31 oktober 2012

Column: Spiritualidinges

Spiritualidinges
“Wees gewoon gelukkig. Voel de liefde.” Hij spreekt Engels met een Duits accent. Voor me zit een bijna 70 jarige Peter Pan. Zijn bruine, gerimpelde huid contrasteert fel met de perzikwangen van zijn 35 jaar jongere vriendin. Zij is bij ons om haar geliefde voor te stellen. Een jaar geleden liet ze alles achter om hem naar Zuid-Afrika te volgen. Hij noemt zich diep spiritueel, ik ruik goeroe. Hij h
eeft zijn eigen leer ontwikkeld. Zij volgde één van zijn cursussen in Zuid-Afrika en bij terugkomst, bleef hij haar raadgever via Skype. Even God bellen was nog nooit zo gemakkelijk. Tijdens een seminar in Nederland, werd het wat. Ze is dolverliefd en straalt. Dat verheugt me maar over hem heb ik toch mijn twijfels. “Hoe kan je gewoon gelukkig zijn”, kaats ik terug. In ons gezelschap bevinden zich mensen die door het leven verre van mild behandeld zijn. “Er komen toch moeilijkheden op je pad. Dan heb je 2 keuzes. Of je blijft hangen in de slachtofferrol en ontneemt jezelf alle macht om er iets aan te doen. Of je onderzoekt welke lessen je kunt leren en haalt uit iets akeligs, toch iets goeds. Doen alsof er niets aan de hand is en gewoon ‘happy’ zijn, lijkt me onmogelijk.” Geïrriteerd kijkt hij me aan, dan tovert hij een zoete glimlach op zijn gezicht. “Ach kind. Neem de binnenweg. Je hoeft niks te leren, voel de vreugde. Neem het van mij aan, ik ben een stuk ouder.” Ik zucht. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen spiritualiteit en verdiep me er regelmatig in: ik denk nu eenmaal na over het leven en de menselijke psyche, en dan loert spiritualiteit om de hoek. Maar ik wens wél met beide voeten op de grond te blijven in plaats van te vluchten tussen engelen, dreamcatchers en regenbogen. Spiritualiteit draait om zelfkennis, het mag geen excuus zijn om verantwoordelijkheid te ontduiken. “Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television. (…) I chose not to choose life: I chose something else”, zei Ewen Mcgregor in Trainspotting, met een leuker accent dan mijn Duitse disgenoot. Die zit voor zover ik weet niet aan de heroïne maar een injectie new age heeft blijkbaar hetzelfde effect. Samen met zijn vriendin heeft hij zijn eigen Nooitgedachtland gebouwd in Zuid-Afrika. Ze hebben er een huis met een groot stuk land en doen waar ze zin in hebben. Werken hoeft niet, het weer is heerlijk, de natuur prachtig en niemand doet lastig. Hun enige verantwoordelijkheid is bij vertrek de ramen sluiten om nieuwsgierige apen buiten te houden. Geen betere plek om gewoon happy, the love te voelen. “Maar hoe houd je je overeind in de echte wereld. Waar kinderen moeten verzorgd worden, collega’s lastig doen, geliefden met problemen kampen en rekeningen betaald moeten?”, probeer ik nog. Het zeventigjarige jongetje dat niet wilde opgroeien, wil dat nu ook niet. Ontwijkend schermt hij met moeilijke spirituele termen en gaat dan over op ongevraagd advies (blijkbaar heb ik problemen). Ik vertrek zo gauw ik kan. Nadien hoor ik dat hij nog verteld heeft over zijn ontmoeting met de incarnatie van Saint Germain, die edelstenen uit zijn oogballen liet rollen. Hij kreeg er zelf ook één maar die is nu– verrassing!- kwijt. Als ik later die dag op de behandeltafel van mijn acupuncturist lig, worden er naalden in me geduwd op het ritme van StuBru. “Je kunt spiritueel vast veel bereiken, ergens in een afgelegen oord”, zegt de man. “Ik wil het praktiseren in het echte leven.” Die wijsheid onderstreept hij door luid mee te zingen met Queens of the Stone Age. “Heb ik al verteld dat ik hen op Werchter zag?”