27 december 2013

HET DIRK-EFFECT

Zo. We hebben dat copieuze kerstmaal weer achter de kiezen. Maar dat was niet voor iedereen een pretje. Uit een rondvraag bij meer dan 4000 Belgische single gebruikers van de sociaalnetwerksite Twoo, bleek dat maar liefst 80 procent liever niet naar kerstfeestjes gaat. Ze vinden het pijnlijk om -omringd door gelukkige koppeltjes- eenzaam onder de maretak te staan en 20 procent haat... vragen over hun liefdesleven, werk, studies of dieet. Daar dag in dag uit met onbekenden over chatten? Prima. Maar één keer per jaar hetzelfde tegen hun dementerende achtertante herhalen? Dat is er te veel aan. Zo’n 11 procent blijft dan ook met Kerst preventief thuis. De sanseveria stelt geen lastige vragen en als je de mozzarella wat verlegt, kijkt de diepvriespizza even sip als jij (dat herinner ik me nog van toen ik liefdesverdriet had en werkelijk iedere smiley in een sadley wilde veranderen). Gelukkig konden zij die aan de kerstdis niet voor de zoveelste maal wilden opbiechten dat er geen man in hun leven was, dit jaar zonder verpinken beweren dat ze de nacht voordien nog ene Dirk over zich heen hadden gehad.
***
U weet wel, de storm die van maandag op dinsdag over dit land raasde, ons geen witte kerst maar code oranje bracht en blijkbaar iemand inspireerde om boven het geraas uit te roepen: ‘Laten we deze storm Dirk noemen!’ Een sentimentele vrijgezellin die de stormachtige verhouding met haar gelijknamige collega niet kon vergeten? Iemand die aan het kapsel van Draulans dacht? Een apetrotse Dirk die dacht dat hij helemaal alleen zowaar een storm had ontdekt? Wie zal het zeggen. Het is in elk geval een officieuze benaming want volgens Sabine Hagedoren krijgen orkanen en tyfonen alleen in het buitenland een naam. Wij doen daar officieel niet aan mee omdat het niet wetenschappelijk is. Nee, ik kan me inderdaad niet voorstellen dat wetenschappers bij ieder noodweer plechtig de geleerde koppen bij elkaar steken om tot een geschikte naam te komen. Anders zou ik de verklaring voor ‘Sandy’ wel eens willen horen. Soit. Dirk dus. Dirk had niet alleen voordelen voor vrijgezellen. Maggie De Block, die volgens Story haar eerste kerst als populairste politica vierde en in dat blad verkondigde: ’Hoe meer tegenwind ik krijg, hoe harder ik ertegenaan ga’, gaat nu vast harder dan ooit. Uit dubieuze bron vernam ik immers dat zij op het hoogtepunt van Dirk nog even een ommetje ging maken - een kleine investering in haar toekomst. Als een ongenaakbaar schip zou MegaMaggie door de straten zijn gestevend, terwijl om haar heen kerstkransen, vuilbakken, teckels, bejaarden en zelfs hier en daar een oude Fiat Panda door de lucht vlogen. Alleen haar nachtpon wapperde een beetje, maar dat viel in het niets bij de vastberaden uitdrukking op haar onwrikbare gezicht. Waar de politica de komende tijd precies zo hard zal tegenaan gaan, is nog onduidelijk. Sommigen vrezen dat zij als een levende stormram de poorten van asielcentra zal inbeuken maar uit een interview met Humo bleek dat de staatssecretaris voor asiel en migratie er niet happig op is om zichzelf volgend jaar op te volgen. In Story liet Maggie wél optekenen dat haar familie tijdens de feesten met een beurtrol werkt. Vorig jaar stond ze nog zowel met kerst áls met oudjaar zelf achter de potten (nadien had het voltallige gezelschap last van flatulentie, wat Maggie’s succes in 2013 grotendeels verklaart), dit jaar mag ze overal komen eten: ‘Het is mijn beste jaar ooit!’ We hoeven het dus allicht niet ver te zoeken. Hopelijk was de kerstdis stevig genoeg toen Maggie zich er op Obelixeriaanse wijze op stortte en beseft haar familie dat zij er komende dinsdag minstens even hard zal tegenaan gaan.
***
‘Het is de vooravond van kerstmis’, zo begon de kerst boodschap van onze koning. Maar terwijl het plebs nog moest oppassen voor rondvliegend vuilnis, was op tv te zien hoe de vlag op het paleis kalm wapperde en de tuin er vredig bijlag. Wat de kloof tussen Laken en de rest van het land leek te benadrukken. Gelukkig maakte de koning zich toch geloofwaardig door -in tegenstelling tot zijn vader- zijn kerstboodschap staande en vanuit verschillende camerastandpunten te brengen. Wat aantoont dat hij wel degelijk tegelijk zijn evenwicht kan bewaren, naar één bewegend punt kijken, een kaartje vasthouden, zijn handen om beurt bewegen én de autocue aflezen. Even liep dat mis, maar gelukkig was dat nét na de zin ‘al te veel mensen leven in eenzaamheid’ waardoor zijn ‘huh?’ grimas een blijk van medeleven leek. Toch wel fijn voor al die arme singles bij hun sanseveria. 





IN DE MARGE

* Aan het kruis
Een 20-jarige vrouw uit Florida besloot geen klacht in te dienen tegen een man die haar na een avondje uit zowel een hersenschudding als een gebroken neus sloeg omdat ze hem vroeg van haar af te blijven. In plaats daarvan liet zet hem 8 uur op een druk kruispunt staan met een bord: ‘Ik sla vrouwen’. Organisaties tegen huiselijk geweld vinden dat die actie een groot probleem trivialiseert. Maar voor minder ernstige materie blijft het wel een goed idee. Ik heb alvast het plan opgevat om mijn lief op straat te sturen met het bord: ‘Ik doe nooit de afwas’.

* Twee levens
Een bejaard koppeltje poseerde elk seizoen samen voor hun huis, in hun tuin vol groenten en wilde bloemen. De serie foto’s lijkt hun liefdesverhaal te vertellen. Maar de laatste raakt allicht het meest.
Fotoreeks: www.nieuwsblad.be/koppel


 * Luxeseksisme
Uit een onderzoek aan de University of Minnesota blijkt dat vrouwen enkel aanstoot nemen aan seksueel getinte beelden in reclame, als die een goedkoop product aan de man moeten brengen. Een uurwerk dat slechts 10 dollar koste en gepromoot werd door pikante beelden, oogstte immers negatieve reacties bij de proefpersonen. Vrouwen beschouwen hun seksualiteit exclusief: hetzelfde uurwerk met dezelfde beelden tegen een prijs van 1250 dollar, vonden ze wél helemaal oké. Niet zo verrassend: mannen reageren hetzelfde op de beelden, ongeacht de prijs.

* Onderwaterwereld
Natuurfotograaf Justin Hofman en een team duikers zochten de oceaan naar leven onderwater. Zo stootten ze op een walvis van zo’n vijftig ton en haar kalveren. Vanwege de indrukwekkende omvang van de dieren, was het team toch wel eventjes bang. De walvis zou hun bootje met gemak hebben kunnen verpletteren met haar staart. 'Samen met het nieuwsgierige walviskalf zwemmen, was zenuwslopend. De moeder kon zich elk moment aan me gaan ergeren en me een mep met haar staart geven – ik zou er geweest zijn’ aldus Hofman. Maar al gauw voelde het alsof ze vrienden aan het maken waren.
Fotoreeks:
www.nieuwsblad.be/walvis

('De Week van Fleur', elke vrijdag in Het Nieuwsblad. Deze column & cartoon verschenen op 27/12/2013)



20 december 2013

FEESTELIJKE INITIATIEVEN

Voortaan verbiedt de stad Antwerpen dat vuilnismannen en –vrouwen nog rondgaan voor nieuwjaarsfooien. Drieste lieden van de dienst Stadsreiniging die alsnog wagen om met eurotekens in hun ogen bij argeloze stadsbewoners aan te bellen, riskeren een sanctie. Er is nu zelfs een kliklijn om ze aan te geven. Let wel: dat geldt enkel voor hen die u van uw troep verlossen. Zij die belastingsbrieven, boetes, facturen en andere rotzooi in uw brievenbus storten, mogen wél hun Nieuwjaarsronde maken. ’t Is te zeggen:  postbodes mogen aanbellen om u een gelukkig Nieuwjaar te wensen en u mag hen geld geven, maar…  alléén als u dat uit eigen beweging doet. De woordvoerder van bpost benadrukt dat postbodes dat in geen geval mogen uitlokken! Het is dus zeer belangrijk dat u beseft wanneer een postbode u daartoe probeert te verleiden, en wanneer niet. Want in dat eerste geval mag u hem of haar niks geven.  Nu, gezien de tijd van het jaar -overal fonkelen lichtjes en ballen, galmen liedjes en met glühwein gevulde kerstmarktbezoekers door de straten- is dit geen moment om cynisch te doen. In normale omstandigheden zou u kunnen denken dat een postbode die speciaal aanbelt om u een gelukkig Nieuwjaar te wensen, dat enkel doet met het oog op een fooi. Want tijdens het overhandigen van bruine enveloppen kan er normaliter zelfs geen schouderklopje vanaf.  Maar na een overdosis kerststol en champagne, zou u kunnen geloven dat uw beminnelijke briefdrager gewoonweg overmand is door vreugde omdat er een nieuw jaar begint. Of dat hij het beste met u voorheeft omdat u toch zo sympathiek bent. Misschien wil hij zelfs van de gelegenheid gebruik maken om drie plakkerige zoenen op uw wangen te planten – iets wat ongepast leek bij die zoveelste aangetekende brief of dat zogenaamd discrete pakje van ’s lands bekendste online seksshop, maar nu eindelijk kan. De mogelijkheden zijn legio. Wat betekent dat het verwarrend kan worden aan uw voordeur, als u in enkele seconden de precieze beweegredenen van uw postbode moet inschatten. Het op de man af vragen, is al te cru. Stel dat u ‘Ja,’t is al goe, met uwe flauwekul! Gij wilt centen zeker?’ snauwt tegen een van naastenliefde bulkende postbode. Dan breekt u een nobel hart. Terwijl een op poen beluste postbode natuurlijk slim zal ontkennen en u alsnog diep in de beurs moet tasten omdat u geen uitlokking kunt bewijzen.  Verstandiger is het dus om uw postbode aan de Nieuwjaarstest te onderwerpen. Werd er het afgelopen jaar geen woord gewisseld, dan zijn plotse nieuwjaarswensen verdacht. Bovendien is een monotoon ‘de beste wensen’ niet geloofwaardig. Komen echter uw gezondheid en geluk aan bod, dan is het een twijfelgeval. De beste test? Uw postbode innig omhelzen. Tel inwendig af: vanaf acht seconden wordt het écht ongemakkelijk. Wordt u dan nog steeds enthousiast teruggeknuffeld, dan is uw postbode oprecht. Wriemelt hij zich los of blijft hij als een emotieloze zoutpilaar uw omarming doorstaan (let op tandengeknars), dan is uw postbode enkel op geld belust en probeert hij u allicht tot een fooi  te vermurwen. Ik kijk er alvast naar uit om overal om mij heen postbodes geknuffeld te zien worden.
***
‘Er loopt een naakte man door de straat met alleen een kerstmuts op’ en ‘Ik heb vandaag een politieagent schofterig uitgescholden’. Het zijn geen pogingen om een GAS-boete te scoren maar statusupdates voor een nieuw populair spelletje op Facebook. Als u op zo’n status reageert, krijgt u bericht dat u gefopt bent en moet kiezen uit een vijftal rare zinnen die u zelf moet posten. ‘Er staat een 45-jarige verstandelijk gehandicapte man op straat dwarsfluit te spelen’ staat daar evenwel niet tussen. Dat gebeurde écht en leverde werkelijk een GAS-boete op. Inmiddels werd die geseponeerd, maar een tijdlang stond Facebook op z’n kop. Er is zelfs een evenement georganiseerd dat oproept om u tegen GAS-boetes te verzetten: ‘Wij vieren het vrije leven, willen van ons laten horen! We are one’. De bedoeling is dat u op kerstavond tussen 19:00 en 19:15 uur een instrument, potten of pannen ter hand neemt, uw stem gebruikt en een kwartier lang flink lawaai maakt. Voor een open raam, op bezoek, overal. Het wordt aangemoedigd om in groep al trommelend een kabaalrevolutie te ontketenen maar als u aan de feestdis zit, kunt u ook uw seniele tante Cornelie een snelkookpan en pollepel in de hand  drukken en met rolstoel en al voor het raam installeren. Bent u op bezoek, dan slaat u vanzelfsprekend een kwartier lang vastberaden gillend met alle tapas-schaaltjes hard op de salontafel. Ze zullen het wel begrijpen. Tenslotte zijn we toch allemaal één?


(‘De Week van Fleur’, verschenen in Het Nieuwsblad, 20/12/2013)


13 december 2013

ALLEEN IS MAAR ALLEEN

In een Amerikaans radioprogramma verklapte Britney Spears hoe je liefdesverdriet te boven komt: ‘Zorg ervoor dat je snel iemand anders hebt.’ Advies dat de zangeres zelf duidelijk al in de praktijk bracht - mogelijk met behulp van haar al even magische als magnetische slipjesverdwijntruc (Oops, I did it again). En misschien tikt ook u razendsnel een nieuwe partner op de kop ...als u een brein ter grote van een pinda hebt en vist in de overbevolkte poel der lieden met het vernuft van een amoube. Of lijmt andermans grenzenloze aanbidding uw gebroken hart sito presto weer aan elkaar. Maar als u iéts meer diepgang van een relatie verwacht, lijkt het mij niet evident om vlug een nieuwe wederhelft aan de haak te slaan. Een onenightstand, tot daar aan toe. Maar een blijvende liefde? Hoe onweerstaanbaar we er ook mogen uitzien, al gauw blijkt toch dat we allemaal problemen hebben en is het de vraag of die complicaties compatibel zijn. Bovendien zijn de criteria nog hoger als u uw ex wil vergeten: zijn ogen moeten mooier zijn, zijn bedtechnieken en karakter boeiender. Anders neemt uw wanhoop toe op het ritme van het gesnurk van de schlemiel naast u. Voor u het weet moet u dan niet alleen uw ex maar ook 3 deprimerende rebounds vergeten met behulp van wéér een ander. Alhoewel. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat veel mannen en vrouwen in een slechte relatie blijven hangen omdat ze weinig nog altijd beter vinden dan niets. ‘De mensen met sterke angst omtrent single zijn, waren meer bereid om met minder genoegen te nemen,’ concludeerde een onderzoekster. ‘Soms houden ze een relatie in stand, ook al zijn ze niet gelukkig. Nu begrijpen we dat angst in dit soort gedrag een cruciale rol speelt.’ Of ze interpreteren hun gevoelens foutief, dat kan ook. Theoretisch natuurkundige Leonard Mlodinow liet een knappe vrouw een enquête afnemen bij mannelijke proefpersonen. De ene helft stond daarbij op een krakkemikkig bruggetje boven een 75 meter diepe afgrond, de andere helft op een stevige brug over een lieflijk beekje. Na afloop kreeg iedereen het telefoonnummer van de vrouw. Van de mannen op de veilige brug belden slechts 2, van die op de enge brug maar liefst 9 van de 18. De kerels verwarden hun adrenaline met verliefdheid. Geen wonder dus dat veel mensen samenhokken met iemand die hen slechts stress bezorgd. Mijn tip? Een plant. Wetenschappers hebben ontdekt dat planten in huis uw gevoel van welbehagen tot 47 procent doen stijgen. In het beste geval wordt u zo gelukkig dat u om de juiste redenen voor iemand kiest. In het slechtste geval maakt het uw leven met een onuitstaanbare huisgenoot draaglijk.
***
Helaas bestaat er nog geen Vlaamse versie van Lulu, een Amerikaanse app waarmee vrouwen mannen op Facebook kunnen beoordelen op karakter, uiterlijk en seksuele prestaties. Lulu oogst kritiek: de app zou seksistisch zijn omdat alleen vrouwen haar kunnen gebruiken. (Anderzijds wisselen vrouwen dit soort informatie sowieso uit, app of geen app. Als vrijgezel had ik tipgevers in Leuven, Brussel, Antwerpen en Gent. Deprimerend doch nuttig.) Een Braziliaan stapte zelfs naar de rechter omdat hij ‘maar’ een 7,7 kreeg. Zijn nieuwe vriendin kon er niet om lachen. Echt uitpakken is er dan ook niet bij, als je vriendinnen op hun smartphone zien dat je kersverse vriendje de 8 niet haalt. Anderzijds krijg je dan vast wat leuke planten cadeau.
***
Joke Van de Velde is het niet met Britney Spears eens: ‘In de showbizz is het hip om telkens met een nieuwe verovering de boekskes te halen. Maar het is best oké om happy single te zijn, je hoeft echt niet elke week met een andere man tussen de lakens te kruipen.’ En ik die dacht dat singles daar juist happy van werden. Aan Story vertelde Joke dat ze tegenwoordig een beroep doet op speelgoed uit de seksshop maar voordien7 jaar een seksvriendje had– een vibrator met ledematen en een hartenklop - om de eenzame leegte tussen twee relaties (en benen) op te vullen. Een koppel werden ze niet omdat ze te verschillend waren. De voormalige Miss België trapte dus niet in eerder genoemd angstscenario. Allicht kende zij de truc met de planten al. Ze lacht toch altijd breed op foto’s. Misschien verstopt ze zelfs in elke cache-pot een sekstoy, zodat ze overal in huis instant aan haar trekken komt. Even grabbelen achter de krulvaren en hop, bzzz, klaar! Toch laat de happy single in Dag Allemaal weten dat ze toe is aan een nieuwe relatie: ‘Ik zoek een man die afwast, de bril naar boven doet en me 2 kinderen schenkt.’ Tja, dat kunnen vibrators voorlopig nog niet.



(De Week van Fleur, verschenen in Het Nieuwsblad op 13/12/13)

09 december 2013

OP LOSSE SCHROEVEN

Uit een onderzoek van de Studiedienst van de Vlaamse regering naar veranderingen in het moderne gezin (wat ik me zo’n beetje voorstel als Van Goghs De Aardappeleters maar dan met iPads en iPhones in de hand) leren we dat één vijfde van de Vlaamse kinderen gescheiden ouders heeft. Veertig procent van de Belgische dertigers is al gescheiden. Tien procent van de vijftigers zelfs al... voor de tweede keer. En al zijn alleenstaande moeders in veel gevallen depressief, toch vragen zij vaker de scheiding aan dan hun echtgenoten, die nadien hun heil veelal op de bodem van de fles zoeken. Ik vraag me af hoe men aan die informatie is geraakt. Best mogelijk dat vrouwen na een paar witte pralines opbiechten dat ze met neerslachtigheid kampen maar mannen die openlijk toegeven dat ze hun problemen verzuipen in Trippel Karmeliet? Belden de onderzoekers misschien onaangekondigd bij die pas gedumpte rakkers aan, waardoor ze overdonderd alsnog de waarheid stotterden? ‘Hallo meneer Peeters, ik zag in het rijksregister dat u recent bent gescheiden. Kunt u mij even vertellen hoe dat kwam? O? Ze vond u een onverantwoordelijke, impotente lamzak, bedroog u al jaren met een rijke, viriele zakenman, heeft u al uw bezittingen afhandig gemaakt en nu mag u uw kinderen niet meer zien? Ha zo. En hoe verwerkt u dat? Mogen we even binnenkomen? Oef, het is hier wel een beetje donker. Oeps, ik denk dat ik net een lege wodkafles heb kapot getrapt. Aï, nog één. Goh, wat ruikt het hier muf. U ziet er ook al niet bijster fris uit. Bent u eigenlijk wel nuchter? Nee? Zou u dan even dit vakje kunnen aanvinken en ondertekenen? Dan kunnen wij ook weer verder. Prettige dag nog! En neem een pepermuntje.’
***
Toch blijkt dat de helft van de Vlamingen het huwelijk geen verouderde instelling vindt. We blijven in de liefde geloven en opdat we ons geen tweedehands maar eersteklas huwelijksmateriaal zouden wanen in de jacht op een nieuw bereidwillig slachtoffer, wil de PS dat we na onze scheiding weer als vrijgezel in het rijksregister worden opgenomen. Momenteel blijven we nog als ‘gescheiden’ te boek staan tot we opnieuw in het huwelijksbootje stappen. Wat natuurlijk minder goed lukt met zo’n afgrijselijke brandmerk. Jazeker, u leest het goed, ‘gescheiden’ heeft net als ‘allochtoon’ een negatieve bijklank gekregen. Het betekent niet langer dat u een heleboel ervaringen en misschien ook schatten van kinderen rijker bent, nee, het wil zeggen dat u iets hebt om u diep, zéér diep voor te schamen. 'Je als gescheiden moeten voorstellen telkens je een administratief document moet voorleggen, is een erg penibele situatie', leggen de Franstalige socialisten uit. 'Wie gescheiden is, wordt in de ogen van de samenleving gedefinieerd door een relatie die niet langer bestaat.' En hoe de samenleving je definieert is natuurlijk doorslaggevender dan wat je zelf vindt. Daarom stel ik voor dat er voortaan grote pastelkleurige dozen met tissues op alle loketten worden gezet, zodat ambtenaren daar met een minzame blik naar kunnen wijzen, zodra iemand weer ‘gescheiden’ heeft moeten invullen. Wel spijtig dat de 732 goede doelen voor Music For Life al vastliggen. Anders had Lesley-Ann Poppe in Stars for Life haar versie van ‘Lieve kleine piranha’ niet ten voordele van de Make-A-Wish-stichting maar voor al die arme gescheiden stakkers kunnen zingen: de ene penibele situatie voor de andere.
***
Amerikaanse wetenschappers hebben een liefdestest ontwikkelt die kan indiceren of een huwelijk slaagkans heeft. Dat wordt afgeleid uit de onderbewuste reactie die pasgetrouwden op elkaars foto hebben. Vier jaar na de test werden de betrokkenen opnieuw ondervraagd en bleek dat zij die destijds een negatief ‘buikgevoel’ hadden, inmiddels ongelukkig waren of zelfs gescheiden. Waaruit we kunnen besluiten dat we wat beter naar onze intuïtie moeten luisteren. Maar of dat dan een garantie op een geslaagd huwelijk is? John Betar (102) trouwde 81 jaar geleden met zijn Ann. Ze kregen niet alleen 5 kinderen, 15 kleinkinderen en 16 achterkleinkinderen maar mogen zich tevens het langst getrouwde koppel in de VS noemen en zijn nog steeds dolgelukkig samen. Volgens Betar is hun geheim eenvoudig: ‘Het is essentieel om het altijd eens te zijn met je vrouw.’ Nu maar hopen dat mijn lief dit leest.
***
Toen Hans Otten in Reyers Laat over zijn scheiding kwam praten vond zijn ex Kristl Strubbe - waar hij overigens geen kwaad woord over sprak- toch dat ze even moest tweeten dat ze dat ‘niet nodig’ vond. Aï. Dacht Otten dat hij voortaan zelf mocht beslissen wat hij nodig vindt? Zij die gelukkig gescheiden wensen te blijven, onthouden best dat het tevens essentieel is om het altijd eens te zijn met je ex.





(‘De week van Fleur’, verschenen in Het Nieuwsblad op 06/12/2013)

18 november 2013

Lekker stout

‘Ik wil niet meer, ik wil niet meer! Ik wil geen handjes geven!’
Ja, in die fase van mijn leven ben ik aanbeland. Eindelijk wil ik niet langer iedereen behagen, ik heb nu het ik-ben-lekker-stout- complex.  Allicht schromelijk te laat,  als het aan Annie M. G. Schmidt lag.

En inderdaad, hoe kan ik nu nog beweren dat ik lekker wil knoeien met het zout (ik moet het zelf opruimen), wil morsen op mijn nieuwe jas (dat wil ik écht niet) of het paardje van de melkboer ga zoenen (dat moet ongeveer even opwindend zijn als Regi een tong draaien – nee bedankt)?  En niemand die me au sérieux neemt als ik dreig schipbreuk te spelen in de teil. Al zeker niet als ik de laatste regel van het gedicht ter harte neem: ‘En als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!’

Nog geen idee dus hoe ik me anno 2013 en als eenendertigjarige, kan misdragen. Maar ik kom er nog wel achter, hoor! Ik kom er nog wel achter!

16 november 2013

Columns: Hart & Zijn.

Onlangs schreef ik twee columns naar aanleiding van de onverwachte dood van een dierbare vriend, Thomas Blondeau. Ze verschenen in Het Nieuwsblad magazine, respectievelijk op 9 en 16 november 2013.

 

 

HART
‘Een gebroken hart’, concludeerde hij in mijn mailbox. We kenden elkaar niet, waren enkel Facebookvrienden. Mijn toenmalige relatie was net verbroken en blijkbaar had hij gemerkt dat ik er onderdoor zat.  Of ik wilde komen logeren? Een ander land, een andere stad, andere perspectieven. Er even tussenuit zou goed doen, wist hij. Want hij kende het gevoel. ‘Ik heb mijn ludduvudduh de laatste maanden zo rondgesmeerd dat ik het mijn karmische plicht acht het nu van een ander te aanhoren’, schreef hij, met de belofte zich netjes te zullen gedragen. Ik nam zijn aanbod dankbaar aan.

En zo stapte ik van de trein, met mijn koffertje, een voorraad Belgische chocola en aardbeien uit de ouderlijke moestuin. Hij was te warm gekleed voor de tijd van het jaar, het zweet parelde op zijn voorhoofd. Attent nam hij mijn bagage over. Samen liepen we naar zijn appartement, wat vreemd genoeg geen moment onwennig voelde. Tot ik ontdekte hoe klein die ruimte was. Ik zou in zijn bed slapen, hij op de bank ernaast. We zouden de komende dagen voortdurend bij elkaar zijn. Dat vond ik, hoogsensitieve eenzaat, zeer intiem.

Met aardbeien, chocola en thee installeerde hij ons aan zijn tafeltje.  We raakten in gesprek, over het leven, de liefde. Ik merkte dat hij zo’n zeldzaam mens was dat vanuit gevoelige verwondering oprecht geïnteresseerd is in anderen. Na een tijdje waarschuwde hij dat ik niet zo vol vertrouwen mocht zijn: hij zou er geen misbruik van maken, anderen wél. Maar het ontroerde hem eerlijk te kunnen spreken, zonder imagobehoud. Ons gesprek zette zich voort, in het restaurant om de hoek en ‘s morgens aan het ontbijt – ik had hem horen snurken, hij had koffie gezet terwijl ik me in de douche achter hem geluidloos probeerde te wassen, slechts een dun zeil tussen ons in. Hij vertelde dat hij had gekeken hoe ik sliep, in een zachtroze pyjama met de zon op mijn gezicht. De intimiteiten stapelden zich op, net als de ontboezemingen. We praatten aan één stuk: in het museum, in de beste Chinees van de stad, in een whiskycafé en toen we in het donker het huis van zijn vriend zochten, behoorlijk aangeschoten.

‘Toch probeert hij je te versieren’, lachte die vriend , toen ik uitlegde hoe we elkaar kenden. ‘Onzin’, antwoordde ik. We brachten de avond door op zijn terras, onder een boom die zwart afstak tegen de sterrenhemel. Mijn nieuwbakken vriend was op dreef en vertelde sterke verhalen, zijn wangen blozend van de wijn, een flikkering in zijn ogen: hij zag er gelukkig uit. Maar in mijn hart huisde een knagende pijn. De dag daarop vertrok ik. Weg van intimiteiten die ik nog niet aankon, van een bijzonder mens dat ik alleen maar kon teleurstellen met mijn sombere gemoed. 

Gezien de afstand tussen onze woonplaatsen, zette ons gesprek zich de jaren daarop voornamelijk op het internet voort. Hij kende mijn geheimen en vroeg om raad als hij weer in een uitzichtloze liefdessituatie was beland. Hij gaf me het gevoel dat ik mooi was, in alle opzichten, en ik was plaatsvervangend trots: op zijn gouden hart, humor, intelligentie en grote talent. Toen de liefde mij vond, was hij blij. Toen hem dit jaar hetzelfde overkwam, was ik zo mogelijk nog blijer. Eindelijk ging alles hem voor de wind. Maar dan dat telefoontje. Niet veel later stond het zelfs in de krant: Thomas Blondeau, auteur van een boek over een gebroken hart, was overleden aan een hartaderbreuk. Veel te jong. Eén en al belofte. Mijn laatste mail aan hem luidt: ‘Het spijt me zo, maar ik kan donderdag wéér niet afspreken, ik heb een deadline.’ Die spijt heeft reusachtige proporties aangenomen. Wat een wreed gemis, voor wie hem kende en voor wie hem nog moest leren kennen.

 

 ***
 
 
ZIJN
Ik heb al genoeg pastoors horen declameren dat de dood ons doet nadenken over het leven. Maar dat ze je kan veranderen in een agressieve, pathetische karikatuur van jezelf, dat werd  -voor zover ik me kan herinneren- nooit gezegd.  Eerst was er de ontkenning - straks komt iemand vertellen dat het een slechte grap was-  afgewisseld met scherpe pijn. Dan kwamen de aanhoudende pijn en emoties waarvan ik de kleur zelfs nog niet kende. De dag na de begrafenis reed ik door een storm naar Leuven, waar ik zou brunchen met vriendinnen. Het regende zo hard dat je geen meter ver kon zien. Ik betrapte mezelf erop dat ik het gaspedaal gevaarlijk diep had ingedrukt, alsof ik het noodlot wilde tarten. Later, tijdens het eten, was ik bijzonder hard voor mijn vriendinnen, die nota bene vaak verzuchten dat ik te lief ben. Gelukkig waren zij zo fair om het me begripvol te vergeven maar zelf schrok ik ervan en voelde me schuldig. Ik herkende mezelf niet. Ook niet toen ik enkele dagen later ergens koffie dronk, twee meisjes naast me hoorde keuvelen over make-up en kleding, en zin kreeg om ze met hun oppervlakkige hoofd in hun bord soep te duwen. De blondine met mijn linkerhand, de brunette met mijn rechterhand. En als ik ze er dan nét op tijd tegelijk terug uittrok, zou ik hun gezichten droog brullen met de woorden: een vriend van me is onverwachts gestorven, hij was pas vijfendertig.
 
In plaats daarvan belde ik mijn moeder en vertelde haar over mijn bizarre agressie. Dat ik me afvroeg of ik wel recht had op al die gevoelens, want voor zijn geliefde, familie en intiemere vrienden was het toch duizendmaal erger. Maar vooral: dat ik voortdurend fanatiek op zoek was naar zingeving. Doodmoe werd ik ervan om al mijn beslissingen op de korrel te nemen en tegelijk ook andere mensen, als een vervelende moraalridder, wakker te willen schudden: het zou je laatste dag kunnen zijn, maak bewuste keuzes, laat je niet leven! Want ja, de dood doet je nadenken over het leven. Vooral de dood van zo’n jong, beloftevol persoon. Mijn moeder vertelde me dat zij, toen haar jongere broer was verongelukt, praten plots zinloos vond. ‘Al die belachelijke onderwerpen, die banale woorden. Dan kon je maar beter samen iets doén, bijvoorbeeld  kaarten. En dus verplichtte ik iedereen die op bezoek kwam om samen zwijgend te kaarten. Maandenlang.’
De dag daarop reed ik naar haar toe. Langzaam liepen de verticale lijnen van de stad over in een uitgestrekter landschap en toen ik door een eikendreef reed, keek de blauwe lucht me van tussen het roestkleurige gebladerte aan als een dozijn hoopvolle kinderogen. Mijn moeder en ik maakten een lange wandeling. De zon scheen en alles was zo scherp van kleur: de grasvelden, de akkers vol maïsstoppels, de rietkragen. Een rosse hond van een boerderij in de buurt huppelde vrolijk voor ons uit, zijn kwispelende staart als een metronoom die het ritme van het leven leek aan te geven. Af en toe keek hij naar ons om, één en al enthousiasme.  Mijn moeder en ik spraken over zingeving en zinloosheid. ‘Je hoeft niet elke seconde zinvol te besteden’, zei ze. ‘Soms is het zelfs nodig je tijd te verdoen. In de natuur, waarvan wij ook deel uitmaken, is er voortdurende overvloed,  gaat er zoveel verloren. Als de dood ons één ding leert, is het wel in het nu te leven.’ Dit deed me terugdenken aan één van mijn eerste lessen op de kunsthumaniora: het tekenen van een stoel. Het waren niet de poten en de spijlen die ik tekende, maar de leegte ertussen. Alleen zo kon je de verhoudingen juist krijgen. En misschien geldt dat ook voor het leven, modelleren de momenten van niets doen, mee je daden. Dan moest ik mezelf inderdaad maar de rust gunnen van gewoon te zijn. Hier, in het nu. Misschien is ‘zijn’ geen werkwoord.

05 augustus 2013

Vraag het aan Fleur 03-08-2013

Hallo Fleur,
Ik ben een single meid van 22 en ik weet dat je dat niet van jezelf mag zeggen maar eh… ik ben heel knap. Superslank met een F-cup, lange bruine haren en groene ogen. Ik ben graag met mijn uiterlijk bezig en houd veel van kleding en beautyproducten. Maar mooi zijn is niet gemakkelijk! Veel mensen zijn zo jaloers! ! Vriendinnen, maar ook vrouwen tijdens het uitgaan en op het werk. Mijn...
vrouwelijke collega’s haten mij echt en daarom ga ik met tegenzin werken. Heb jij een tip? Ik kan er toch ook niet aan doen dat ik er goed uit zie?
Miranda


Als ik het zo hoor, kan je daar wel wat aan doen, hoor. Niet meer zo veel met je uiterlijk, kleding en make-up bezig zijn. Misschien zelfs nog maar één keer per maand je haar wassen, en wel met een mengsel van mosterd, knoflook en eigeel, dat je nadien niet uitspoelt. Ook je wenkbrauwen afscheren kan wonderen doen. En scoor in de plaatselijke kringloopwinkel gauw een oubollige garderobe met vergeelde okselplekken en muffig mottenballenaroma. Ja, zo kan je er ongetwijfeld wél wat aan doen dat je er goed uitziet. Maar daar sta je vast niet om te springen. En gelukkig hoeft dat ook niet. Want het is niet jouw probleem dat andere vrouwen complexen hebben en onzeker worden van jouw verschijning. Zolang jij tenminste geen dingen als ‘o mijn kont is veel te dik’ of ‘o ik heb toch zo veel cellulitis op mijn neusvleugels’ zegt tegen een collegaatje dat met haar gewicht sukkelt. Nee, niks mis met genieten van je schoonheid, ik zou ook blij zijn als ik jouw figuur had. Maar… misschien ben je echt alléén maar met je uiterlijk bezig, en kan je daarom geen band opbouwen met andere vrouwen. Met een F-cup kan je nu eenmaal geen goed gesprek voeren – tenzij je een hitsige man bent. Maar echte vriendschap baseert zich niet op looks. Misschien moet je je voortaan dus niet alleen in extensions en BB crème maar ook wat meer in jouw innerlijk en dat van anderen verdiepen. Het is nooit leuk als iemand alleen maar op je uiterlijk afgaat – of je nu mooi of lelijk bent.





 Beste Fleur,
Anderhalf jaar geleden heeft mijn vrouw me verlaten voor een ander. We schelen 12 jaar en waren 18 jaar samen, haar vriend is van haar eigen leeftijd. Ik kon me maar niet voorstellen dat het serieus was. Zij en ik hebben samen zoveel meegemaakt, ik bleef geloven dat het terug goed zou komen. Maar vorige week heeft ze gezegd dat ze gaan samenwonen. Een dolk in mijn hart. Het lijkt alsof zij verder gaat met haar leven, terwijl ik dat niet kan. Wat raad jij me aan?
Pieter-Jan


Allereerst dien je echt de hoop op te geven dat je ex terugkomt. Hoe pijnlijk dat ook is. Haar nieuwe relatie klinkt serieus. Erkennen dat het voorbij is tussen jullie, zal je helpen om je toekomstverwachtingen los te laten en open te staan voor wat het leven in plaats daarvan voor jou in petto heeft. En dat leven kan behoorlijk verrassend uit de hoek komen! Misschien ontmoet jij binnenkort ook een nieuwe liefde en gaat er een wereld voor je open. Maar dat kan volgens mij alleen als je de breuk niet persoonlijk neemt. Het is niet omdat jouw ex niet meer met jou verder wil, dat jij niks waard bent. Het zegt iets over haar: dat ze nu andere noden heeft. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat relaties een soort reizen zijn, waarbij twee mensen samen een pad bewandelen en van elkaar leren, doordat ze elkaar inspireren en confronteren. Soms wordt er levenslang van elkaar geleerd, soms wordt er na een tijd van een ander geleerd. Misschien is jouw ex er aan toe om aspecten van zichzelf te ontdekken, die ze enkel bij een ander soort man kan ontwikkelen. Dan komt er voor jou ook iets anders op je pad. Geef je dus over aan het leven: over een tijd zal je alles beter kunnen plaatsen. Of zoals de filosoof Søren Kierkegaard ooit zei: ‘Het leven wordt voorwaarts geleefd maar achterwaarts begrepen.’ (Dat had niks met anale seks te maken, voor alle duidelijkheid. )

Lieve Fleur,
Toen ik 15 was, maakte mijn vader mijn toekomstdroom kapot toen hij zei dat ik nooit een succesvol artiest zou worden en me beval een gewone job te kiezen, net als iedereen. Jarenlang deed ik wat hij wilde en was ongelukkig. Rond mijn dertigste koos ik toch voor mezelf en werd artiest. Dat voelde zo goed! Nu, vijf jaar later, ben ik zelfs succesvol. Momenteel krijg ik langs alle kanten aanbiedingen en word ik geprezen. Mijn vader had dus ongelijk. Maar in plaats van blij te zijn, heb ik al maanden een hele zware dip en ik begrijp niet waarom.
Anoniem


Toen jouw vader jouw droom verbrijzelde, gaf hij je het gevoel dat je niet jezelf mocht zijn. Hij ontkende je. Volgens mij heb je sindsdien– al dan niet bewust- alsnog zijn erkenning nagejaagd. En wellicht ook die van anderen. Maar nu je eindelijk die bevestiging krijgt van je publiek, merk je dat die jouw behoefte aan erkenning toch niet volledig kan bevredigen. Logisch, gezien ze van buitenaf komt. Wat jou pas écht tot rust en tevredenheid zal brengen, is bevestiging van binnenuit: van jezelf. En die kan je jezelf pas geven, als je ten volle beseft dat je vader ongelijk had. Daarvoor hoef je niet af te gaan op de beweringen van anderen maar op je eigen visie. Denk eens na over je vader: wat was zijn verleden, zijn ervaringen? Hoe is zijn karakter, wat voor opvoeding kreeg hij? Wat zorgde ervoor dat hij jou je droom niet gunde? Ontzei hij zichzelf misschien één en ander, en projecteerde hij zijn frustraties op jou? Had hij misschien geen uitgesproken talent? Is hij angstig van aard? Of had hij een ouder die hem ontkende, waardoor hij dat doorgaf aan jou? Als jij meer inzicht krijgt in de drijfveren van je vader, zal je zijn uitspraak kunnen zien voor wat hij is: de mening van één persoon, niet de algemene waarheid. Tijd om je eigen mening te gaan volgen.

(uit 'Vraag het aan Fleur', elke zaterdag in Het Nieuwsblad. Ook een vraag? Mail naar fleur.vangroningen@nieuwsblad.be)

08 juli 2013

Vraag het aan Fleur (2)

Vraag het aan Fleur 06- 07-2013
 
Lieve Fleur,
Mijn vriendje en ik hebben nu een half jaar een relatie en die is begonnen toen hij nog met zijn ex samen was. Zij waren al 6 jaar een koppel maar hij bedroog haar voortdurend. Dat heeft hij mij zelf verteld. Met mij meent hij het serieus, zegt hij. Maar ik ben bang dat hij mij ook gaat bedriegen. Ik merk dat ik daarom alles doe om hem te behagen. Hoe voorkom ik dat hij vreemdgaat?
An
n-Stephanie B.

Heel eenvoudig: niet. Je bent nooit zeker of hij het niet zal doen. Geniet dus van wat jullie hebben en zorg dat je je bezigheden buiten jullie relatie hebt, zodat je niet te afhankelijk bent. Als je in een onzekere, behagende sloof verandert, verliest hij misschien nog het snelst zijn interesse. Ik heb eens gelezen dat een monogaam karakter genetisch bepaald wordt maar ik geloof niet dat het zo simpel is. De mannen die ik gekend heb die vreemdgingen, deden dat bijna allemaal omdat ze door hun partner werden gedwongen om zichzelf te bedriegen. Ze konden zichzelf niet trouw blijven binnen hun relatie, dus probeerden ze zichzelf terug te vinden via een ander. Zelf heb ik ooit ook op het punt gestaan om vreemd te gaan, om dezelfde reden. Een man die eigenschappen van mij bejubelde die mijn toenmalige vriendje bekritiseerde, vond ik plots onweerstaanbaar. Toch heb ik hem van me afgeduwd, toen hij me bij volle maan, tussen een paar geurige jasmijnstruiken , wilde zoenen. Wat een discipline, hé? Ik vond dat ik het niet kon maken. De dag daarop verbrak ik wel mijn relatie. Ik zou dus zeggen: blijf jezelf en laat hem zichzelf zijn. Al is er natuurlijk nog een reden voor vreemdgaan: onzekerheid. Mannen die hun ego willen opkrikken door zoveel mogelijk meisjes te versieren (of omgekeerd). Anderzijds lijken het ook altijd de onzekere meisjes te zijn die daar intuinen. Soort zoekt soort, zeker?  In elk geval: je hebt geen macht over een ander maar wel over jezelf. Zorg dat het je zelfrespect is, dat door de ander wordt gespiegeld.

Beste Fleur,
Als het warm weer is, trekt mijn vrouw dikwijls topjes aan met een decolleté waar haar borsten zo ongeveer uit vallen. Dat ze dat in eigen huis en tuin doet vind ik best - hoewel het voor de kinderen misschien niet het prachtigste voorbeeld is - maar buitenshuis zie ik haar liever ietsje gekleder. Ze is geen 25 meer en ik vind dat je je toch ook een beetje mag kleden naar je leeftijd. Hoe maak ik haar dat op een elegante manier duidelijk?
Thierry N.

Ik weet niet of een elegantie manier wel de juiste is, Thierry, gezien jouw wederhelft zelf niet het toppunt van elegantie lijkt te zijn. Maar ik snap dat je haar niet wil kwetsen met klare taal. Misschien kunnen we je vrouw liefdevol om de tuin leiden. Heb je een vriend, buurman, kennis of collega die zij ronduit afstotelijk vindt? Je weet wel, zo eentje met eeuwige zweetplekken, die altijd wat hijgt. Vertel je vrouw dat die kerel heeft gezegd dat hij het behoorlijk warm krijgt van haar decolletés. Frons, alsof je het er bijzonder moeilijk mee hebt. Zeg dan dingen als ‘ik wist niet hoe ik moest reageren’ en ‘hij bedoelde het vast als een compliment’. Zucht wat, laat ongemakkelijk stiltes vallen. Hoe meer begrip jij voor die kerel opbrengt, hoe minder beschermd jouw vrouw zich voelt. Vooral als je haar uitlegt dat je hebt ontdekt dat hij stiekem foto’s van vrouwen trekt en ze op zijn computer bewaart - ‘ach, hij is gewoon een beetje eenzaam.’Leg je vrouw uit dat het goed mogelijk is dat hij ook foto’s van haar zal trekken - als dat nog niet gebeurd is, tenminste. De volgende keer dat jullie ergens naar toe gaan, zeg je tussen neus en lippen dat die kerel er vast ook zal zijn. Je vrouw zal ongetwijfeld haar meest verhullende koltrui uit de kast trekken.



Beste Fleur,
Mijn dochter heeft een hamster, een goudvis en twee konijnen, maar ze zaagt me de oren van mijn kop voor een hondje. Soms denk ik, waarom niet: misschien wordt een trouw dier wel een mooie toevoeging aan ons gezin. Maar er zijn bezwaren: we zijn niet zoveel thuis, drollen rapen is niet prettig en wat als we met vakantie zijn? Ik heb schrik dat we te weinig garanties hebben dat we een hondje het juiste leven kunnen geven. Hoe leg ik dat uit? Of probeer ik er een mouw aan te passen?
André P.

Ach André, laat ons niet generaliseren. Er bestaan vast ook lieden die het rapen van drollen juist uitermate plezierig vinden. Nee, niet ik. Maar empatisch als ik ben, probeer ik me ook in dat soort mensen te verplaatsen. En ik kan me dan (mits enige inspanning) voorstellen dat het rapen van drollen een soort Paasgevoel oproept. Je weet wel, dat triomfantelijke gevoel als je opeens een donkerbruine schat tussen de narcissen of blauwe druifjes ontdekte. O, een mens zou van minder nostalgisch worden! Mijn grootmoeder gaf me met Pasen altijd een schattig rieten mandje, versierd met zelfgemaakte, kleurige bloemen in crêpepapier, om alle eitjes in te verzamelen. Misschien moet je je dochter ook zo’n mandje geven, zo wordt drollen rapen een waar feest! En als jullie dan op vakantie gaan, neem je de hond toch gewoon mee, zeker? Als je geen al te groot beest in huis haalt, moet dat lukken. Toch, als rasechte dierenliefhebster vind ik niet dat je een hond mag nemen als je weinig thuis bent. Zo’n beest moet veel kunnen bewegen en heeft een heleboel aandacht en liefde nodig. Ik vraag me trouwens wel af wat je dan met die twee konijnen, hamster en goudvis gaat doen als je op vakantie vertrekt. Hopelijk draai je ze niet in een quiche voor onderweg. Anderzijds is dat natuurlijk wel de aller-duidelijkste manier om je dochter uit te leggen waarom jullie beter geen hond nemen – na haar laatste hap, weliswaar.


Vraag het aan Fleur’, elke zaterdag in de zomerkrant van het Nieuwsblad.
Ook een vraag?  fleur.vangroningen@nieuwsblad.be

01 juli 2013

Vraag het aan Fleur (1)

Vraag het aan Fleur 29-06-2013

Beste Fleur,
Na een relatie van drie jaar ben ik weer vrijgezel. En heb ik me op het daten gestort: ik geniet ervan, maar tegelijk is het een aderlating, want veel vrouwen blijken toch nog steeds te verwachten dat de man betaalt. Vind jij dat normaal?
Karel B.


Nee Karel, dat vind ik niet. Maar ik ben al bezet. Dus misschien moet je maar gigolo worden: veel vrouwen doen én er voor betaald worden o...p de koop toe. Maar daar had je vast zelf al aan gedacht. Een andere mogelijkheid is natuurlijk dat je je dates gaat bestelen. Zorg dat haar tasje binnen handbereik ligt en leid haar af. De beste manier om dat te doen, is om haar te attenderen op een andere vrouw, over wier uiterlijk je haar mening vraagt. Maak een opmerking over haar al dan niet fake borsten, of haar outfit: flatteert die kleur wel? Is dat silhouet niet te gewaagd voor haar figuur? Terwijl uw date de andere vrouw minutieus bestudeert, alsof het zaak van leven of dood is, kunt u vlug wat bankbiljetten uit haar portefeuille peuteren om later het diner mee te betalen.

P.S. Maak je geen zorgen dat zij, vanwege dat soort vragen, zal vermoeden dat je homo bent. Als je je verder mannelijk genoeg gedraagt, zal zij je verwarren met zo’n (onbestaande) emotioneel intelligente droomprins uit een romantische komedie.



 Beste Fleur,
Ik heb mijn huwelijk van 20 jaar bijna om zeep geholpen, omdat ik meer dan een jaar geleden een affaire ben begonnen met een mooie, veel jongere collega. Onlangs heeft mijn vrouw het via via vernomen en moest ik alles opbiechten. Ik stond lang op het punt om haar te verlaten maar ben nu tot het inzicht gekomen dat een nieuw leven met een nieuwe vriendin niet is wat ik wil. Ik zie mijn vrouw nog steeds erg graag - al is het geen jonge, passionele relatie meer. Ik wil haar niet missen, en het gezinsleven met onze kinderen ook niet. Maar het vertrouwen van mijn vrouw is zoek en ze is erg down. Aan de andere kant weet ik niet hoe ik mijn nieuwe relatie kan beëindigen. Wat kan ik nu nog goed doen?
Geert V.

Goh, Geert, het is wel het ene cliché na het andere, hé kerel. Had je niet iets met een lelijke, oudere vrouw kunnen beginnen? Allicht had je dan op iets meer sympathie van onze lezeressen kunnen rekenen. Of misschien was je beter 20 jaar geleden begonnen met het lezen van vrouwenmagazines, dan had je geweten dat je je voor dit soort courante scenario’s moest behoeden. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer. In je brief schreef je wat jij wil, volgens mij wordt het tijd om stil te staan bij wat jouw vrouw wil. Je hebt niet alleen haar vertrouwen beschadigd maar ook haar zelfbeeld verbrijzeld. Ze moet eerst terug zelfvertrouwen krijgen, voor ze jou eventueel weer kan vertrouwen. Help haar daarbij, al bestaat de kans dat ze dan besluit dat ze beter verdient - en je dat gezinsleven alsnog zult moeten missen. Hoedanook zal je de relatie met je collega moeten stopzetten, me dunkt door haar gewoon de clichématige waarheid te zeggen: dat je je vrouw toch nog graag ziet. Als dat kind wat vrouwenbladen heeft gelezen, zal ze niet verrast zijn. En anders geef je haar een abonnement als afscheidscadeau. Je mag haar in elk geval niet aan het lijntje houden voor het geval je alsnog alleen komt te staan: ze heeft recht op een man die om de juiste reden voor haar kiest. Onderzoek trouwens eens wat jij precies bij haar zocht, dat je in je huwelijk niet vond? Probeer dat aan jezelf te geven, anders zoek je het over x aantal tijd toch weer bij een ander.

Liefste Fleur,
Ik ben een meisje van veertien en vroeger was ik best wel populair op school, maar sinds een paar maanden word ik gepest op school. Het is een groepje van hippe meisjes in de klas, waar ik graag bij zou horen: ofwel spelen ze de baas over mij en beslissen ze wat ik moet doen, ofwel zeggen ze echt wel gemene dingen tegen mij, geven ze commentaar op mijn uiterlijk en mijn kleren. Ik moet vaak tegen mijn tranen vechten. Op mijn verjaardagsfeestje wou ik tonen dat ik ook best leuk ben, maar daar kwamen ze gewoon niet naartoe. Wat zou ik nu moeten doen om er wel bij te horen?
anoniem

Het klinkt alsof jij zo graag leuk wil gevonden worden door je dominante, kritische klasgenootjes, dat je vergeet om je af te vragen of zij eigenlijk wel zo leuk zijn. Toen ik jouw leeftijd had, maakte ik hetzelfde mee met twee meisjes, die iedereen supercool vond. Ik wilde niets liever dan hun vriendin zijn, maar zij gebruikten me, lieten me rotkarweitjes opknappen, lachten me uit en troggelde mijn favoriete spulletjes af om ze daarna voor mijn neus weg te gooien. Jaren later kwam ik hen opnieuw tegen – los van elkaar, want inmiddels waren ze vijanden. De ene werkte ’s nachts in een groezelig café om haar luie, werkeloze vriend te onderhouden, die haar bedroog met een kennis van mij. De ander had nu een kind en terwijl ze daarover praatte, viel me voor het eerst op wat voor een schelle stem ze had (alsof iemand met een nagel over het bord kraste) en vooral: hoe oersaai ze was. Als we destijds vrienden waren geworden, was het nooit blijven duren. We pasten gewoon niet bij elkaar. En wat ik graag van hen wilde; toelating om mezelf te zijn, moest ik uiteindelijk gewoon van mezelf krijgen. Wees dus jezelf en laat een paar gemene meisjes je daarbij niet in de weg staan. Diep van binnen zijn zij zelf vreselijk onzeker en proberen ze jou naar beneden te halen om zich beter te voelen. Met dat soort types kan je geen band opbouwen omdat ze nooit hun masker zullen afzetten. Blijf je trouw aan jezelf, dan trek je mensen aan die wél bij je passen.


 'Vraag het aan Fleur’, deze zomer elke zaterdag in Het Nieuwsblad.

Ook een vraag? Mail dan naar fleur.vangroningen@nieuwsblad.be

01 maart 2013

Een mens vindt gekke dingen terug, tijdens het verhuizen. Tekeningetje in een cursus rechten, van de zoveelste studie die ik niet afmaakte. Om jaren later te beseffen dat ik misschien toch liever cartoonist wilde worden.