08 juli 2013

Vraag het aan Fleur (2)

Vraag het aan Fleur 06- 07-2013
 
Lieve Fleur,
Mijn vriendje en ik hebben nu een half jaar een relatie en die is begonnen toen hij nog met zijn ex samen was. Zij waren al 6 jaar een koppel maar hij bedroog haar voortdurend. Dat heeft hij mij zelf verteld. Met mij meent hij het serieus, zegt hij. Maar ik ben bang dat hij mij ook gaat bedriegen. Ik merk dat ik daarom alles doe om hem te behagen. Hoe voorkom ik dat hij vreemdgaat?
An
n-Stephanie B.

Heel eenvoudig: niet. Je bent nooit zeker of hij het niet zal doen. Geniet dus van wat jullie hebben en zorg dat je je bezigheden buiten jullie relatie hebt, zodat je niet te afhankelijk bent. Als je in een onzekere, behagende sloof verandert, verliest hij misschien nog het snelst zijn interesse. Ik heb eens gelezen dat een monogaam karakter genetisch bepaald wordt maar ik geloof niet dat het zo simpel is. De mannen die ik gekend heb die vreemdgingen, deden dat bijna allemaal omdat ze door hun partner werden gedwongen om zichzelf te bedriegen. Ze konden zichzelf niet trouw blijven binnen hun relatie, dus probeerden ze zichzelf terug te vinden via een ander. Zelf heb ik ooit ook op het punt gestaan om vreemd te gaan, om dezelfde reden. Een man die eigenschappen van mij bejubelde die mijn toenmalige vriendje bekritiseerde, vond ik plots onweerstaanbaar. Toch heb ik hem van me afgeduwd, toen hij me bij volle maan, tussen een paar geurige jasmijnstruiken , wilde zoenen. Wat een discipline, hé? Ik vond dat ik het niet kon maken. De dag daarop verbrak ik wel mijn relatie. Ik zou dus zeggen: blijf jezelf en laat hem zichzelf zijn. Al is er natuurlijk nog een reden voor vreemdgaan: onzekerheid. Mannen die hun ego willen opkrikken door zoveel mogelijk meisjes te versieren (of omgekeerd). Anderzijds lijken het ook altijd de onzekere meisjes te zijn die daar intuinen. Soort zoekt soort, zeker?  In elk geval: je hebt geen macht over een ander maar wel over jezelf. Zorg dat het je zelfrespect is, dat door de ander wordt gespiegeld.

Beste Fleur,
Als het warm weer is, trekt mijn vrouw dikwijls topjes aan met een decolleté waar haar borsten zo ongeveer uit vallen. Dat ze dat in eigen huis en tuin doet vind ik best - hoewel het voor de kinderen misschien niet het prachtigste voorbeeld is - maar buitenshuis zie ik haar liever ietsje gekleder. Ze is geen 25 meer en ik vind dat je je toch ook een beetje mag kleden naar je leeftijd. Hoe maak ik haar dat op een elegante manier duidelijk?
Thierry N.

Ik weet niet of een elegantie manier wel de juiste is, Thierry, gezien jouw wederhelft zelf niet het toppunt van elegantie lijkt te zijn. Maar ik snap dat je haar niet wil kwetsen met klare taal. Misschien kunnen we je vrouw liefdevol om de tuin leiden. Heb je een vriend, buurman, kennis of collega die zij ronduit afstotelijk vindt? Je weet wel, zo eentje met eeuwige zweetplekken, die altijd wat hijgt. Vertel je vrouw dat die kerel heeft gezegd dat hij het behoorlijk warm krijgt van haar decolletés. Frons, alsof je het er bijzonder moeilijk mee hebt. Zeg dan dingen als ‘ik wist niet hoe ik moest reageren’ en ‘hij bedoelde het vast als een compliment’. Zucht wat, laat ongemakkelijk stiltes vallen. Hoe meer begrip jij voor die kerel opbrengt, hoe minder beschermd jouw vrouw zich voelt. Vooral als je haar uitlegt dat je hebt ontdekt dat hij stiekem foto’s van vrouwen trekt en ze op zijn computer bewaart - ‘ach, hij is gewoon een beetje eenzaam.’Leg je vrouw uit dat het goed mogelijk is dat hij ook foto’s van haar zal trekken - als dat nog niet gebeurd is, tenminste. De volgende keer dat jullie ergens naar toe gaan, zeg je tussen neus en lippen dat die kerel er vast ook zal zijn. Je vrouw zal ongetwijfeld haar meest verhullende koltrui uit de kast trekken.



Beste Fleur,
Mijn dochter heeft een hamster, een goudvis en twee konijnen, maar ze zaagt me de oren van mijn kop voor een hondje. Soms denk ik, waarom niet: misschien wordt een trouw dier wel een mooie toevoeging aan ons gezin. Maar er zijn bezwaren: we zijn niet zoveel thuis, drollen rapen is niet prettig en wat als we met vakantie zijn? Ik heb schrik dat we te weinig garanties hebben dat we een hondje het juiste leven kunnen geven. Hoe leg ik dat uit? Of probeer ik er een mouw aan te passen?
André P.

Ach André, laat ons niet generaliseren. Er bestaan vast ook lieden die het rapen van drollen juist uitermate plezierig vinden. Nee, niet ik. Maar empatisch als ik ben, probeer ik me ook in dat soort mensen te verplaatsen. En ik kan me dan (mits enige inspanning) voorstellen dat het rapen van drollen een soort Paasgevoel oproept. Je weet wel, dat triomfantelijke gevoel als je opeens een donkerbruine schat tussen de narcissen of blauwe druifjes ontdekte. O, een mens zou van minder nostalgisch worden! Mijn grootmoeder gaf me met Pasen altijd een schattig rieten mandje, versierd met zelfgemaakte, kleurige bloemen in crêpepapier, om alle eitjes in te verzamelen. Misschien moet je je dochter ook zo’n mandje geven, zo wordt drollen rapen een waar feest! En als jullie dan op vakantie gaan, neem je de hond toch gewoon mee, zeker? Als je geen al te groot beest in huis haalt, moet dat lukken. Toch, als rasechte dierenliefhebster vind ik niet dat je een hond mag nemen als je weinig thuis bent. Zo’n beest moet veel kunnen bewegen en heeft een heleboel aandacht en liefde nodig. Ik vraag me trouwens wel af wat je dan met die twee konijnen, hamster en goudvis gaat doen als je op vakantie vertrekt. Hopelijk draai je ze niet in een quiche voor onderweg. Anderzijds is dat natuurlijk wel de aller-duidelijkste manier om je dochter uit te leggen waarom jullie beter geen hond nemen – na haar laatste hap, weliswaar.


Vraag het aan Fleur’, elke zaterdag in de zomerkrant van het Nieuwsblad.
Ook een vraag?  fleur.vangroningen@nieuwsblad.be

01 juli 2013

Vraag het aan Fleur (1)

Vraag het aan Fleur 29-06-2013

Beste Fleur,
Na een relatie van drie jaar ben ik weer vrijgezel. En heb ik me op het daten gestort: ik geniet ervan, maar tegelijk is het een aderlating, want veel vrouwen blijken toch nog steeds te verwachten dat de man betaalt. Vind jij dat normaal?
Karel B.


Nee Karel, dat vind ik niet. Maar ik ben al bezet. Dus misschien moet je maar gigolo worden: veel vrouwen doen én er voor betaald worden o...p de koop toe. Maar daar had je vast zelf al aan gedacht. Een andere mogelijkheid is natuurlijk dat je je dates gaat bestelen. Zorg dat haar tasje binnen handbereik ligt en leid haar af. De beste manier om dat te doen, is om haar te attenderen op een andere vrouw, over wier uiterlijk je haar mening vraagt. Maak een opmerking over haar al dan niet fake borsten, of haar outfit: flatteert die kleur wel? Is dat silhouet niet te gewaagd voor haar figuur? Terwijl uw date de andere vrouw minutieus bestudeert, alsof het zaak van leven of dood is, kunt u vlug wat bankbiljetten uit haar portefeuille peuteren om later het diner mee te betalen.

P.S. Maak je geen zorgen dat zij, vanwege dat soort vragen, zal vermoeden dat je homo bent. Als je je verder mannelijk genoeg gedraagt, zal zij je verwarren met zo’n (onbestaande) emotioneel intelligente droomprins uit een romantische komedie.



 Beste Fleur,
Ik heb mijn huwelijk van 20 jaar bijna om zeep geholpen, omdat ik meer dan een jaar geleden een affaire ben begonnen met een mooie, veel jongere collega. Onlangs heeft mijn vrouw het via via vernomen en moest ik alles opbiechten. Ik stond lang op het punt om haar te verlaten maar ben nu tot het inzicht gekomen dat een nieuw leven met een nieuwe vriendin niet is wat ik wil. Ik zie mijn vrouw nog steeds erg graag - al is het geen jonge, passionele relatie meer. Ik wil haar niet missen, en het gezinsleven met onze kinderen ook niet. Maar het vertrouwen van mijn vrouw is zoek en ze is erg down. Aan de andere kant weet ik niet hoe ik mijn nieuwe relatie kan beëindigen. Wat kan ik nu nog goed doen?
Geert V.

Goh, Geert, het is wel het ene cliché na het andere, hé kerel. Had je niet iets met een lelijke, oudere vrouw kunnen beginnen? Allicht had je dan op iets meer sympathie van onze lezeressen kunnen rekenen. Of misschien was je beter 20 jaar geleden begonnen met het lezen van vrouwenmagazines, dan had je geweten dat je je voor dit soort courante scenario’s moest behoeden. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer. In je brief schreef je wat jij wil, volgens mij wordt het tijd om stil te staan bij wat jouw vrouw wil. Je hebt niet alleen haar vertrouwen beschadigd maar ook haar zelfbeeld verbrijzeld. Ze moet eerst terug zelfvertrouwen krijgen, voor ze jou eventueel weer kan vertrouwen. Help haar daarbij, al bestaat de kans dat ze dan besluit dat ze beter verdient - en je dat gezinsleven alsnog zult moeten missen. Hoedanook zal je de relatie met je collega moeten stopzetten, me dunkt door haar gewoon de clichématige waarheid te zeggen: dat je je vrouw toch nog graag ziet. Als dat kind wat vrouwenbladen heeft gelezen, zal ze niet verrast zijn. En anders geef je haar een abonnement als afscheidscadeau. Je mag haar in elk geval niet aan het lijntje houden voor het geval je alsnog alleen komt te staan: ze heeft recht op een man die om de juiste reden voor haar kiest. Onderzoek trouwens eens wat jij precies bij haar zocht, dat je in je huwelijk niet vond? Probeer dat aan jezelf te geven, anders zoek je het over x aantal tijd toch weer bij een ander.

Liefste Fleur,
Ik ben een meisje van veertien en vroeger was ik best wel populair op school, maar sinds een paar maanden word ik gepest op school. Het is een groepje van hippe meisjes in de klas, waar ik graag bij zou horen: ofwel spelen ze de baas over mij en beslissen ze wat ik moet doen, ofwel zeggen ze echt wel gemene dingen tegen mij, geven ze commentaar op mijn uiterlijk en mijn kleren. Ik moet vaak tegen mijn tranen vechten. Op mijn verjaardagsfeestje wou ik tonen dat ik ook best leuk ben, maar daar kwamen ze gewoon niet naartoe. Wat zou ik nu moeten doen om er wel bij te horen?
anoniem

Het klinkt alsof jij zo graag leuk wil gevonden worden door je dominante, kritische klasgenootjes, dat je vergeet om je af te vragen of zij eigenlijk wel zo leuk zijn. Toen ik jouw leeftijd had, maakte ik hetzelfde mee met twee meisjes, die iedereen supercool vond. Ik wilde niets liever dan hun vriendin zijn, maar zij gebruikten me, lieten me rotkarweitjes opknappen, lachten me uit en troggelde mijn favoriete spulletjes af om ze daarna voor mijn neus weg te gooien. Jaren later kwam ik hen opnieuw tegen – los van elkaar, want inmiddels waren ze vijanden. De ene werkte ’s nachts in een groezelig café om haar luie, werkeloze vriend te onderhouden, die haar bedroog met een kennis van mij. De ander had nu een kind en terwijl ze daarover praatte, viel me voor het eerst op wat voor een schelle stem ze had (alsof iemand met een nagel over het bord kraste) en vooral: hoe oersaai ze was. Als we destijds vrienden waren geworden, was het nooit blijven duren. We pasten gewoon niet bij elkaar. En wat ik graag van hen wilde; toelating om mezelf te zijn, moest ik uiteindelijk gewoon van mezelf krijgen. Wees dus jezelf en laat een paar gemene meisjes je daarbij niet in de weg staan. Diep van binnen zijn zij zelf vreselijk onzeker en proberen ze jou naar beneden te halen om zich beter te voelen. Met dat soort types kan je geen band opbouwen omdat ze nooit hun masker zullen afzetten. Blijf je trouw aan jezelf, dan trek je mensen aan die wél bij je passen.


 'Vraag het aan Fleur’, deze zomer elke zaterdag in Het Nieuwsblad.

Ook een vraag? Mail dan naar fleur.vangroningen@nieuwsblad.be