27 december 2013

HET DIRK-EFFECT

Zo. We hebben dat copieuze kerstmaal weer achter de kiezen. Maar dat was niet voor iedereen een pretje. Uit een rondvraag bij meer dan 4000 Belgische single gebruikers van de sociaalnetwerksite Twoo, bleek dat maar liefst 80 procent liever niet naar kerstfeestjes gaat. Ze vinden het pijnlijk om -omringd door gelukkige koppeltjes- eenzaam onder de maretak te staan en 20 procent haat... vragen over hun liefdesleven, werk, studies of dieet. Daar dag in dag uit met onbekenden over chatten? Prima. Maar één keer per jaar hetzelfde tegen hun dementerende achtertante herhalen? Dat is er te veel aan. Zo’n 11 procent blijft dan ook met Kerst preventief thuis. De sanseveria stelt geen lastige vragen en als je de mozzarella wat verlegt, kijkt de diepvriespizza even sip als jij (dat herinner ik me nog van toen ik liefdesverdriet had en werkelijk iedere smiley in een sadley wilde veranderen). Gelukkig konden zij die aan de kerstdis niet voor de zoveelste maal wilden opbiechten dat er geen man in hun leven was, dit jaar zonder verpinken beweren dat ze de nacht voordien nog ene Dirk over zich heen hadden gehad.
***
U weet wel, de storm die van maandag op dinsdag over dit land raasde, ons geen witte kerst maar code oranje bracht en blijkbaar iemand inspireerde om boven het geraas uit te roepen: ‘Laten we deze storm Dirk noemen!’ Een sentimentele vrijgezellin die de stormachtige verhouding met haar gelijknamige collega niet kon vergeten? Iemand die aan het kapsel van Draulans dacht? Een apetrotse Dirk die dacht dat hij helemaal alleen zowaar een storm had ontdekt? Wie zal het zeggen. Het is in elk geval een officieuze benaming want volgens Sabine Hagedoren krijgen orkanen en tyfonen alleen in het buitenland een naam. Wij doen daar officieel niet aan mee omdat het niet wetenschappelijk is. Nee, ik kan me inderdaad niet voorstellen dat wetenschappers bij ieder noodweer plechtig de geleerde koppen bij elkaar steken om tot een geschikte naam te komen. Anders zou ik de verklaring voor ‘Sandy’ wel eens willen horen. Soit. Dirk dus. Dirk had niet alleen voordelen voor vrijgezellen. Maggie De Block, die volgens Story haar eerste kerst als populairste politica vierde en in dat blad verkondigde: ’Hoe meer tegenwind ik krijg, hoe harder ik ertegenaan ga’, gaat nu vast harder dan ooit. Uit dubieuze bron vernam ik immers dat zij op het hoogtepunt van Dirk nog even een ommetje ging maken - een kleine investering in haar toekomst. Als een ongenaakbaar schip zou MegaMaggie door de straten zijn gestevend, terwijl om haar heen kerstkransen, vuilbakken, teckels, bejaarden en zelfs hier en daar een oude Fiat Panda door de lucht vlogen. Alleen haar nachtpon wapperde een beetje, maar dat viel in het niets bij de vastberaden uitdrukking op haar onwrikbare gezicht. Waar de politica de komende tijd precies zo hard zal tegenaan gaan, is nog onduidelijk. Sommigen vrezen dat zij als een levende stormram de poorten van asielcentra zal inbeuken maar uit een interview met Humo bleek dat de staatssecretaris voor asiel en migratie er niet happig op is om zichzelf volgend jaar op te volgen. In Story liet Maggie wél optekenen dat haar familie tijdens de feesten met een beurtrol werkt. Vorig jaar stond ze nog zowel met kerst áls met oudjaar zelf achter de potten (nadien had het voltallige gezelschap last van flatulentie, wat Maggie’s succes in 2013 grotendeels verklaart), dit jaar mag ze overal komen eten: ‘Het is mijn beste jaar ooit!’ We hoeven het dus allicht niet ver te zoeken. Hopelijk was de kerstdis stevig genoeg toen Maggie zich er op Obelixeriaanse wijze op stortte en beseft haar familie dat zij er komende dinsdag minstens even hard zal tegenaan gaan.
***
‘Het is de vooravond van kerstmis’, zo begon de kerst boodschap van onze koning. Maar terwijl het plebs nog moest oppassen voor rondvliegend vuilnis, was op tv te zien hoe de vlag op het paleis kalm wapperde en de tuin er vredig bijlag. Wat de kloof tussen Laken en de rest van het land leek te benadrukken. Gelukkig maakte de koning zich toch geloofwaardig door -in tegenstelling tot zijn vader- zijn kerstboodschap staande en vanuit verschillende camerastandpunten te brengen. Wat aantoont dat hij wel degelijk tegelijk zijn evenwicht kan bewaren, naar één bewegend punt kijken, een kaartje vasthouden, zijn handen om beurt bewegen én de autocue aflezen. Even liep dat mis, maar gelukkig was dat nét na de zin ‘al te veel mensen leven in eenzaamheid’ waardoor zijn ‘huh?’ grimas een blijk van medeleven leek. Toch wel fijn voor al die arme singles bij hun sanseveria. 





IN DE MARGE

* Aan het kruis
Een 20-jarige vrouw uit Florida besloot geen klacht in te dienen tegen een man die haar na een avondje uit zowel een hersenschudding als een gebroken neus sloeg omdat ze hem vroeg van haar af te blijven. In plaats daarvan liet zet hem 8 uur op een druk kruispunt staan met een bord: ‘Ik sla vrouwen’. Organisaties tegen huiselijk geweld vinden dat die actie een groot probleem trivialiseert. Maar voor minder ernstige materie blijft het wel een goed idee. Ik heb alvast het plan opgevat om mijn lief op straat te sturen met het bord: ‘Ik doe nooit de afwas’.

* Twee levens
Een bejaard koppeltje poseerde elk seizoen samen voor hun huis, in hun tuin vol groenten en wilde bloemen. De serie foto’s lijkt hun liefdesverhaal te vertellen. Maar de laatste raakt allicht het meest.
Fotoreeks: www.nieuwsblad.be/koppel


 * Luxeseksisme
Uit een onderzoek aan de University of Minnesota blijkt dat vrouwen enkel aanstoot nemen aan seksueel getinte beelden in reclame, als die een goedkoop product aan de man moeten brengen. Een uurwerk dat slechts 10 dollar koste en gepromoot werd door pikante beelden, oogstte immers negatieve reacties bij de proefpersonen. Vrouwen beschouwen hun seksualiteit exclusief: hetzelfde uurwerk met dezelfde beelden tegen een prijs van 1250 dollar, vonden ze wél helemaal oké. Niet zo verrassend: mannen reageren hetzelfde op de beelden, ongeacht de prijs.

* Onderwaterwereld
Natuurfotograaf Justin Hofman en een team duikers zochten de oceaan naar leven onderwater. Zo stootten ze op een walvis van zo’n vijftig ton en haar kalveren. Vanwege de indrukwekkende omvang van de dieren, was het team toch wel eventjes bang. De walvis zou hun bootje met gemak hebben kunnen verpletteren met haar staart. 'Samen met het nieuwsgierige walviskalf zwemmen, was zenuwslopend. De moeder kon zich elk moment aan me gaan ergeren en me een mep met haar staart geven – ik zou er geweest zijn’ aldus Hofman. Maar al gauw voelde het alsof ze vrienden aan het maken waren.
Fotoreeks:
www.nieuwsblad.be/walvis

('De Week van Fleur', elke vrijdag in Het Nieuwsblad. Deze column & cartoon verschenen op 27/12/2013)



20 december 2013

FEESTELIJKE INITIATIEVEN

Voortaan verbiedt de stad Antwerpen dat vuilnismannen en –vrouwen nog rondgaan voor nieuwjaarsfooien. Drieste lieden van de dienst Stadsreiniging die alsnog wagen om met eurotekens in hun ogen bij argeloze stadsbewoners aan te bellen, riskeren een sanctie. Er is nu zelfs een kliklijn om ze aan te geven. Let wel: dat geldt enkel voor hen die u van uw troep verlossen. Zij die belastingsbrieven, boetes, facturen en andere rotzooi in uw brievenbus storten, mogen wél hun Nieuwjaarsronde maken. ’t Is te zeggen:  postbodes mogen aanbellen om u een gelukkig Nieuwjaar te wensen en u mag hen geld geven, maar…  alléén als u dat uit eigen beweging doet. De woordvoerder van bpost benadrukt dat postbodes dat in geen geval mogen uitlokken! Het is dus zeer belangrijk dat u beseft wanneer een postbode u daartoe probeert te verleiden, en wanneer niet. Want in dat eerste geval mag u hem of haar niks geven.  Nu, gezien de tijd van het jaar -overal fonkelen lichtjes en ballen, galmen liedjes en met glühwein gevulde kerstmarktbezoekers door de straten- is dit geen moment om cynisch te doen. In normale omstandigheden zou u kunnen denken dat een postbode die speciaal aanbelt om u een gelukkig Nieuwjaar te wensen, dat enkel doet met het oog op een fooi. Want tijdens het overhandigen van bruine enveloppen kan er normaliter zelfs geen schouderklopje vanaf.  Maar na een overdosis kerststol en champagne, zou u kunnen geloven dat uw beminnelijke briefdrager gewoonweg overmand is door vreugde omdat er een nieuw jaar begint. Of dat hij het beste met u voorheeft omdat u toch zo sympathiek bent. Misschien wil hij zelfs van de gelegenheid gebruik maken om drie plakkerige zoenen op uw wangen te planten – iets wat ongepast leek bij die zoveelste aangetekende brief of dat zogenaamd discrete pakje van ’s lands bekendste online seksshop, maar nu eindelijk kan. De mogelijkheden zijn legio. Wat betekent dat het verwarrend kan worden aan uw voordeur, als u in enkele seconden de precieze beweegredenen van uw postbode moet inschatten. Het op de man af vragen, is al te cru. Stel dat u ‘Ja,’t is al goe, met uwe flauwekul! Gij wilt centen zeker?’ snauwt tegen een van naastenliefde bulkende postbode. Dan breekt u een nobel hart. Terwijl een op poen beluste postbode natuurlijk slim zal ontkennen en u alsnog diep in de beurs moet tasten omdat u geen uitlokking kunt bewijzen.  Verstandiger is het dus om uw postbode aan de Nieuwjaarstest te onderwerpen. Werd er het afgelopen jaar geen woord gewisseld, dan zijn plotse nieuwjaarswensen verdacht. Bovendien is een monotoon ‘de beste wensen’ niet geloofwaardig. Komen echter uw gezondheid en geluk aan bod, dan is het een twijfelgeval. De beste test? Uw postbode innig omhelzen. Tel inwendig af: vanaf acht seconden wordt het écht ongemakkelijk. Wordt u dan nog steeds enthousiast teruggeknuffeld, dan is uw postbode oprecht. Wriemelt hij zich los of blijft hij als een emotieloze zoutpilaar uw omarming doorstaan (let op tandengeknars), dan is uw postbode enkel op geld belust en probeert hij u allicht tot een fooi  te vermurwen. Ik kijk er alvast naar uit om overal om mij heen postbodes geknuffeld te zien worden.
***
‘Er loopt een naakte man door de straat met alleen een kerstmuts op’ en ‘Ik heb vandaag een politieagent schofterig uitgescholden’. Het zijn geen pogingen om een GAS-boete te scoren maar statusupdates voor een nieuw populair spelletje op Facebook. Als u op zo’n status reageert, krijgt u bericht dat u gefopt bent en moet kiezen uit een vijftal rare zinnen die u zelf moet posten. ‘Er staat een 45-jarige verstandelijk gehandicapte man op straat dwarsfluit te spelen’ staat daar evenwel niet tussen. Dat gebeurde écht en leverde werkelijk een GAS-boete op. Inmiddels werd die geseponeerd, maar een tijdlang stond Facebook op z’n kop. Er is zelfs een evenement georganiseerd dat oproept om u tegen GAS-boetes te verzetten: ‘Wij vieren het vrije leven, willen van ons laten horen! We are one’. De bedoeling is dat u op kerstavond tussen 19:00 en 19:15 uur een instrument, potten of pannen ter hand neemt, uw stem gebruikt en een kwartier lang flink lawaai maakt. Voor een open raam, op bezoek, overal. Het wordt aangemoedigd om in groep al trommelend een kabaalrevolutie te ontketenen maar als u aan de feestdis zit, kunt u ook uw seniele tante Cornelie een snelkookpan en pollepel in de hand  drukken en met rolstoel en al voor het raam installeren. Bent u op bezoek, dan slaat u vanzelfsprekend een kwartier lang vastberaden gillend met alle tapas-schaaltjes hard op de salontafel. Ze zullen het wel begrijpen. Tenslotte zijn we toch allemaal één?


(‘De Week van Fleur’, verschenen in Het Nieuwsblad, 20/12/2013)


13 december 2013

ALLEEN IS MAAR ALLEEN

In een Amerikaans radioprogramma verklapte Britney Spears hoe je liefdesverdriet te boven komt: ‘Zorg ervoor dat je snel iemand anders hebt.’ Advies dat de zangeres zelf duidelijk al in de praktijk bracht - mogelijk met behulp van haar al even magische als magnetische slipjesverdwijntruc (Oops, I did it again). En misschien tikt ook u razendsnel een nieuwe partner op de kop ...als u een brein ter grote van een pinda hebt en vist in de overbevolkte poel der lieden met het vernuft van een amoube. Of lijmt andermans grenzenloze aanbidding uw gebroken hart sito presto weer aan elkaar. Maar als u iéts meer diepgang van een relatie verwacht, lijkt het mij niet evident om vlug een nieuwe wederhelft aan de haak te slaan. Een onenightstand, tot daar aan toe. Maar een blijvende liefde? Hoe onweerstaanbaar we er ook mogen uitzien, al gauw blijkt toch dat we allemaal problemen hebben en is het de vraag of die complicaties compatibel zijn. Bovendien zijn de criteria nog hoger als u uw ex wil vergeten: zijn ogen moeten mooier zijn, zijn bedtechnieken en karakter boeiender. Anders neemt uw wanhoop toe op het ritme van het gesnurk van de schlemiel naast u. Voor u het weet moet u dan niet alleen uw ex maar ook 3 deprimerende rebounds vergeten met behulp van wéér een ander. Alhoewel. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat veel mannen en vrouwen in een slechte relatie blijven hangen omdat ze weinig nog altijd beter vinden dan niets. ‘De mensen met sterke angst omtrent single zijn, waren meer bereid om met minder genoegen te nemen,’ concludeerde een onderzoekster. ‘Soms houden ze een relatie in stand, ook al zijn ze niet gelukkig. Nu begrijpen we dat angst in dit soort gedrag een cruciale rol speelt.’ Of ze interpreteren hun gevoelens foutief, dat kan ook. Theoretisch natuurkundige Leonard Mlodinow liet een knappe vrouw een enquête afnemen bij mannelijke proefpersonen. De ene helft stond daarbij op een krakkemikkig bruggetje boven een 75 meter diepe afgrond, de andere helft op een stevige brug over een lieflijk beekje. Na afloop kreeg iedereen het telefoonnummer van de vrouw. Van de mannen op de veilige brug belden slechts 2, van die op de enge brug maar liefst 9 van de 18. De kerels verwarden hun adrenaline met verliefdheid. Geen wonder dus dat veel mensen samenhokken met iemand die hen slechts stress bezorgd. Mijn tip? Een plant. Wetenschappers hebben ontdekt dat planten in huis uw gevoel van welbehagen tot 47 procent doen stijgen. In het beste geval wordt u zo gelukkig dat u om de juiste redenen voor iemand kiest. In het slechtste geval maakt het uw leven met een onuitstaanbare huisgenoot draaglijk.
***
Helaas bestaat er nog geen Vlaamse versie van Lulu, een Amerikaanse app waarmee vrouwen mannen op Facebook kunnen beoordelen op karakter, uiterlijk en seksuele prestaties. Lulu oogst kritiek: de app zou seksistisch zijn omdat alleen vrouwen haar kunnen gebruiken. (Anderzijds wisselen vrouwen dit soort informatie sowieso uit, app of geen app. Als vrijgezel had ik tipgevers in Leuven, Brussel, Antwerpen en Gent. Deprimerend doch nuttig.) Een Braziliaan stapte zelfs naar de rechter omdat hij ‘maar’ een 7,7 kreeg. Zijn nieuwe vriendin kon er niet om lachen. Echt uitpakken is er dan ook niet bij, als je vriendinnen op hun smartphone zien dat je kersverse vriendje de 8 niet haalt. Anderzijds krijg je dan vast wat leuke planten cadeau.
***
Joke Van de Velde is het niet met Britney Spears eens: ‘In de showbizz is het hip om telkens met een nieuwe verovering de boekskes te halen. Maar het is best oké om happy single te zijn, je hoeft echt niet elke week met een andere man tussen de lakens te kruipen.’ En ik die dacht dat singles daar juist happy van werden. Aan Story vertelde Joke dat ze tegenwoordig een beroep doet op speelgoed uit de seksshop maar voordien7 jaar een seksvriendje had– een vibrator met ledematen en een hartenklop - om de eenzame leegte tussen twee relaties (en benen) op te vullen. Een koppel werden ze niet omdat ze te verschillend waren. De voormalige Miss België trapte dus niet in eerder genoemd angstscenario. Allicht kende zij de truc met de planten al. Ze lacht toch altijd breed op foto’s. Misschien verstopt ze zelfs in elke cache-pot een sekstoy, zodat ze overal in huis instant aan haar trekken komt. Even grabbelen achter de krulvaren en hop, bzzz, klaar! Toch laat de happy single in Dag Allemaal weten dat ze toe is aan een nieuwe relatie: ‘Ik zoek een man die afwast, de bril naar boven doet en me 2 kinderen schenkt.’ Tja, dat kunnen vibrators voorlopig nog niet.



(De Week van Fleur, verschenen in Het Nieuwsblad op 13/12/13)

09 december 2013

OP LOSSE SCHROEVEN

Uit een onderzoek van de Studiedienst van de Vlaamse regering naar veranderingen in het moderne gezin (wat ik me zo’n beetje voorstel als Van Goghs De Aardappeleters maar dan met iPads en iPhones in de hand) leren we dat één vijfde van de Vlaamse kinderen gescheiden ouders heeft. Veertig procent van de Belgische dertigers is al gescheiden. Tien procent van de vijftigers zelfs al... voor de tweede keer. En al zijn alleenstaande moeders in veel gevallen depressief, toch vragen zij vaker de scheiding aan dan hun echtgenoten, die nadien hun heil veelal op de bodem van de fles zoeken. Ik vraag me af hoe men aan die informatie is geraakt. Best mogelijk dat vrouwen na een paar witte pralines opbiechten dat ze met neerslachtigheid kampen maar mannen die openlijk toegeven dat ze hun problemen verzuipen in Trippel Karmeliet? Belden de onderzoekers misschien onaangekondigd bij die pas gedumpte rakkers aan, waardoor ze overdonderd alsnog de waarheid stotterden? ‘Hallo meneer Peeters, ik zag in het rijksregister dat u recent bent gescheiden. Kunt u mij even vertellen hoe dat kwam? O? Ze vond u een onverantwoordelijke, impotente lamzak, bedroog u al jaren met een rijke, viriele zakenman, heeft u al uw bezittingen afhandig gemaakt en nu mag u uw kinderen niet meer zien? Ha zo. En hoe verwerkt u dat? Mogen we even binnenkomen? Oef, het is hier wel een beetje donker. Oeps, ik denk dat ik net een lege wodkafles heb kapot getrapt. Aï, nog één. Goh, wat ruikt het hier muf. U ziet er ook al niet bijster fris uit. Bent u eigenlijk wel nuchter? Nee? Zou u dan even dit vakje kunnen aanvinken en ondertekenen? Dan kunnen wij ook weer verder. Prettige dag nog! En neem een pepermuntje.’
***
Toch blijkt dat de helft van de Vlamingen het huwelijk geen verouderde instelling vindt. We blijven in de liefde geloven en opdat we ons geen tweedehands maar eersteklas huwelijksmateriaal zouden wanen in de jacht op een nieuw bereidwillig slachtoffer, wil de PS dat we na onze scheiding weer als vrijgezel in het rijksregister worden opgenomen. Momenteel blijven we nog als ‘gescheiden’ te boek staan tot we opnieuw in het huwelijksbootje stappen. Wat natuurlijk minder goed lukt met zo’n afgrijselijke brandmerk. Jazeker, u leest het goed, ‘gescheiden’ heeft net als ‘allochtoon’ een negatieve bijklank gekregen. Het betekent niet langer dat u een heleboel ervaringen en misschien ook schatten van kinderen rijker bent, nee, het wil zeggen dat u iets hebt om u diep, zéér diep voor te schamen. 'Je als gescheiden moeten voorstellen telkens je een administratief document moet voorleggen, is een erg penibele situatie', leggen de Franstalige socialisten uit. 'Wie gescheiden is, wordt in de ogen van de samenleving gedefinieerd door een relatie die niet langer bestaat.' En hoe de samenleving je definieert is natuurlijk doorslaggevender dan wat je zelf vindt. Daarom stel ik voor dat er voortaan grote pastelkleurige dozen met tissues op alle loketten worden gezet, zodat ambtenaren daar met een minzame blik naar kunnen wijzen, zodra iemand weer ‘gescheiden’ heeft moeten invullen. Wel spijtig dat de 732 goede doelen voor Music For Life al vastliggen. Anders had Lesley-Ann Poppe in Stars for Life haar versie van ‘Lieve kleine piranha’ niet ten voordele van de Make-A-Wish-stichting maar voor al die arme gescheiden stakkers kunnen zingen: de ene penibele situatie voor de andere.
***
Amerikaanse wetenschappers hebben een liefdestest ontwikkelt die kan indiceren of een huwelijk slaagkans heeft. Dat wordt afgeleid uit de onderbewuste reactie die pasgetrouwden op elkaars foto hebben. Vier jaar na de test werden de betrokkenen opnieuw ondervraagd en bleek dat zij die destijds een negatief ‘buikgevoel’ hadden, inmiddels ongelukkig waren of zelfs gescheiden. Waaruit we kunnen besluiten dat we wat beter naar onze intuïtie moeten luisteren. Maar of dat dan een garantie op een geslaagd huwelijk is? John Betar (102) trouwde 81 jaar geleden met zijn Ann. Ze kregen niet alleen 5 kinderen, 15 kleinkinderen en 16 achterkleinkinderen maar mogen zich tevens het langst getrouwde koppel in de VS noemen en zijn nog steeds dolgelukkig samen. Volgens Betar is hun geheim eenvoudig: ‘Het is essentieel om het altijd eens te zijn met je vrouw.’ Nu maar hopen dat mijn lief dit leest.
***
Toen Hans Otten in Reyers Laat over zijn scheiding kwam praten vond zijn ex Kristl Strubbe - waar hij overigens geen kwaad woord over sprak- toch dat ze even moest tweeten dat ze dat ‘niet nodig’ vond. Aï. Dacht Otten dat hij voortaan zelf mocht beslissen wat hij nodig vindt? Zij die gelukkig gescheiden wensen te blijven, onthouden best dat het tevens essentieel is om het altijd eens te zijn met je ex.





(‘De week van Fleur’, verschenen in Het Nieuwsblad op 06/12/2013)