokt veel nieuwsgierigen. Beduidend afwisselender zijn echter de grimassen die kunstrijders trekken. Opperste concentratie zou aan de oorzaak liggen.
Bekijk de foto’s op www.nieuwsblad.be/grimas
 

* Andere kijk
In de hoop dat we anders gaan kijken, fotografeerde de Nederlandse illustratrice Tineke Meirink voor haar project Stop:Watch allerlei voorwerpen waar ze nadien iets geks bijtekende. Zo werd een klink een auto, een dak een ruiter. Op www.stop-watch.nl kan u op de foto’s klikken om te zien wat haar fantasie ervan maakte.


* Cartoon v/d week
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

(Verschenen in Het Nieuwsblad op vrijdag 21/02/2014)

14 februari 2014

DATEN OP VALENTIJN

 
Fleur van Groningen vraagt zich af...
Met rozen en borstelige knuffelbeertjes?
Met een glanzende gele tuinkabouter?
Met het tussentaaltje van Natalia?

... hoe je je date inpalmt op Valentijn

‘Met deze make-uptips verleid je elke man’, las ik op de site van een krant. Nu, dat heb ik vroeger ook vaak geprobeerd, mannen versieren door ze make-uptips te geven. Maar toen werkte dat niet. Ik gaf nochtans niet vlug op. Liep hen soms zelfs achterna, het café uit, zwaaiend met een kersenrode lipstick. Vruchteloos. Lange tijd was ik de eeuwige vrijgezel. En hoe spannend dat ook moge klinken: als mijn leven toen was verfilmd, had het ongetwijfeld Rummikub & The City geheten. Ik was een kluns in het verleidingsspel. Reden mannen mij in de supermarkt aan met een winkelkar waarin louter een fles wijn, een courgette en een pruim lagen, dan staarde ik hen verbouwereerd aan tot ze wegliepen. Die codetaal kende ik niet.  En nog steeds missen amoureuze hints bij mij hun doel. Op de site van deze krant zag ik dat je je nagels met luipaardprint kan verfraaien ‘om hem op Valentijn het juiste signaal te geven: Rrraauw!’. Nogal een omslachtige manier om te zeggen dat de aardappels niet gaar zijn, dacht ik. U begrijpt: een IT-specialist versieren, zou mij ook nooit lukken.  Hoe heeft Eva Pauwels dat toch geflikt? ‘Ik had goesting’, verklaart ze in Story. Oké. Maar dat kraam je toch niet zomaar uit tegen een wildvreemde die aan je pc zit te prutsen? Hoewel, als je Eva Pauwels heet waarschijnlijk wél. Daar gaat mijn theorie over zwoel buikdansen met de usb-kabel in plaats van een sjaal.

En blijkbaar zijn er voordelen aan zomaar alles zeggen wat er in je opkomt. Pauwels bereikte er haar doel mee en doet onze gehele beschaving overbodig lijken. Wat mij plots doet vermoeden dat die het gevolg is van één sentimentele oervrouw die eens wat anders wilde dan het plompe gebaar voor ‘ik heb goesting’ (plus bijbehorende brul). Waarop zij een oerman zo ver kreeg om haar een hartvormige mammoetbout te serveren en zie: de voorloper van het huidige Valentijn was geboren. Misschien verfrissend om het excessieve Valentijnsdiner vanavond nog eens om te ruilen voor zo’n kort maar krachtig: ‘Ik heb goesting’. Maar voor bedeesde of hoofse zielen put ik, bij gebrek aan eigen inzicht, graag romantischer advies uit recent onderzoek.

Scoren doet u met het perfecte Valentijncadeau. Dat is blijkbaar iets wat mannen aan vrouwen geven, niet omgekeerd (ha,
vandaar dat mijn zelfgebreide penissokjes met opgenaaide oogjes nooit het beoogde resultaat hadden). Anders zou het Nederlandse webwarenhuis fonq.nl niet alleen hebben geïnformeerd naar wat vrouwen het liefste krijgen maar ook naar wat mannen willen. Niet dus. Wat blijkt? Alle lingerie, parfum en schele knuffelberen ten spijt:  vrouwen worden het gelukkigst van een man die uitgebreid voor hen kookt (zo ver zat ik er niet naast met die mammoetbout). Maar…  58 procent gelooft dat hun man dat niet weet en ja, slechts 22 procent van de mannen denkt dat vrouwen een romantisch diner willen. Al beseffen ze allicht niet dat ze dat niet zélf wil koken.  Toch krijgen kerels die op dat vlak de mist in gaan, een herkansing: slechts 1 op 5 vrouwen
ontvangt graag een persoonlijke liefdesverklaring. Dan zit u bij die andere 4 alvast goed met een kopie van vrouwliefs Valentijnskaart.
Het eenrichtingsverkeer dat dit liefdesfeest kennelijk typeert, stoort mij wat. Maar gezien 72 procent van de mannen tegenover 52 procent van de vrouwen ervan overtuigd is dat Valentijn dit jaar dolromantisch wordt, bemoei ik me er verder niet mee.

Krijgt u echter net als ik haast uitslag van al die opgelegde klefheid maar kunt u de akelige gedachte dat u dus een onattente partner bent, niet van u afschudden? Dan brengt een Amerikaanse studie soelaas. Die onthulde de 30 geheimen van een perfect huwelijk. Op 28: een ruzie beëindigen voor jullie naar bed gaan. Het is dus zéér romantisch (én goedkoop) om vanavond flink boel te zoeken maar het tijdens het tandenpoetsen snel even bij te leggen. Ontroerend, vind ik persoonlijk. Dat wordt een passionele nacht!

HET PRIKBORD VAN FLEUR
*  Cartoon v/d week
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
* Boodschappenbaard
Isaiah Webb heeft blijkbaar niet veel beters te doen dan met zijn gezichtshaar knutselen. En waarom zou je waterpompen in Afrika gaan installeren als je als Mr Incredibeard ook gedroogde spaghetti in je kintapijt kan vlechten? Wel praktisch als je je boodschappentas bent vergeten.
 
 
 
 
 
 
 
 

* Anti-zuur
‘Verzuurde Vlaming’ is zo’n beetje de ketchup van de kritiek geworden: het kan overal op maar maakt het niet per se beter. Ook het BIVV doet er aan mee met hun affichecampagne ‘Minder zuur achter het stuur ‘. Dat lijkt op de koop toe een seksistische campagne. Het is immers algemeen geweten dat alleen vrouwen op een bepaalde plaats van hun lichaam een natuurlijke zuurtegraad van 4 PH hebben. Ronduit beledigend.
 
* Vikingkus
De origineelste Valentijnskaart werd zo’n 900 jaar geleden gemaakt. Toch als we runologist Jonas Nordy mogen geloven, die een oud Viking bericht op een stuk hout decodeerde: ‘Kus me’. Ik heb er zelf meteen één gemaakt voor mijn lief.  Zo’n plank is ook handig als er ruzie van komt.
 
 
 
 

 
* Wakaliwood
De Oegandese filmmaker Nabwana Isaac Godfrey Geofrey is de filmstudio Wakaliwood begonnen in een Afrikaanse sloppenwijk. Samen met zijn collega’s maakt hij actie- en horrorfilms vol special effects, voor minder dan 150 euro per stuk. De New Yorkse documentairemaker Alain Hofmans ging een kijkje nemen en mocht als eerste westerling meespelen. Voordien werden sommige acteurs blank geschminkt.


(Verschenen in Het Nieuwsblad 14/02/2014)