05 augustus 2013

Vraag het aan Fleur 03-08-2013

Hallo Fleur,
Ik ben een single meid van 22 en ik weet dat je dat niet van jezelf mag zeggen maar eh… ik ben heel knap. Superslank met een F-cup, lange bruine haren en groene ogen. Ik ben graag met mijn uiterlijk bezig en houd veel van kleding en beautyproducten. Maar mooi zijn is niet gemakkelijk! Veel mensen zijn zo jaloers! ! Vriendinnen, maar ook vrouwen tijdens het uitgaan en op het werk. Mijn...
vrouwelijke collega’s haten mij echt en daarom ga ik met tegenzin werken. Heb jij een tip? Ik kan er toch ook niet aan doen dat ik er goed uit zie?
Miranda


Als ik het zo hoor, kan je daar wel wat aan doen, hoor. Niet meer zo veel met je uiterlijk, kleding en make-up bezig zijn. Misschien zelfs nog maar één keer per maand je haar wassen, en wel met een mengsel van mosterd, knoflook en eigeel, dat je nadien niet uitspoelt. Ook je wenkbrauwen afscheren kan wonderen doen. En scoor in de plaatselijke kringloopwinkel gauw een oubollige garderobe met vergeelde okselplekken en muffig mottenballenaroma. Ja, zo kan je er ongetwijfeld wél wat aan doen dat je er goed uitziet. Maar daar sta je vast niet om te springen. En gelukkig hoeft dat ook niet. Want het is niet jouw probleem dat andere vrouwen complexen hebben en onzeker worden van jouw verschijning. Zolang jij tenminste geen dingen als ‘o mijn kont is veel te dik’ of ‘o ik heb toch zo veel cellulitis op mijn neusvleugels’ zegt tegen een collegaatje dat met haar gewicht sukkelt. Nee, niks mis met genieten van je schoonheid, ik zou ook blij zijn als ik jouw figuur had. Maar… misschien ben je echt alléén maar met je uiterlijk bezig, en kan je daarom geen band opbouwen met andere vrouwen. Met een F-cup kan je nu eenmaal geen goed gesprek voeren – tenzij je een hitsige man bent. Maar echte vriendschap baseert zich niet op looks. Misschien moet je je voortaan dus niet alleen in extensions en BB crème maar ook wat meer in jouw innerlijk en dat van anderen verdiepen. Het is nooit leuk als iemand alleen maar op je uiterlijk afgaat – of je nu mooi of lelijk bent.





 Beste Fleur,
Anderhalf jaar geleden heeft mijn vrouw me verlaten voor een ander. We schelen 12 jaar en waren 18 jaar samen, haar vriend is van haar eigen leeftijd. Ik kon me maar niet voorstellen dat het serieus was. Zij en ik hebben samen zoveel meegemaakt, ik bleef geloven dat het terug goed zou komen. Maar vorige week heeft ze gezegd dat ze gaan samenwonen. Een dolk in mijn hart. Het lijkt alsof zij verder gaat met haar leven, terwijl ik dat niet kan. Wat raad jij me aan?
Pieter-Jan


Allereerst dien je echt de hoop op te geven dat je ex terugkomt. Hoe pijnlijk dat ook is. Haar nieuwe relatie klinkt serieus. Erkennen dat het voorbij is tussen jullie, zal je helpen om je toekomstverwachtingen los te laten en open te staan voor wat het leven in plaats daarvan voor jou in petto heeft. En dat leven kan behoorlijk verrassend uit de hoek komen! Misschien ontmoet jij binnenkort ook een nieuwe liefde en gaat er een wereld voor je open. Maar dat kan volgens mij alleen als je de breuk niet persoonlijk neemt. Het is niet omdat jouw ex niet meer met jou verder wil, dat jij niks waard bent. Het zegt iets over haar: dat ze nu andere noden heeft. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat relaties een soort reizen zijn, waarbij twee mensen samen een pad bewandelen en van elkaar leren, doordat ze elkaar inspireren en confronteren. Soms wordt er levenslang van elkaar geleerd, soms wordt er na een tijd van een ander geleerd. Misschien is jouw ex er aan toe om aspecten van zichzelf te ontdekken, die ze enkel bij een ander soort man kan ontwikkelen. Dan komt er voor jou ook iets anders op je pad. Geef je dus over aan het leven: over een tijd zal je alles beter kunnen plaatsen. Of zoals de filosoof Søren Kierkegaard ooit zei: ‘Het leven wordt voorwaarts geleefd maar achterwaarts begrepen.’ (Dat had niks met anale seks te maken, voor alle duidelijkheid. )

Lieve Fleur,
Toen ik 15 was, maakte mijn vader mijn toekomstdroom kapot toen hij zei dat ik nooit een succesvol artiest zou worden en me beval een gewone job te kiezen, net als iedereen. Jarenlang deed ik wat hij wilde en was ongelukkig. Rond mijn dertigste koos ik toch voor mezelf en werd artiest. Dat voelde zo goed! Nu, vijf jaar later, ben ik zelfs succesvol. Momenteel krijg ik langs alle kanten aanbiedingen en word ik geprezen. Mijn vader had dus ongelijk. Maar in plaats van blij te zijn, heb ik al maanden een hele zware dip en ik begrijp niet waarom.
Anoniem


Toen jouw vader jouw droom verbrijzelde, gaf hij je het gevoel dat je niet jezelf mocht zijn. Hij ontkende je. Volgens mij heb je sindsdien– al dan niet bewust- alsnog zijn erkenning nagejaagd. En wellicht ook die van anderen. Maar nu je eindelijk die bevestiging krijgt van je publiek, merk je dat die jouw behoefte aan erkenning toch niet volledig kan bevredigen. Logisch, gezien ze van buitenaf komt. Wat jou pas écht tot rust en tevredenheid zal brengen, is bevestiging van binnenuit: van jezelf. En die kan je jezelf pas geven, als je ten volle beseft dat je vader ongelijk had. Daarvoor hoef je niet af te gaan op de beweringen van anderen maar op je eigen visie. Denk eens na over je vader: wat was zijn verleden, zijn ervaringen? Hoe is zijn karakter, wat voor opvoeding kreeg hij? Wat zorgde ervoor dat hij jou je droom niet gunde? Ontzei hij zichzelf misschien één en ander, en projecteerde hij zijn frustraties op jou? Had hij misschien geen uitgesproken talent? Is hij angstig van aard? Of had hij een ouder die hem ontkende, waardoor hij dat doorgaf aan jou? Als jij meer inzicht krijgt in de drijfveren van je vader, zal je zijn uitspraak kunnen zien voor wat hij is: de mening van één persoon, niet de algemene waarheid. Tijd om je eigen mening te gaan volgen.

(uit 'Vraag het aan Fleur', elke zaterdag in Het Nieuwsblad. Ook een vraag? Mail naar fleur.vangroningen@nieuwsblad.be)